Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochani, wybaczcie. Zachęciło mnie tyle pochlebnych opinii i... naprawdę się starałam! Ale dla mnie książka ,,Słowik" jest 6/10, czyli tylko i po prostu ,,dobra".
Historia dwóch sióstr, ich życia podczas II WŚ oraz trudnych relacji to pomysł, który wzbudza zainteresowanie, zachęca i intryguje. Bohaterki są od siebie tak odmienne i na całe szczęście nie nastąpił tutaj podział na tą ,,złą" oraz ,,dobrą". Każda z nich reprezentuje inną osobowość, temperament, światopogląd oraz priorytety. Każda z nich ma wady i zalety, przez co zyskują na autentyczności (chociaż podobno autorka inspirowała się pewną prawdziwą postacią).
Po jednej stronie Isabelle - ta krnąbrna, buntownicza, waleczna, wciąż uporczywie trzymająca mocno bijące serce na dłoni mimo odtrąceń. Ta wierząca, że ruch oporu nie pozwoli Francji upaść.
Po drugiej Vianne - ta pokorna, ostrożna, łagodna, szukająca asekuracji w nawiązywanych relacjach i niepewna swojej siły. Ta wierząca, że najważniejsze jest bezpieczeństwo jej bliskich, że jako matka musi przede wszystkim chronić swoje dziecko i nie rzucać się w wir bitwy. Ale czy na pewno takie są? Czy piekło wojny odbiło swoje piętno i dokonało w nich zmian? Czy pojawi się siostrzana więź?
Książka napisana tak, że trudno się oderwać. Tło historyczne realistyczne i przesiąknięte wojennymi trudnościami, ale hm... jeśli ktoś jest biegły w historii z tego okresu to dostrzeże parę absurdów. Akcja początkowo budowana stopniowo i w napięciu, więc czytelnik może nieśpiesznie się w niej zanurzyć, chociaż (moim zdaniem) nie wyróżnia się mocno spośród wojennych historii, które czytałam dotychczas. A później przyśpiesza i dzieje się wiele rzeczy, pojawia się wiele emocji i zawirowań. Z tego powodu miałam nieodparte wrażenie, że była to próba zmanipulowania moimi emocjami - aby mną nagle wstrząsnąć, wywołać szybki dyskomfort, który będzie miał ujście w gwałtownym szlochu. Przez to, że miałam taką świadomość, że ,,ooo.. tutaj chyba wypada uronić kilka łez" to tego nie zrobiłam. Mam tendencję do wzruszania się nad powieścią, ale wtedy, gdy historia łapie mnie bezwiednie za serce i zapuszcza korzenie w moim umyślę. Tutaj miałam wrażenie, że historia chce grać ostentacyjnie z moimi uczuciami.
Bardziej interesowały mnie losy Vianne, ale sympatią obdarzyłam niemieckiego kapitana. Autorka pokazała, że pośród zeszpeconych moralnie wrogów kryją się i te poczciwe jednostki, które znalazły się w nieodpowiednim miejscu i czasie.
Pomimo tego, że historia nie porwała mnie tak jak tego oczekiwałam to zdaję sobie sprawę z tego, jak wiele osób się w niej zakochało, dlatego - polecam sięgnąć i samemu się przekonać jak ta lektura na was zadziała :)

Kochani, wybaczcie. Zachęciło mnie tyle pochlebnych opinii i... naprawdę się starałam! Ale dla mnie książka ,,Słowik" jest 6/10, czyli tylko i po prostu ,,dobra".
Historia dwóch sióstr, ich życia podczas II WŚ oraz trudnych relacji to pomysł, który wzbudza zainteresowanie, zachęca i intryguje. Bohaterki są od siebie tak odmienne i na całe szczęście nie nastąpił tutaj...

Może, gdybym miała 16 lat to książka wywarłaby na mnie wrażenie. Może jestem już za stara na takie ckliwe historie.
Fabuła nie była dla mnie żadnym zaskoczeniem - przewidywalna, przeciętna i pozbawiona głębi. Liczyłam na to, że przedstawiony świat będzie nieco bardziej zaskakujący, że autorka przedstawi go w niebanalny sposób, a ostatecznie mocno się zmarszczyłam, gdy natrafiłam na wyjaśnienie jak powstało Illéi. Stosunki panujące między bohaterami dosyć chwiejne. Bohaterka nie chce być w Eliminacjach, ale może jednak chce? Nie chce Maxona, ale może jednak chce, a nie... może jednak znowu nie chce? Jestem w stanie zrozumieć, że główna bohaterka - America - może być targana różnymi emocjami i jako młoda osoba być niepewna swojego zdania i co za tym idzie często je zmieniać. Jednak miałam wrażenie, że nie jest dokładnie określone dlaczego tak się dzieje, dlatego momentami trudno mi było za nią nadążyć. Muszę się jeszcze przyznać, że ta sztucznie rozdmuchana atmosfera zagrożenia, nieco mnie rozbawiła.

Oho, atakują rebelianci to cyk - do schronu.
*rebelianci rzucają w pałac cegłami i zgniłym jedzeniem*
O, już poszli, ale było groźnie. Uff, przeżyliśmy.
(Czy akcja naprawdę toczy się w przyszłości? Bo miałam wrażenie, że zabezpieczenia i system ochrony to tam mają ze średniowiecza.)

Jak dla mnie, naciągany i niedopracowany motyw, przez co miałam niekiedy wrażenie absurdu panującego na królewskim dworze.
Autorka broni się jednak dosyć lekkim piórem, łatwo i szalenie szybko czyta się owoc jej pracy i jeśli nie ma się zbyt wysokich wymagań co do tej lektury, to można się nawet zrelaksować.
Ostatecznie jednak ,,Rywalki" mnie nie przekonały i raczej nie sięgnę po następny tom.

Może, gdybym miała 16 lat to książka wywarłaby na mnie wrażenie. Może jestem już za stara na takie ckliwe historie.
Fabuła nie była dla mnie żadnym zaskoczeniem - przewidywalna, przeciętna i pozbawiona głębi. Liczyłam na to, że przedstawiony świat będzie nieco bardziej zaskakujący, że autorka przedstawi go w niebanalny sposób, a ostatecznie mocno się zmarszczyłam, gdy...

Po dosyć wysokiej ocenie właśnie w tym miejscu, skusiłam się na tę książkę z dozą pewnych wątpliwości. Zaintrygowała mnie historia miłości, która rozgrywa się w czasie gromadzenia się ciemnych chmur nad carską Rosją.
I cóż, rozczarowałam się.
Poczułam się jakbym oczekiwała wyrafinowanego lodowego deseru, okraszonego wzruszającą posypką i polaną cierpką polewą tragicznej rzeczywistości, a dostałam… zwykłe kostki lodu.
No niby stan skupienia podobny, teoretycznie też zimne i mogące ochłodzić, jednak… bez fajerwerków.
Carska Rosja niby jest, jednak przedstawione tło historyczne jest mętne, mało konkretne, powierzchowne. Zupełnie jakby tę miłość koniecznie trzeba było osadzić w jakiś dramatycznym czasie, więc zostali wrzuceni w wydarzenia i autorka nie zamierza się na ich temat zbytnio rozwodzić.
Główni bohaterowie są nieco płascy oraz typowi, bo ona – piękna dama w opałach, a on – odważny i dzielny mąż, porażony urodą owej damy i będący w stanie zrobić dla niej wszystko.
Brakowało mi autentyczności oraz umiejętnego opisania tworzącej się między nimi relacji, co sprawiło, że ta niezwykła miłość, była raczej… taka jak w zwykłych, niewyszukanych romansach.
Mała głębia uczuć oraz nienaturalne i czasem nawet nieco, jak dla mnie, żenujące dialogi, wcale nie poprawiały tej sytuacji.
Nie poddawałam się jednak i muszę przyznać, że najbardziej zaintrygowała mnie postać spełniająca rolę czarnego charakteru. Głównie dlatego zdarzyło mi się nie odrywać od książki z myślą ,,okej, co teraz wymyślisz”? Stąd moja opinia, że być może był potencjał na tę historię, który jednak nie został dobrze wykorzystany. Może, gdy spotkamy się przy innej Pani Joanno to będzie lepiej?

Po dosyć wysokiej ocenie właśnie w tym miejscu, skusiłam się na tę książkę z dozą pewnych wątpliwości. Zaintrygowała mnie historia miłości, która rozgrywa się w czasie gromadzenia się ciemnych chmur nad carską Rosją.
I cóż, rozczarowałam się.
Poczułam się jakbym oczekiwała wyrafinowanego lodowego deseru, okraszonego wzruszającą posypką i polaną cierpką polewą tragicznej...