Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamknijcie oczy i wsłuchajcie się w mój głos.
Opowiem wam bajkę. Bajkę o mieście, na które spłynął niewyobrażalny smutek i mrok. Niegdyś radosne i przyjazne Wdoligłaźno od czasu, gdy spłonęła w nim biblioteka już nigdy nie było takie samo. Nawet słońce zapomniało jak wygląda ten skrawek ziemi. Mieszkańcy stopniowo chowali się w swoich domach, aż stracili powód by w ogóle z nich wychodzić. Jedynymi osobami, które zachowały resztki optymizmu były dzieci z sierocińca. Każdego dnia próbowały uczynić swoje życie nieco ciekawszym. Aż pewnego dnia jedno z nich zaginęło... Oskarżenia prędko padły na Ogrzycę mieszkającą w okolicy, ale czy to rzeczywiście była jej sprawka? Tego dowiecie się następnego wieczoru, a teraz czas spać. Tylko ostrzegę was jeszcze, że często prawdziwy potwór ma przyjazne oblicze i czai się o wiele bliżej niż mogłoby się zdawać...

•

"Ogrzyca i dzieci" to przykład książki, która łączy pokolenia. Z jednej strony przepiękny język ma szansę zachwycić starszych czytelników. Z drugiej bajkowa opowieść o Wdoligłaźnie może przypaść do gustu młodszym czytaczom i będzie idealnym pomysłem na lekturę przed snem. Nie jest to może najbardziej odkrywcza powieść spośród tytułów dla dzieci jakie miałam okazję czytać. Ma jednak w sobie wszystko to, czego potrzeba dobrej książce: ciekawych bohaterów, oryginalny świat, a przede wszystkim emocje. Bo to historia, która wzrusza, wyzwala złość, gdy wokół dzieje się niesprawiedliwość, a w radośniejszych momentach potrafi rozbawić. Momentami autorka daje się się ponieść wyobraźni i ucieka w filozoficzne dialogi. Nie są to jednak na tyle skomplikowane rozważania, aby 10-letnie dziecko nie było w stanie ich zrozumieć. Dlatego jeśli szukacie powieści, z którą będziecie mogli zaszyć się pod kocem z ciepłą herbatą, a przy okazji pozwoli na wartościowe spędzanie czasu z dziećmi lub młodszym rodzeństwem, to polecam wam "Ogrzycę i dzieci".

Zamknijcie oczy i wsłuchajcie się w mój głos.
Opowiem wam bajkę. Bajkę o mieście, na które spłynął niewyobrażalny smutek i mrok. Niegdyś radosne i przyjazne Wdoligłaźno od czasu, gdy spłonęła w nim biblioteka już nigdy nie było takie samo. Nawet słońce zapomniało jak wygląda ten skrawek ziemi. Mieszkańcy stopniowo chowali się w swoich domach, aż stracili powód by w ogóle z...

"Bel-Vue" z francuskiego - piękny widok, to chyba ostatnie dwa słowa jakimi określilibyśmy szpital... A jednak Bellevue to jeden z najsłynniejszych szpitali Nowego Jorku. Co prawda jego nazwa pochodzi od działki, na której wcześniej stała zjawiskowa posiadłość, dopiero potem wybudowano na niej szpital. Ale kto przejmowałby się takimi szczegółami 🤫

•

🏥David Oshinsky na ponad 400 stronach tekstu opisał zapierającą dech w piersiach historię rozwoju medycyny, ważnych wydarzeń historycznych, wielkich epidemii oraz śmierci zwykłych ludzi.

💉Podczas lektury nieraz przecierałam oczy z wrażenia, bo aż trudno uwierzyć, że jeszcze 300 lat temu najpopularniejszą metodą leczenia było upuszczanie krwi i podawanie środków przeczyszczających. Nie wspomnę już nawet o amputacjach bez znieczulenia, jedynie pod wpływem alkoholu (i to nie tylko pacjent pił).

💊Jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak bardzo medycyna rozwinęła się przez ostatnie dziesięciolecia i wdzięczna ludziom, których ciężka praca i poświęcenie umożliwiły ten proces. Bo to właśnie dzięki ich zaangażowaniu mamy dziś antybiotyki, protezy, czy zwyczajnie mniejszą śmiertelność wśród pacjentów.

🚑Dlatego jeśli ciekawi was jak radzono sobie z epidemiami w poprzednich stuleciach albo kto był wynalazcą pogotowia ratunkowego, to koniecznie sięgnijcie po "Bellevue. Trzy stulecia medycyny i chaosu w najbardziej znanym szpitalu Nowego Jorku".

"Bel-Vue" z francuskiego - piękny widok, to chyba ostatnie dwa słowa jakimi określilibyśmy szpital... A jednak Bellevue to jeden z najsłynniejszych szpitali Nowego Jorku. Co prawda jego nazwa pochodzi od działki, na której wcześniej stała zjawiskowa posiadłość, dopiero potem wybudowano na niej szpital. Ale kto przejmowałby się takimi szczegółami 🤫

•

🏥David Oshinsky na...

,,Nocny wiatr po­wie­je,
jeśli tylko ze­chcesz,
a w dal cię za­bie­rze
ten ma­gicz­ny eks­pres."
•
Po bardzo wciągającym zakończeniu pierwszego tomu liczyłam, że drugi od samego początku miło mnie zaskoczy. Niestety gorzko się rozczarowałam...
Po raz kolejny autorka napisała nudny i ślamazarny początek oraz wciągające i pełne akcji zakończenie. Tak jak w przypadku pierwszej części byłam w stanie to sobie wytłumaczyć koniecznością wprowadzenia do świata przedstawionego, tak w przypadku drugiej, taki zabieg nie miał już dla mnie uzasadnienia. Do tego główna bohaterka stała się jeszcze bardziej zgryźliwa i egoistyczna niż wcześniej. Każde wypowiedziane przez nią zdanie wywoływało we mnie irytację i odbierało całą radość z czytania. Jej postawa sprawiła, że nie miałam ochoty sięgać po tę książkę, przez co skończenie jej zajęło mi aż miesiąc. Jedyną rzeczą, która uratowała ją w moich oczach było ponownie genialne zakończenie. I tu pojawia się pytanie: czy nie dało się rozłożyć akcji bardziej równomiernie? W tej powieści drzemie ogromny potencjał i naprawdę miałam nadzieję dobrze się przy niej bawić. Niestety okazało się, że nie jest to pozycja dla mnie. Mam jednak świadomość, że jest wiele osób, które pokochają serię o Magicznym ekspresie, dlatego najlepiej będzie jeśli sprawdzicie tę historię na własnej skórze.

,,Nocny wiatr po­wie­je,
jeśli tylko ze­chcesz,
a w dal cię za­bie­rze
ten ma­gicz­ny eks­pres."
•
Po bardzo wciągającym zakończeniu pierwszego tomu liczyłam, że drugi od samego początku miło mnie zaskoczy. Niestety gorzko się rozczarowałam...
Po raz kolejny autorka napisała nudny i ślamazarny początek oraz wciągające i pełne akcji zakończenie. Tak jak w przypadku pierwszej...