Jesteśmy społecznością, która kocha książki

UWAGA! Jeżeli nie chcecie niszczyć sobie życia, nie sięgajcie po serię "Wybrani". Raz przeczytacie, już nigdy nie będziecie się mogli od niej uwolnić.

"Dziedzctwo" to już druga część z serii C.J. Daugherty. Jako, że pierwsza książka bardzo mi się spodobała, z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji. Gdy w końcu dostałam ją w swoje łapki, przeczytałam w ciągu zaledwie dwóch dni. Według mnie książki są stanowczo za krótkie.

Życie Allie kompletnie się zmieniło od kiedy trafiła do Cimmerii. Przeżyła swoją pierwszą miłość, zdobyła bliskie przyjaciółki, spotkała swojego zaginionego brata i w końcu dowiedziała się prawdy o swojej rodzinie.
Po wakacjach wraca do szkoły, którą zaczęła już uznawać za swój prawdziwy dom. Lecz czy w takim miejscu jak Cimmeria, szczęście może trwać wiecznie? Gdy wszędzie wokół kłamstwa, zdrada i tajemnice, Allie nie może zaufać nikomu. Nawet samej sobie.

„No cóż, kiedy twoje życie rozpada się na kawałki, czasem rozpadasz się razem z nim.”

Ta książka... ta książka po prostu tak bardzo wciąga, że czytając nagle wszystko wokół traci znaczenie. Ciągłe sekrety, zawirowania, zwroty akcji nie pozwalają nam odłożyć jej na bok. Treść jest naprawdę interesująca i nieprzewidywalna. A tempo wydarzeń bardzo dobrze dopasowane.

Główni bohaterowie pozostali ci sami. Tak samo różni od siebie. Cała trójka ma odmienne charaktery, inny styl bycia i podejście do świata. Dzięki temu utwór nabiera wielu barw. Nie nudzimy się, czytając o postaciach, które są szare, jednowymiarowe i przewidywalne aż do bólu. Wręcz przeciwnie, są one nieobliczalne i jeszcze bardziej tajemnicze niż w pierwszej części.

Książka jest napisana jasnym i przyjemnym językiem. Łatwo jest się nam przenieść na korytarze Akademii. Podczas lektury nieraz zdarzało mi się krzyknąć z frustracji, wstrzymać oddech ze strachu, zaśmiać się na cały głos lub po prostu siedzieć, zamurowana z wrażenia. "Dziedzctwo" to prosty przykład na to, jak kilka zdań zapisanych na kartce papieru może wpłynąć na nasze emocje. Książkę kończyłam na lekcji języka polskiego ze łzami w oczach.

Gdy zobaczyłam napis epilog nie mogłam w to uwierzyć. Do tej pory nie mam pojęcia gdzie podziała się cała książka. Dopiero ją zaczynałam, a nagle znalazłam się na końcu. Jednak mimo, że skończyła się bardzo szybko, mogę ją z czystym sumieniem polecić wszystkim. Każdy powinien znaleźć tutaj coś dla siebie. Zagadki, romanse, humor - to wszystko znajduje się w tej sadze.
Jednak czytacie ją na swoją odpowiedzialność. Jeśli się przez nią gdzieś spóźnicie albo stracicie kontakt z rzeczywistością to pamiętajcie - ostrzeałam.
Moja ocena: 9/10

http://wolesobiepoczytac.blogspot.com/2013/09/dziedzictwo-cjdaugherty.html

UWAGA! Jeżeli nie chcecie niszczyć sobie życia, nie sięgajcie po serię "Wybrani". Raz przeczytacie, już nigdy nie będziecie się mogli od niej uwolnić.

"Dziedzctwo" to już druga część z serii C.J. Daugherty. Jako, że pierwsza książka bardzo mi się spodobała, z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji. Gdy w końcu dostałam ją w swoje łapki, przeczytałam w ciągu zaledwie...

Pisanie o ulubionej książce czy serii jest trudne. Ciężko ukazać, jak niesamowita i niezwykła jest historia, jak zachęcić do niej jak największą ilość osób. A tym samym trzeba pozostać obiektywnym. Jednak dzisiaj postaram się to zrobić jak najlepiej.
"Miasto kości" jest pierwszą częścią z serii "Darów Anioła" Cassandry Clare. Czytałam ją już mnóstwo razy, nie pamiętam już, w którym roku sięgnęłam po nią po raz pierwszy. Wiem jednak, że na pewno nie zachęciła mnie do tego okładka, ani nawet opis z tyłu książki.

Clary Fray to zwykła nastolatka. Mieszka z mamą, malarką, ma najlepszego przyjaciela, który gra w zespole, uwielbia anime i prowadzi pamiętnik. Albo raczej szkicownik. Gdy pewnego wieczoru widzi w klubie trójkę Nocnych Łowców zabijających demona, jej życie wywraca się do góry nogami. Jej matka zostaje porwana, dotąd najbliższy przyjaciel rodziny się od niej odwaraca, a ona dowiaduje się, że należy do Nefilim, ludzi z krwią aniołów. Żeby odnaleźć mamę musi stawić czoła swoim lękom i dołączyć do pogromców demonów - aroganckiego Jace'a, wrogo nastawionego Aleca i jego siostry, Isabelle. Gdy dołączy do tego jeszcze Simon, najlepszy przyjaciel Clary, niektóre serca zostaną złamane, kości rozrzucone, a woda święcona rozlana...

"Chłopiec już nigdy więcej nie płakał i nigdy nie zapomniał tego, czego się nauczył: że kochać to niszczyć i że być kochanym to znaczy zostać zniszczonym."

Wydarzenia w tej książce są bardzo nieprzewidywalne. Czytając ją nawet dziesiąty raz nadal można być zaskoczonym. Prędkość akcji jest idealnie dopasowana, gna kiedy potrzeba i zwalnia, gdy potrzebujemy krótkiej przerwy. Tak jak bohaterowie. Główna postać, Clary Fray, jest odważna, uparta i wie czego chce. Nie pozwala miłości zasłonić swojego głównego celu, czyli uratowania matki. Ma też swoje chwile słabości, nie boi się płakać, ani krzyczeć ze strachu. Jest po prostu sobą bez względu na wszystko. Za to Jace tworzy wokół siebie mur i nikomu nie pozwala siebie naprawdę poznać. Za fasadą nonszalanckiego, sarkastycznego i kpiącego ze wszystkich nastolatka, ukrywa się chłopiec, który boi się zostać zraniony. Każdy bohater tej powieści jest dopracowany w nawet najmniejszym szczególe. W dodatku książka jest napisana tak, aby zarówno piętnastolatce jak i dorosłej osobie dobrze się ją czytało.
W tej powieści są poruszane przeróżne problemy. Od tych z codziennego życia nastolatki do homoseksualizmu czy umiejętności odróżniania dobra od zła. Myślę, że każdy pownien dać szansę tej lekturze. Cała seria, w pewnym sensie, zmieniła mnie i moje podejście do pewnych spraw.

Przy "Mieście kości" spędzimy kilka godzin wypełnionych świetną zabawą. Jest to książka napakowana humorem i dobrą akcją z wątkiem miłosnym na drugim planie.
Moja ocena: 9.5/10

http://wolesobiepoczytac.blogspot.com/2013/09/miasto-kosci-cassandra-clare.html

Pisanie o ulubionej książce czy serii jest trudne. Ciężko ukazać, jak niesamowita i niezwykła jest historia, jak zachęcić do niej jak największą ilość osób. A tym samym trzeba pozostać obiektywnym. Jednak dzisiaj postaram się to zrobić jak najlepiej.
"Miasto kości" jest pierwszą częścią z serii "Darów Anioła" Cassandry Clare. Czytałam ją już mnóstwo razy, nie pamiętam...

Jesteście na to gotowi? Po IGRZYSKACH ŚMIERCI nadchodzi NIEZGODNA.*

Chyba każdy fan twórczości Suzanne Collins był ciekawy, kiedy na okładce książki pojawiło się to zdanie. No bo jak to, trylogia "Igrzysk śmierci" jest wielkim fenomenem, a teraz pojawia się kolejna, która ma być lepsza? Przecież tą pozycję trzeba przeczytać, chociażby ze względu na porównanie lub to z jaką szybkością dostaje się na listy bestsellerów.

Społeczeństwo tutaj podzielone jest na pięć frakcji: Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwaga), Erudycja (inteligencja), Prawość (uczciwość), Serdeczność (życzliwość). W wieku szesnastu lat każdy staje przed wyborem, do której frakcji chce należeć już do końca życia. Pomóc ma im w tym test przynależności... a ten kto ma cechy kilku frakcji jest niezgodny. Główna bohaterka, Beatrice jest jedną z nich, łączy w sobie cechy Altruizmu, Nieustraszonych i Erudycji. Żeby przeżyć musi utrzymać to w tajemnicy, bo każdy kto jest niezgodny zagraża systemowi i musi zostać usunięty.
Podczas Ceremonii Wyboru dziewczyna, zamiast rodzinnego Alitruizmu, wybiera Nieustraszoność. Z nieśmiałej, posłusznej dziewczynki zmienia się w twardą i niebezpieczną Tris. Ale czy to wystarczy, aby przeżyć w świecie pełnym brutalności, zdrady i kłamstw?

"Ale czasem to nie podjęcie walki świadczy o odwadze, ale stawienie czoła nieuchronnej śmierci."

Od czego by zacząć... może od tego, że ta książka niesmowicie wciąga! Pochłonęłam ją w jeden dzień, każdą wolną chwilę spędzałam z nią w ręku, nie mogłam się oderwać.
Porównywanie "Niezgodnej" do "Igrzysk śmierci" jest w pewnym sensie niepoprawne. Jasne, występują pewne podobieństwa. Mogłabym je tutaj wymienić, ale uważam, że to nie ma sensu, ponieważ w obydwu powieściach panuje zupełnie inny klimat. To jest ta rzecz, która bardzo je od siebie odróżnia. Treść, wykreowany świat, czy nawet główne bohaterki mogą mieć jakieś wspólne cechy, ale własnych odczuć i tego, co dzieje się w naszej głowie podczas czytania tych dwóch książek nie da się ze sobą porównać.

Akcja w dziele Veronici Roth jest szybka, przez cały czas coś się dzieje. Nasze emocje nie mają czasu się uspokoić. Ciągle odkrywamy coś nowego, czegoś się dowiadujemy, dzieje się coś kompletnie nieprzewidywalnego. Dawno nie czytałam lektury, która by mnie tak zaskakiwała.
Nawet bohaterowie byli dopracowani z każdej strony. Wszyscy mieli swój odmienny charakter, który poznawałam z czasem. Nie byli jedną masą ludzi, która przewijała się w tle, ale wyraźnie zarysowanymi postaciami.
I nie wiem, jak autorka to zrobiła, ale dowiedziałam się wszystkiego, poznałam każdego i zwiedziłam nowe miejsca tak jak Tris! Bez przydługich opisów i zbędnych informacji. Uwielbiam takie utwory.

Dzięki "Niezgodnej" wkraczamy do zupełnie nowego świata, w którym możemy się zagubić na dobrych kilka godzin. Nie żałuję ani chwili w niej spędzonym, od razu zabieram się za drugą część. Podsumuwując, jest to książka pełna akcji, niezapomnianych wrażeń, z wątkiem miłosnym w tle i dodatkiem humoru.
Moja ocena: 9,5/10


*cytat z okładki książki

Jesteście na to gotowi? Po IGRZYSKACH ŚMIERCI nadchodzi NIEZGODNA.*

Chyba każdy fan twórczości Suzanne Collins był ciekawy, kiedy na okładce książki pojawiło się to zdanie. No bo jak to, trylogia "Igrzysk śmierci" jest wielkim fenomenem, a teraz pojawia się kolejna, która ma być lepsza? Przecież tą pozycję trzeba przeczytać, chociażby ze względu na porównanie lub to z...