Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znałam tematykę książki, a jednak jej pierwsza i druga część uśpiły moją czujność. Trzecia część, czyli zapiski po stracie ukochanej żony, uderzyła zatem niezwykle mocno. Poruszające.

Znałam tematykę książki, a jednak jej pierwsza i druga część uśpiły moją czujność. Trzecia część, czyli zapiski po stracie ukochanej żony, uderzyła zatem niezwykle mocno. Poruszające.

Arcyciekawa tematyka, ale podana w (dla mnie) niestrawnym sosie ciągłego śmieszkowania.

Arcyciekawa tematyka, ale podana w (dla mnie) niestrawnym sosie ciągłego śmieszkowania.

Gdy jest się w wieku Jeremiego, to prócz zwykłych, codziennych myśli nosi się w sobie te obezwładniające lęki. O rodziców; o to, że zachorują, umrą i nas zostawią. O wojny, które były i na pewno zaraz znowu wrócą. O to, że będzie koniec świata.
Potem, z biegiem lat, przykrywamy te strachy. Nie pozbywamy się ich, a jedynie maskujemy gdzieś w sobie tak, by nami nie rządziły. Spychamy w ciemny kąt, w który potrafimy długie lata nie zaglądać. Ale one tam są.
W tej książce jest ogrom lęków, które znam(y) i ogrom miłości, którą znam(y). Pani Maria mówi w niej, że gdyby się nie bać, to zyskałoby się lata bez strachu, po prostu. Lęki ani niczego nie przyspieszą, ani nie odsuną w czasie. Ale czy ktoś tak potrafi?

Bardzo poruszająca lektura, pierwszy raz w życiu płakałam podczas czytania.

Gdy jest się w wieku Jeremiego, to prócz zwykłych, codziennych myśli nosi się w sobie te obezwładniające lęki. O rodziców; o to, że zachorują, umrą i nas zostawią. O wojny, które były i na pewno zaraz znowu wrócą. O to, że będzie koniec świata.
Potem, z biegiem lat, przykrywamy te strachy. Nie pozbywamy się ich, a jedynie maskujemy gdzieś w sobie tak, by nami nie rządziły....