Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na "Pierwszą na liście" trafiłam przez przypadek. Jak o wielu pozycjach, kiedyś tam słyszałam, coś kojarzyłam, że mnie zainteresowała. Przykuła mój wzrok wśród innych, więc postanowiłam ją kupić. Kierowałam się instynktem, który, jak zazwyczaj, nie zawiódł mnie.
Ta książka stanowiła dla mnie pewnego rodzaju katharsis. Ile ja przy niej przepłakałam, to moje. Przeciągałam czas, by czytać ją jak najdłużej. Czytałam ją tylko wieczorami, pozbywając się całego stresu, wszystkich problemów i zmartwień, zanurzając się w niesamowitym świecie Witkiewicz. Czułam, że jej bohaterki są osobami z krwi i kości. Zaprzyjaźniłam się z Karolą, kibicowałam Inie, martwiłam się o Patrycję, współczułam Grażynie i podziwiałam Różę. Stały się dla mnie niemal rodziną, poznałam je z każdej strony, nawet tej gorszej. Zaprzyjaźniłam się z nimi i aż mi było szkoda, że ta książka tak szybko się skończyła. Smutno mi, że już ich więcej nie zobaczę.
Po "Pierwszej na liście" mam ochotę stać się lepszym człowiekiem. Co prawda, do 18 lat jeszcze trochę mi brakuje, a rozumiem, że taka decyzja powinna zostać podjęta odpowiedzialnie, ale chcę pomóc kolejnej Patrycji, która gdzieś tam czeka.

Na "Pierwszą na liście" trafiłam przez przypadek. Jak o wielu pozycjach, kiedyś tam słyszałam, coś kojarzyłam, że mnie zainteresowała. Przykuła mój wzrok wśród innych, więc postanowiłam ją kupić. Kierowałam się instynktem, który, jak zazwyczaj, nie zawiódł mnie.
Ta książka stanowiła dla mnie pewnego rodzaju katharsis. Ile ja przy niej przepłakałam, to moje. Przeciągałam...

W sumie... sama nie wiem, od czego mam zacząć. Nie chcę zdradzać fabuły, bo każda wzmianka o akcji pozbawiłaby czytelnika odczuć, jakie wiążą się z odkrywaniem jej na nowo, samemu. Skończyłam ją dzisiaj, kilka godzin temu, a wciąż nie mogę się z niej otrząsnąć. Zusakowi udało się trafić do mojego serca i wzruszyć jedną prostą historią. Bo żeby opowiedzieć o wojnie, nie trzeba pokazać walki.
Krótko mówiąc - płakałam jak bóbr. A to nie zdarza mi się praktycznie nigdy. Ta książka jest piękna i jedyna w swoim rodzaju. Historia opowiedziana z zupełnie innej perspektywy niż zazwyczaj pozwala się zastanowić i przemyśleć kilka spraw, być może dotychczas odstawionych gdzieś na bok, na 'zachwilę'. Płakałam i śmiałam się razem z Liesel, ale nieraz dopadała mnie taka bezsilność, jak każdego z nas. Za książkę taką jak ta mogę jedynie dziękować i żałować, że nie potrafię wyrazić swoich przemyśleń w inny, lepszy sposób.

W sumie... sama nie wiem, od czego mam zacząć. Nie chcę zdradzać fabuły, bo każda wzmianka o akcji pozbawiłaby czytelnika odczuć, jakie wiążą się z odkrywaniem jej na nowo, samemu. Skończyłam ją dzisiaj, kilka godzin temu, a wciąż nie mogę się z niej otrząsnąć. Zusakowi udało się trafić do mojego serca i wzruszyć jedną prostą historią. Bo żeby opowiedzieć o wojnie, nie...

Ta książka od początku była dla mnie ciężkim orzechem do zgryzienia. Do tej pory nie interesowałam się dziejami tamtych wojen i niewiele wiedziałam o tych wydarzeniach, więc o tyle trudniej było mi czytać "Jestem stąd, jestem stamtąd". Jednak, w miarę czytania, wchodziłam w świat Palestyny coraz głębiej i cieszę się z tego, że mam tą książkę w swojej bibliotece.
Pierwszym, co rzuca się w oczy jest styl pisania autora. Mourid Barghouti jest przede wszystkim poetą, co widać w jego sposobie pisania. Długie porównania i metafory można znaleźć na niemal każdej stronie jego książki. W połączeniu z opisem scen rodem z życia codziennego i wplatanymi gdzieniegdzie wierszami tworzy to niesamowitą mieszankę, niestety, nie dla każdego. Momentami ciężki styl może zniechęcić do czytania, a osoby, które nie trawią poezji, nie polubią tej książki.
Barghouti skupia się bardziej na zwykłym życiu zwykłych mieszkańców Palestyny, niż na historycznym tle konfliktu. Lawiruje miedzy przeszłością i teraźniejszością, opisuje życie swoje i swojej rodziny. Pokazuje nam, osobom z zewnątrz, swoje spojrzenie na Palestynę. Trochę z wewnątrz, ale jednocześnie i z zewnątrz, jako że sam przebywał na emigracji tyle lat, że sam częściowo był już "stamtąd" a nie "stąd".
Do kogo jest adresowana ta książka? Do wszystkich, którzy chcą słuchać. Czasem wydaje się manifestem politycznym, który ma zwrócić uwagę rządzących na rzeczywiste problemy Palestyńczyków, a czasem zwykła historia zwykłych ludzi, którzy nie mają z tym wielkim konfliktem nic wspólnego.

Ta książka od początku była dla mnie ciężkim orzechem do zgryzienia. Do tej pory nie interesowałam się dziejami tamtych wojen i niewiele wiedziałam o tych wydarzeniach, więc o tyle trudniej było mi czytać "Jestem stąd, jestem stamtąd". Jednak, w miarę czytania, wchodziłam w świat Palestyny coraz głębiej i cieszę się z tego, że mam tą książkę w swojej bibliotece.
Pierwszym,...