Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Los pokonanych" to pierwszy tom serii Tajne proroctwo, autorstwa Kel Kade, którą możecie kojarzyć z przygodami Rezkina opisanymi w Kronikach Mroku. O ile 1 tom pierwszej serii autorki nie przypadł mi zbyt do gustu, tak ten o wiele bardziej!

Głównym bohaterem tej książki jest Aaslo, leśnik, który bierze na barki dość duże brzemię. Wyrusza w podróż, próbując pozyskać sojuszników oraz sposoby na poradzenie sobie z pewną trudną sytuacją... Bowiem świat czeka rychła zagłada, możni władcy czy wpływowi magicy w zasadzie nie zamierzają zbyt wiele zrobić w tej sprawie, zdając się na tajemnicze proroctwo, lecz przecież nie można poddać się bez walki!

Oprócz zmagań Aaslo, śledzimy również losy Myropy, Żniwiarki, która porusza się między światami oraz jest świadkiem przepychanek między bogami... Jej wątek, choć początkowo wcale się na to nie zapowiadało, koniec końców okazał się naprawdę interesujący!

Bohaterowie tej powieści mają fajnie zarysowane charaktery, może nie są to postaci o bezdennej głębi, lecz można ich polubić oraz im kibicować, ale przede wszystkim ich historie czyta się z dużą ciekawością.

Fabuła bywa zaskakująca i od samego początku mnie wciągnęła, świetnie się bawiłam przy tej książce. Zawarty tu humor wiele razy poprawił mi nastrój, a dodam, że humor to był jeden z elementów, które najmniej podobały mi się w Powierniku Mieczy. Świat nie jest szczegółowo opisany, ale na tyle, że można odczuć jego klimat.

Możemy tu znaleźć motyw przepowiedni, drogi, walki, wybawiciela, magii, a także potwory, dużo przeciwności losu dla bohaterów i nadciągający koniec świata!

Autorka zaserwowała nam ciekawą przygodę, w nieco straceńczym klimacie, kilkoma ciekawymi koncepcjami, klasycznymi dla fantasy motywami oraz naprawdę dużo rozrywki. Jeśli lubicie właśnie taką fantastykę to polecam Wam sięgnąć po tę książkę i sprawdzić czy wybawiciel nadejdzie i ocali świat od zagłady 😃💀

"Los pokonanych" to pierwszy tom serii Tajne proroctwo, autorstwa Kel Kade, którą możecie kojarzyć z przygodami Rezkina opisanymi w Kronikach Mroku. O ile 1 tom pierwszej serii autorki nie przypadł mi zbyt do gustu, tak ten o wiele bardziej!

Głównym bohaterem tej książki jest Aaslo, leśni...

Rozwiń

Zwiń

"Jak utknęliśmy w bajce" to kolejna zwariowana przygoda Lany i jej brata Harrisona. Poznałam już tę dwójkę w innej książce autora - "Dziewczynka, która wpadła w baśń". Przyznaję, że powieść z dzisiejszego postu bardziej mi się spodobała!

Było bardzo bajkowo! Lana trafia do magicznej krainy, gdzie spotyka różne postaci, przypominające ludzi, których niedawno poznała. Czeka ją tam mnóstwo przygód, wiele niebezpieczeństw, no i dużo magii!

Dużą rolę grają w tej opowieści... Pająki! Których Lana szczerze nie znosi, ale może zmieni swoje zdanie na ich temat? Jako, że to książka dla dzieci, to bohaterowie nie mają szczególne głębokich charakterów, lecz wiele z nich budzi szczerą sympatię.

Przedstawiona kraina jest fantastyczna i roztacza na czytelników prawdziwie baśniowy klimat, który uwielbiam 😍 przypominał mi takie książki jak Opowieści z Narnii czy Baśniobór ♥️

Oprócz niebezpieczeństw i trudnych sytuacji nie zabrakło również humoru. Pojawiły się momentu, w których autor wiele razy szczerze mnie rozbawił.

A co najważniejsze z całej opowieści wybrzmiewa naprawdę fajny, wielowymiarowy morał 😃 dbanie o środowisko i inne gatunki, zmiana swojego zdania na jakiś temat, umiejętność przepraszania i brania odpowiedzialności za swoje błędy.

Ta książka to była świetna przygoda i tytuł wprost idealny na relaks przy obecnej przeprowadzce! Potrzebowałam teraz czegoś lekkiego i magicznego, a dostałam znacznie więcej niż się spodziewałam.

Jeśli szukacie czegoś baśniowego dla swoich pociech lub dzieciaków w rodzinie to gorąco polecam! Ja na pewno ją wcisnę jakimś młodym czytelnikom 🤭❤️

"Jak utknęliśmy w bajce" to kolejna zwariowana przygoda Lany i jej brata Harrisona. Poznałam już tę dwójkę w innej książce autora - "Dziewczynka, która wpadła w baśń". Przyznaję, że powieść z dzisiejszego postu bardziej mi się spodobała!

Było bardzo bajkowo! Lana trafia do magicznej krain...

Rozwiń

Zwiń

"Krwawy Wierch" to drugi tom serii Saulskiego o samurajach - Droga Psa. To naprawdę świetna kontynuacja, w której czytelnicy powinni znaleźć to, czego w niej poszukiwali. Ja znalazłam.

Poznajemy tu dalsze losy Inu i panicza Nabu oraz kilku innych znanych już postaci. Tym razem wyjeżdżają do stolicy, a tam nie brakuje różnego rodzaju spisków. Są tu intrygi, zdrady, sojusze, krwawe potyczki, walka o władzę.

Jeszcze bardziej polubiłam postaci poznane w poprzedniej części i z radością powitałam też nowe. Dobrze śledziło mi się ich przygody, nie wszystkie z równą ciekawością, ale większość wątków szczerze mnie zainteresowała.

Klimat jest niesamowity, mam wrażenie, że jeszcze lepiej go odbierałam i czułam niż w przypadku poprzedniego tomu. Czuć tutaj azjatycki vibe, przepychanki między samurajami, mniej i bardziej honorowe walki, ale też przyjaźń i miłość.

Ta powieść zapewniła mi masę wrażeń i emocji, świetnie się przy niej bawiłam, przeczytałam ją z dużym zainteresowaniem, przeżywałam to, czego doświadczali bohaterowie, zachwycałam się opisami walk oraz klimatem.

Gorąco polecam tę serię, a wszystkim, którzy czytali już pierwszy tom mogę przekazać dobrą wiadomość - ta część jest chyba jeszcze lepsza 😍 łapię się na tym, że coraz mocniej wyczekuję następnej części!

"Krwawy Wierch" to drugi tom serii Saulskiego o samurajach - Droga Psa. To naprawdę świetna kontynuacja, w której czytelnicy powinni znaleźć to, czego w niej poszukiwali. Ja znalazłam.

Poznajemy tu dalsze losy Inu i panicza Nabu oraz kilku innych znanych już postaci. Tym razem wyjeżdżają ...

Rozwiń

Zwiń

"Dreyn. Walczy by żyć" to kontynuacja przygód awanturnika z kosmosu - Seella Vanssee. Autorka przedstawia dalszy ciąg wątków zapoczątkowanych w poprzedniej części, lecz pojawiają się też pewne nowości.

Ten tom czytało mi się dużo lepiej i przyjemniej niż pierwszy. Przypuszczam, że to kwestia tego, że już wiedziałam czego się spodziewać - poznałam już styl autorki, samej historii oraz czułam się już bardziej przyzwyczajona do samego Seella.
A może po prostu wydarzenia z tej części zostały bardziej ciekawie opisane.

To military sci-fi, gdzie postaci są bezwzględne, większość z nich jest w stanie iść po trupach do celu, lecz trafiają się też inne, bardziej pozytywne postaci, które również są interesująco opisane.

Sam główny bohater zrobił w tym tomie na mnie lepsze wrażenie, a także z większym zaangażowaniem śledziłam jego przygody.

Bardzo podoba mi się klimat tej historii oraz to, że jej bohaterowie nie mają łatwej drogi do przejścia. Galaktyki są tutaj surowe, nie brakuje intryg politycznych oraz występuje tu ciekawy wątek obcej rasy.

Myślę, że to książka, która przypadnie do gustu fanom militarnych klimatów oraz twardych i wyrazistych charakterów. Ciekawa jestem czy powstanie kolejny tom, przyznaję, że chętnie jeszcze wróciłabym do tego świata.

"Dreyn. Walczy by żyć" to kontynuacja przygód awanturnika z kosmosu - Seella Vanssee. Autorka przedstawia dalszy ciąg wątków zapoczątkowanych w poprzedniej części, lecz pojawiają się też pewne nowości.

Ten tom czytało mi się dużo lepiej i przyjemniej niż pierwszy. Przypuszczam, że to kwes...

Rozwiń

Zwiń

"The Paper Dolls" skusiła mnie głównie swoim klimatem, miałam ochotę na młodzieżówkę, w której dużą rolę gra tajemnicza szkoła. Była to lekka książka, czytało mi się ekspresowo, lecz która niestety nie spodobała mi się tak, jak na to liczyłam...

Na początku książki widnieje ostrzeżenie, że relacje między bohaterami tej powieści są toksyczne... Cóż, szkoda, że nie było to wspomniane w opisie, ponieważ strasznie nie lubię czytać o tego typu relacjach w formie, w jakiej przedstawiła je autorka.

Spodziewałam się, że wystąpi tu romans, lecz ciężko nazwać mi ten wątek miłosnym, gdyż to nie jest miłość. Między dwójką głównych postaci występuje głównie pociąg seksualny, a największymi zaletami jakie w sobie widzą to swoje ciała...

Cała szkoła jest oczywiście wypełniona seksownymi, wysportowanymi nastolatkami, których głównym zajęciem wynikającym z treści wcale nie jest nauka w elitarnej i wymagającej szkole, a wszelkiego rodzaju flirty, gierki, romanse... Może jestem już na to za stara, nie wiem, ale wydało mi się to wszystko mocno przesadzone 😁

Charm jest ciągle niezdecydowana i niekonsekwentna, jak coś postanawia, to przy pierwszej lepszej okazji łamie złożone sobie obietnice, związane najczęściej z, jakże by inaczej, chłopakiem... Larue natomiast jest niezwykle tajemniczy, toksyczny i tragiczny. Czy okropna sytuacja i przeszłość tłumaczą jego totalnie nieakceptowalne zachowania? Ani trochę...

Charaktery postaci są raczej płytkie, choć kilka z nich dobrze rokowało - może rozwiną się w kolejnych tomach.

Fabuła przez większość książki okazała się dla mnie niezbyt interesująca, mamy tu głównie różnego rodzaju manipulacje, lecz zakończenie... oj, tam wszystko ruszyło z kopyta i o ile wcześniej miałam myśli nawet o porzuceniu tego tytułu, to końcówka okazała się dość mocno angażująca i wreszcie pewne sprawy wyszły nieco na światło dzienne... Na tyle, że ma się ochotę poznać kontynuację.

Tę książkę zdecydowanie odradziłabym młodzieży, ewentualnie to coś dla tej starszej, przez wzgląd na masę szkodliwych zachowań jakie tu występują. Jeśli kogoś kręcą nastoletnie dramy nastawione na napięcie seksualne między głównymi bohaterami i emocjonujące finały to może podejść..

"The Paper Dolls" skusiła mnie głównie swoim klimatem, miałam ochotę na młodzieżówkę, w której dużą rolę gra tajemnicza szkoła. Była to lekka książka, czytało mi się ekspresowo, lecz która niestety nie spodobała mi się tak, jak na to liczyłam...

Na początku książki widnieje ostrzeżenie, ż...

Rozwiń

Zwiń

"Desire or defense" to lekka historia, którą czytało mi się naprawdę błyskawicznie, o dwójce zupełnie różnych bohaterów, których połączy uczucie.

Muszę powiedzieć, że autorka wprost idealnie stworzyła wstęp do tej historii, doskonale pod mój gust! Główni bohaterowie to Mitch i Andie. On to profesjonalny gracz w hokeja, o niezwykle trudnej i bolesnej przeszłości, która w dorosłym życiu sprawia, że ma problemy z agresją i nawiązywaniem relacji. Andie natomiast jest młodą pielęgniarką postawioną również w trudnej sytuacji - po śmierci rodziców została prawną opiekunką swojego brata, z którym nie do końca umie się porozumieć. Stara się jak najlepiej ogarniać różne aspekty życia, lecz trudno jej się odnaleźć w zaistniałej sytuacji.

Są to świetne podwaliny, by relacja między postaciami i rodzące się uczucie otworzyło ich na siebie oraz by nawzajem dali sobie wsparcie potrzebne do stawienia czoła ich problemom.

Jak wypadło to finalnie? Moim zdaniem nie najlepiej. Początkowa niechęć jest sztuczna, ponieważ od razu nawijają o pociągu do drugiej osoby. Ich uczucie opiera się tylko i wyłącznie na pociągu seksualnym, co moim zdaniem strasznie spłyciło ich relację i nie pozwoliło wybrzmieć głębi, która mogła tu zaistnieć.

Miała to być komedia, więc może nie należało się spodziewać szczególnie głębokich czy dramatycznych wydarzeń, ale humor tutaj nie przypadł mi do gustu. Parę razy się uśmiechnęłam, to fakt, ale znacznie częściej miałam ciarki żenady. Nie lubię słowa "cringe" i staram się go nie używać, ale tutaj po prostu lepsze nie przychodzi mi na myśl.

Sporo do życzenia pozostawia też styl autorki, który jest bardzo infantylny, budowane zdania brzmiały jakby tworzyła je debiutanka o słabym warsztacie, a tymczasem autorka ma już wydanych kilka książek. Mocno irytowało mnie również notoryczne przypominanie koloru oczu wszystkich postaci - ciepłe, brązowe, orzechowe - naprawdę nie trzeba ciągle o tym wspominać...

Podobało mi się natomiast opisanie terapii Mitcha i to jak pomaga mu się ona uporać z problemami.

Mimo potencjału, ta historia wypada przeciętnie, lecz jest lekka i idealnie nada się jako relaks po trudnym dniu, fani takich romansów powinni być zadowoleni.

"Desire or defense" to lekka historia, którą czytało mi się naprawdę błyskawicznie, o dwójce zupełnie różnych bohaterów, których połączy uczucie.

Muszę powiedzieć, że autorka wprost idealnie stworzyła wstęp do tej historii, doskonale pod mój gust! Główni bohaterowie to Mitch i Andie. On t...

Rozwiń

Zwiń

"Bogobójczyni" to debiut fantasy, w którym autorka przedstawia czytelnikom ciekawą wizję świata, gdzie między ludźmi a bogami panuje zaogniony konflikt.

Główna bohaterka, Kissen, to tytułowa bogobójczyni, która tropi i poluje na bogów. Jej koncepcja bardzo mi się spodobała - trudne dzieciństwo, sztuczna noga, złoty ząb, a do tego ciekawy fach w ręku. Nie przepada za innymi ludźmi i bywa opryskliwa... Aż za bardzo niestety. Przez dialogi z jej udziałem czar jaki osnuwa jej postać mocno przygasa i wydaje się bardzo pretensjonalną osobą.

Oprócz Kissen mamy tu jeszcze trójkę innych wiodących postaci - Elogasta, rycerza piekarza, Inarę, dziedziczkę rodu trzymaną w ukryciu przed światem oraz Skediego, bóstwo niewinnych kłamstewek. Tak jak w przypadku powyżej - koncepcja każdej z tych postaci jest niezwykle ciekawa i zwyczajnie dobra, lecz ich kreacja w trakcie książki traci na uroku,głównie są sprawą dialogów i relacji

Sama fabuła, choć bywa przewidywalna i można w niej wyczuć dużą, momentami aż przesadną inspirację Wiedźminem, może mimo wszystko zapewnić sporo frajdy. Jednak ja bym ją poleciła osobom, które dopiero rozpoczynają swoją przygodę z fantasy lub tym, którzy poszukują czegoś lżejszego w przerwie od mocniejszych lektur. Wyjadacze gatunku mogą być tym tytułem nieco zawiedzeni.

To co jednak urzekło mnie najbardziej to klimat tej powieści i przedstawiony tutaj świat. Dzięki motywowi drogi można go dość dobrze poznać i ma wszystko to, co klasyczny świat fantasy powinien oferować, moim zdaniem robi to naprawdę dobrze. Chętnie wybrałabym się na wycieczkę po krainach z "Bogobójczyni" 😁

Nie jest to najlepszego rodzaju fantasy, lecz debiut, który mimo swoich wad, może zyskać wielu fanów za sprawą bardzo dobrych i ciekawych koncepcji - zarówno na świat, postaci jak i samą fabułę.

"Bogobójczyni" to debiut fantasy, w którym autorka przedstawia czytelnikom ciekawą wizję świata, gdzie między ludźmi a bogami panuje zaogniony konflikt.

Główna bohaterka, Kissen, to tytułowa bogobójczyni, która tropi i poluje na bogów. Jej koncepcja bardzo mi się spodobała - trudne dzieci...

Rozwiń

Zwiń

"Mgła" to krótka książka, która oczarowała mnie swoim klimatem, czułam, że autorka poczyniła niemały research, by ukazać to jak wygląda życie w swoim wykreowanym na średniowieczne mieście. Czuć tu vibe Dzwonnika z Notre Dame.

Choć objętość tej powieści nie jest duża, to niestety nie czytało mi się jej szybko ani lekko. Wszystko przez okropnie długie zdania zajmujące całe akapity, które również do krótkich nie należało... Trafiały się tutaj zdania na całą stronę lub dwie. Strasznie mnie to wybijało z rytmu, utrudniało głębsze zaangażowanie się.

Zdecydowanie nie pomagało w tym również to, że w tych długaśnych zdaniach trafiało się mnóstwo dodatkowych wstawek. W mniejszej ilości z pewnością doceniłabym je jako swego rodzaju smaczki, które jedynie podbijają klimat książki i wyszczególniają dobrze zrobiony research. Niestety było ich za dużo, mam wrażenie, że znacznie więcej niż samej historii głównej, w związku z tym trudno mi w zasadzie powiedzieć o czym była ta książka i wskazać ważne dla głównej fabuły elementy.

Byłam bardzo pozytywnie nakręcona na tę książkę odkąd ujrzałam jej zapowiedź i to właśnie jej klimatu najbardziej wyczekiwałam. Ten mnie nie zawiódł w najmniejszym stopniu, właśnie ten element dał mi największą satysfakcję z czytania. Jednak specyfika stylu autorki związana z konstruowaniem straszliwie długich zdań na tyle wybijała mnie z rytmu, że czułam frustrację. Podobnie duża ilość mniej znaczących wstawek.

Można z tej powieści wysunąć pewne wnioski, takie jak zepsucie czy obłuda społeczeństwa, jednak i one, w moim odczuciu, giną trochę wśród ścian nieprzerywanego tekstu i mało istotnych dodatków.

"Mgła" jest książką niezwykle osobliwą i specyficzną, która w związku ze stylem autorki, który niestety mi nie podszedł, nie spodoba się każdemu, lecz idealnie oddaje sugerowany klimat i to właśnie dla niego uważam, że była warta przeczytania 😁

"Mgła" to krótka książka, która oczarowała mnie swoim klimatem, czułam, że autorka poczyniła niemały research, by ukazać to jak wygląda życie w swoim wykreowanym na średniowieczne mieście. Czuć tu vibe Dzwonnika z Notre Dame.

Choć objętość tej powieści nie jest duża, to niestety nie czyta...

Rozwiń

Zwiń

"Powiem Wam, co o tym myślę" było dla mnie cudownym powrotem do tekstów Didion. Uwielbiam styl tej kobiety, to jak umie ująć, chwycić i ubrać w słowa przeróżne tematy, bardzo do mnie trafia.

Zebrane tu felietony odnoszą się do Stanów Zjednoczonych drugiej połowy XX wieku, a autorka porusza w nich sprawy, które w jakiś sposób zajmowały ją i jej myśli, wydarzenia, które w jakiś sposób na nią wpłynęły, które skłoniły ją do przemyśleń lub w których uczestniczyła.

Nie każdy podjęty temat interesował mnie tak samo, lecz we wszystkich czułam autentyczność i trafność spostrzeżeń Didion. Podziwiam ją za umiejętności pisarskie i trafność wielu spostrzeżeń, to z jaką wnikliwością analizuje różne sytuacje i potrafi dostrzec samo sedno.

W tej książce autorka wyjątkowo ujęła mnie swoim pisaniem o pisaniu, czym tworzenie jest dla niej samej. Było to niezwykle inspirujące i poszerzające perspektywę. To teksty, do których z pewnością będę wracać.

Nie znam jakoś bardzo dobrze historii Stanów Zjednoczonych, ale przy tekstach Didion zawsze dowiaduję się czegoś nowego o tym kraju lub jego mieszkańcach. Tak było i tym razem, a niektóre ze wspomnianych sytuacji z przyjemnością doświadczyłam z perspektywy autorki.

Oprócz wiedzy lub kontrowersji z tej książki zaczerpnęłam coś jeszcze - jak zawsze przy czytaniu jej książek, poczułam Vibe USA z lat 50.-90. XX wieku. Didion zawsze zapewnia mi podróż, do miejsc i czasów, których nie mogłam samodzielnie doświadczyć, a dzięki niej mogę.

Cudownie spędziłam czas z tą książką i mogę ją gorąco polecić 😍 spośród 4 przeczytanych póki co książek autorki tę mogę uznać za drugą ulubioną 😍 Ta kobieta jest dla mnie inspiracją na różnych płaszczyznach ❤️

"Powiem Wam, co o tym myślę" było dla mnie cudownym powrotem do tekstów Didion. Uwielbiam styl tej kobiety, to jak umie ująć, chwycić i ubrać w słowa przeróżne tematy, bardzo do mnie trafia.

Zebrane tu felietony odnoszą się do Stanów Zjednoczonych drugiej połowy XX wieku, a autorka porusz...

Rozwiń

Zwiń

"Wojny bogów. Miecz Raaris" to pierwszy tom fantastycznej serii polskiej autorki, który przywodzi na myśl sagę rodzin królewskich, ze zdradami, walką o tron, rozterkami władców oraz wydarzeniami, w których palce maczają sami bogowie.

Książkę czytało mi się zaskakująco szybko oraz naprawdę przyjemnie, styl autorki trafił w mój gust. Przedstawiona historia okazała się dla mnie wciągająca i z zainteresowaniem śledziłam kolejne poczynania różnych postaci.

A samych postaci jest tu naprawdę bardzo dużo, jeśli nie śledzi się ich uważnie, to można się nieco pogubić kto jest kim. Niektóre z nich były dla mnie bardziej charakterystyczne i łatwe do zapamiętania, a niektóre mniej. Z racji tego, że jest ich tak dużo, to nawet te, które dostały więcej miejsca w powieści nie pokazały się na tyle, by dobrze się z nimi zżyć lub im kibicować. Póki co jednak mam jednego faworyta, mojego imiennika 😁

Historię poznajemy z perspektywy władców różnych krain oraz ich rodzin, niewiele było bohaterów niższego pochodzenia, stąd nieco mniejsza różnorodność. Trochę brakowało mi też opisów świata, autorka skupia się tutaj głównie na życiu dworskim, intrygach i przepychankach do władzy.

Wielkim plusem są tu dwa wątki zemsty - czyli jedne z moich ulubionych! Liczyłam, że będą trochę mocniej wyeksponowane, ale myślę, że jeszcze wszystko jest możliwe w kolejnych tomach ^^

Mimo niezbyt dużej liczby opisów lokacji, to przez samą historię udało mi się bardzo fajnie wczuć w klimat tej powieści, dałam mu się porwać, dzięki czemu lepiej się w nią zaangażowałam.

Jeśli lubicie taki typ fantasy jak opisałam wyżej, to myślę, że "Wojny bogów" mogą się Wam bardzo spodobać! Ja czytałam tę książkę z przyjemnością, zapewniła mi miły czas z dawką gry o trony różnych królestw 😉 Autorka ma ciekawy styl i smykałkę do snucia opowieści rozłożonych w dłuższym czasie ♥️

"Wojny bogów. Miecz Raaris" to pierwszy tom fantastycznej serii polskiej autorki, który przywodzi na myśl sagę rodzin królewskich, ze zdradami, walką o tron, rozterkami władców oraz wydarzeniami, w których palce maczają sami bogowie.

Książkę czytało mi się zaskakująco szybko oraz naprawdę...

Rozwiń

Zwiń