Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza z powieści Ryszarda Ćwirleja, z którą miałem okazję się zapoznać. Bez wątpienia sięgnę po wszystkie pozostałe. Jestem autentycznie zachwycony i gdybym miał oceniać jedynie w kategorii "poziom dostarczonej Ci rozrywki" to z przekonaniem dałbym komplet gwiazdek.
Jako dziecko późnego PRL-u (urodzony w 1977) mam do tej epoki stosunek mieszany :) Z jednej strony znam wszystkie ciemne strony tamtej rzeczywistości, począwszy od zaopatrzeniowych deficytów poprzez polityczno-milicyjne problemy moich bliskich mających "nieszczęście" wywodzić się z mniejszości niemieckiej na Śląsku Opolskim, na poczuciu beznadziejności przychodzącym po krótkich pobytach w zachodniej Europie skończywszy. Z drugiej zaś - w porównaniu do obecnej rzeczywistości - nie sposób nie zauważyć, że: ludzie mieli dla siebie więcej czasu nie zakłóconego przybywaniem w internetowej rzeczywistości, radość przynosił każdy kawałek kolorowego papieru lub mały żeleźniak kupiony w Pewexie lub przywiedziony z "drugiego obszaru płatniczego" w bagażniku Łady czy Fiata 125p. i tak niewiele potrzeba było, aby poczuć się naprawdę szczęśliwym (czasem wystarczyła cząstka pomarańczy..)
I to właśnie jako żywo prezentuje powieść. Blaski i cienie PRL-u. Jest tutaj wartka, intrygująca historia kryminalna, jest koloryt realiów lat 80-tych (taki przejmująco szary koloryt, ale kto przeżył wtedy swe dzieciństwo lub młodość, doceni go z pewnością), jest wreszcie swoiste muzeum pamiątek po PRL-u (początkowo irytowała mnie skłonność autora do szczegółowego opisywania marek, modeli i specyfikacji technicznych wszelkich użytkowanych przez bohaterów urządzeń - np. NRD-owskiego syfonu, ale w pewnym momencie stwierdziłem, że to urzekające..). A żeby nie było aż tak wesoło, jest czarny humor obrazujący mechanizmy funkcjonowania policji (czyli MO) na wpół totalitarnego państwa, z budzącym grozę "posiedzi 48, to może spokornieje i coś powie" na czele.
Szczerze polecam !

Pierwsza z powieści Ryszarda Ćwirleja, z którą miałem okazję się zapoznać. Bez wątpienia sięgnę po wszystkie pozostałe. Jestem autentycznie zachwycony i gdybym miał oceniać jedynie w kategorii "poziom dostarczonej Ci rozrywki" to z przekonaniem dałbym komplet gwiazdek.
Jako dziecko późnego PRL-u (urodzony w 1977) mam do tej epoki stosunek mieszany :) Z jednej strony znam...

Powieści Lackberg to takie solidne kryminalne czytadła. Wiadomo mniej więcej czego można się spodziewać, szczególnie że poszczególne historie Patricka i Erici są budowane według dość podobnego schematu. W każdym z tytułów jest kilka interesujących, zaskakujących momentów, a w "Kamieniarzu" pisarce dodatkowo udało się momentami wprowadzać nastrój czarnego kryminału (pomimo sielskości krajobrazów południowo-zachodniej Szwecji).
Mimo to - czegoś brakuje. Może zwyczajnie literackiego kunsztu na miarę Stiega Larssona, a może urozmaicenia i próby sięgnięcia po mniej "ograne" w dotychczasowych częściach cyklu wątki.
Jestem po lekturze (mino, iż doceniam jej walory) trochę zmęczony i zamierzam przez jakiś czas odpocząć od twórczości autorki. A może nawet od szwedzkich kryminałów, które "walą drzwiami i oknami" na polski rynek wydawniczy. Co za dużo, to niezdrowo.

Powieści Lackberg to takie solidne kryminalne czytadła. Wiadomo mniej więcej czego można się spodziewać, szczególnie że poszczególne historie Patricka i Erici są budowane według dość podobnego schematu. W każdym z tytułów jest kilka interesujących, zaskakujących momentów, a w "Kamieniarzu" pisarce dodatkowo udało się momentami wprowadzać nastrój czarnego kryminału (pomimo...

Pierwsza powieść Dołęgi-Mostowicza. Zdecydowanie interesująca, ale polecam raczej czytelnikom już nieco obeznanym z późniejszym dorobkiem pisarza. Historia bardziej koncentruje się wokół tragicznego romansu głównego bohatera niż zepsucia i degradacji elit Drugiej RP (co miał sugerować tytuł). Całość to raczej obietnica rozwinięcia ważnych wątków społecznych, które Dołęga-Mostowicz eksploruje dogłębnie w "Karierze Nikodema Dyzmy" czy "Braciach Dalcz i S-ka".

Pierwsza powieść Dołęgi-Mostowicza. Zdecydowanie interesująca, ale polecam raczej czytelnikom już nieco obeznanym z późniejszym dorobkiem pisarza. Historia bardziej koncentruje się wokół tragicznego romansu głównego bohatera niż zepsucia i degradacji elit Drugiej RP (co miał sugerować tytuł). Całość to raczej obietnica rozwinięcia ważnych wątków społecznych, które...