Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pięćset lat niezwykłej historii na ponad siedmiuset stronach. To nie podręcznik do historii. To „Wyznaję” pióra Jaume Cabré. Zdumiewająca miejscami składnia i niecodzienna wręcz chronologia. Barwne opisy wciągają od pierwszych stron, choć przyznaję, autor wymaga poświęcenia ze strony czytelnika. Wymaga też bezwzględnego skupienia uwagi. Jak się czyta? Otóż nie czyta się. Tą książkę się smakuje, ją się wącha, nią się delektuje. Gdy przebywamy wraz z głównym bohaterem w sklepie jego ojca, widzimy popołudniowe miękkie światło wlewające się przez przeszklone drzwi. Słyszymy delikatny dźwięk sklepowego dzwoneczka sygnalizujący nadejście klientów. Dostrzegamy wreszcie małego chłopca, próbującego znaleźć sobie miejsce w pełnym pięknych przedmiotów życiu ojca. Ale zaraz czujemy lodowaty wiatr hulający w murach średniowiecznego klasztoru Sant Pere del Burgal. To na dobry początek, bo tak mniej więcej zaczyna się ta książka. Więcej nie powiem. No, może jeszcze…
Wyznaję, że porusza do głębi.
Wyznaję, łamie wszelkie stereotypy.
Wyznaję, że nie pozwala się oderwać.
Wyznaję, że skłania do poszukiwań.
Wyznaję, że zmusza do myślenia.
Wyznaję, że czegoś takiego jeszcze nie czytaliście!

polecam, jotkade

Pięćset lat niezwykłej historii na ponad siedmiuset stronach. To nie podręcznik do historii. To „Wyznaję” pióra Jaume Cabré. Zdumiewająca miejscami składnia i niecodzienna wręcz chronologia. Barwne opisy wciągają od pierwszych stron, choć przyznaję, autor wymaga poświęcenia ze strony czytelnika. Wymaga też bezwzględnego skupienia uwagi. Jak się czyta? Otóż nie czyta się....

Upał jest nie do zniesienia. Podobnie jak samotność, która trawi Lisey. Po wielu ciężkich dniach postanawia wreszcie uporządkować rzeczy zmarłego męża. Spędzając długie godziny w pracowni Scotta, odkrywa mroczny świat, który przez całe życie mu towarzyszył.
Kropka – można powiedzieć.
Chcąc być szczerą, muszę stwierdzić, że tak właśnie zapowiadała się ta książka: jako trudne rozliczanie się z przeszłością. Jednak Hstoria Lisey to nie tylko tarzanie się we wspomnieniach. To wielowątkowa, pasjonująca opowieść, która wzrusza ale też skłania czytelnika do rozważań nad swoim życiem.
To jest książka o miłości silniejszej niż śmierć. Takiej, co zmusza człowieka do zrobienia czegoś, co z pozoru wydaje się niemożliwe. O miłości, która każe przełamywać własne lęki.
To jest książka o tajemnicy tak strasznej, że aż niewyobrażalnej. Tajemniczy jest Scott i całe jego życie. Ponure dzieciństwo i brzemię straszliwej choroby psychicznej zmuszają go do ucieczki w wyimaginowany świat pełen tajemniczych roślin i stworzeń, na Księżyc Boy’a. Jednak to miejsce, mimo, że stworzone, by dawać azyl, nie jest wolne od zła. Po zmierzchu wszystko ulega tam zmianie: to, co białe, robi się czarne, to co dobre – złe. Dwie kwestie pozostają jedynie niezmienne: wspaniały, pełen inspiracji staw oraz straszliwy, czający się w ukryciu Długaśnik.
To jest książka o strasznej, wyniszczającej ciało i umysł chorobie. O schorzeniu, które wydaje się mieć kres wyłącznie w śmierci.
I na koniec ktoś może powiedzieć, że Scott był po prostu wariatem. Ale może wato sięgnąć głębiej, zanurzyć się w tajemniczym Księżycu Boy’a, by zdać sobie sprawę, że przecież w swoim życiu każdy z nas tworzy swój unikatowy świat, gdzie udaje się w chwilach zwątpienia. Każdy z nas czasem schodzi do stawu, żeby pić. Stamtąd czerpie, to, co mu niezbędne.
Ale każdy z nas ma też swój straszny cień, który czyha gdzieś blisko, by się pożywić na naszej słabości i zwątpieniu.
Każdy z nas ma swojego Długaśnika.

jotkade

Upał jest nie do zniesienia. Podobnie jak samotność, która trawi Lisey. Po wielu ciężkich dniach postanawia wreszcie uporządkować rzeczy zmarłego męża. Spędzając długie godziny w pracowni Scotta, odkrywa mroczny świat, który przez całe życie mu towarzyszył.
Kropka – można powiedzieć.
Chcąc być szczerą, muszę stwierdzić, że tak właśnie zapowiadała się ta książka: jako...