Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chcemy poznać jakiegoś człowieka, pytamy o jego "historię - jego prawdziwą, najintymniejszą historię" - ponieważ każdy z nas jest historią. Każdy z nas jest opowiadaniem, które nieświadomie piszemy (...)

Jeśli chcemy poznać jakiegoś człowieka, pytamy o jego "historię - jego prawdziwą, najintymniejszą historię" - ponieważ każdy z nas jest historią. Każdy z nas jest opowiadaniem, które nieświadomie piszemy (...)

Każdy z nas ma swoją historię życia, wewnętrzne opowiadanie - którego ciągłość, sens, jest naszym życiem. Można powiedzieć, że każdy z nas konstruuje i żyje swoje "opowiadanie", a to opowiadanie jest naszą tożsamością.

Każdy z nas ma swoją historię życia, wewnętrzne opowiadanie - którego ciągłość, sens, jest naszym życiem. Można powiedzieć, że każdy z nas konstruuje i żyje swoje "opowiadanie", a to opowiadanie jest naszą tożsamością.

Tak to już jest w życiu, Ellie. Póki jesteś na ścieżce, nie dzieje się nic złego. Jeśli z niej zboczysz i nie dopisze ci szczęście, zgubisz się, a wtedy ktoś będzie musiał cię szukać.

Tak to już jest w życiu, Ellie. Póki jesteś na ścieżce, nie dzieje się nic złego. Jeśli z niej zboczysz i nie dopisze ci szczęście, zgubisz się, a wtedy ktoś będzie musiał cię szukać.

Zmiana - przynosi ból, przynosi radość. Nie można przed nią umknąć, wszyscy jesteśmy feniksami jeśli tylko się na to godzimy. Możemy odrodzić się z popiołów.

Zmiana - przynosi ból, przynosi radość. Nie można przed nią umknąć, wszyscy jesteśmy feniksami jeśli tylko się na to godzimy. Możemy odrodzić się z popiołów.

Strach go nie powstrzyma. Chwyci go, przekształci i przyswoi. Weźmie to, co kiedyś czyniło go słabym, i wykorzysta, by stać się silnym.

Strach go nie powstrzyma. Chwyci go, przekształci i przyswoi. Weźmie to, co kiedyś czyniło go słabym, i wykorzysta, by stać się silnym.

To nie tak jak w sabaku... nie możesz spasować, kiedy masz złe karty. W życiu musisz grac tym, co masz.

To nie tak jak w sabaku... nie możesz spasować, kiedy masz złe karty. W życiu musisz grac tym, co masz.

Została zahartowana niczym miecz, bezlitośnie i skutecznie - wrzucona w zimno nienawiści i żądzy zemsty wprost z ognia udręki, a potem raz jeszcze przekształcona, przerobiona, przekuta. A teraz, niczym stal, zniesie bardzo wiele. Nie złamie się ani nie roztrzaska, nie z rozpaczy, bólu ani wściekłości. Już nie.

Została zahartowana niczym miecz, bezlitośnie i skutecznie - wrzucona w zimno nienawiści i żądzy zemsty wprost z ognia udręki, a potem raz jeszcze przekształcona, przerobiona, przekuta. A teraz, niczym stal, zniesie bardzo wiele. Nie złamie się ani nie roztrzaska, nie z rozpaczy, bólu ani wściekłości. Już nie.

Problem w tym, że nigdy nic się nie kończy. Jeśli mama czegokolwiek mnie nauczyła, to właśnie tego, że nic tak naprawdę nigdy nie zostaje zamknięte. Wszystko znajduje się przemyślnie drogę do środka, niczym nić w kłębku. Dookoła w dookoła, przecinając się i krzyżując, aż wreszcie niemal zniknie w plątaninie lat. Ale pozostawanie w ukryciu nie wystarczy. Ktoś zawsze cię znajdzie. Ktoś zawsze czeka. Wystarczy na chwilę stracić czujność, a wtedy trach!, wszystko z hukiem rozpada ci się w rękach.

Problem w tym, że nigdy nic się nie kończy. Jeśli mama czegokolwiek mnie nauczyła, to właśnie tego, że nic tak naprawdę nigdy nie zostaje zamknięte. Wszystko znajduje się przemyślnie drogę do środka, niczym nić w kłębku. Dookoła w dookoła, przecinając się i krzyżując, aż wreszcie niemal zniknie w plątaninie lat. Ale pozostawanie w ukryciu nie wystarczy. Ktoś zawsze cię znajdzie...