Mnie ona znudziła i tak sądzę że za wysoko ją oceniłam . Czytając komentarze na jej temat były pół na pół część ją wręcz uwielbiała i polecała , a cała reszta odradzała itp. Czytałam że jest na początku nudna z czym całkowicie się zgadza,a pod sam koniec się dopiero rozkręca , ja przepraszam , ale nie dałam rady dość nawet do połowy jednym słowem NUDA i tyle .
Jak dla mnie główna bohaterka to jak Śpiąca Królewna -_- . Śpi , śpi i ciągle śpi , całe życie niedługo sobie prześpi OMG .

Ellie, nazywana przez najlepsze przyjaciółki Lassie, wyjeżdża z rodzicami z Kolonii na wieś. Dziewczynie z wielkiego miasta trudno się zaaklimatyzować w nowym miejscu. Nie stara się o zawarcie nowych przyjaźni, najchętniej nie wychodziłaby ze swojego pokoju i spała. Ponadto jest wzorową uczennicą. Uciekając od ludzi idzie na spacery, podczas których tajemniczy mężczyzna ratuje ją od skutków burzy, przestrzega przed niebezpiecznymi miejscami. Tym mężczyzną jest Colin, który przez mieszkańców jest spostrzegany jako dziwoląg i brzydki. Ellie pomimo poczucia niebezpieczeństwa i jakieś niechęci do niego, jest nim zafascynowana. Pomimo, że ten ją odpycha, rani, stara się zrazić ją do siebie, ta uparcie dąży do jego poznania. Kiedy Colin zdaje sobie sprawę, że się od niej nie uwolni przekazuje prawdę, która na zawsze zmieni jej życie.

Ostatnio mamy totalny szał na książki fantastyczne o miłości pomiędzy zwykłym człowiekiem a jakimś demonem, wampirem, aniołem, wilkołakiem i czym tam jeszcze można. Ta ciemna strona bohaterów w tej książce jest określana jako zmory, kambiony czy demony. I choć można zaobserować w nich wiele cech wspólnych z znanymi nam już postaciami fantasy, to jest coś czego nie było. Albo inaczej, motyw się już pojawił, ale nieco w innej postaci. Mianowicie chodzi mi o sny. Sen od starożytność budził szczególne zainteresowanie u ludzi, zwłaszcza tych zajmujących się czarną magią. Każdy król miał na swoim dworze wróżbitę, który tłumaczył znaczenie snów. Sen jest zjawiskiem wciąż zagadkowym i intrygującym. Jedni więcej śnią, mają długie sny, inni nigdy swoich snów nie pamiętają. Choć podano już wiele czynników wpływających na jakość snów, to tak dokońca nigdy nie zostało wyjaśnione ich pochodzenie. Jak to się dzieje, że jedne sny są takie, z których nie chcemy się wybudzić i z żalem otwieramy oczy, stwierdzając, że nic z tego nie działo się naprawdę. A czasem śnimy koszmary, po których budzimy się krzykiem czy płaczem i przez kilka chwil nie możemy dojść do siebie. Nic więc dziwnego, że są motywem chętnie wykorzystywanym w powieściach owianych tajemnicą, o niepokojącym klimacie.

Co nowego oferuje nam Belitz? Pojawianie się bohaterów w snach drugich i manipulowanie nimi pojawiło się choćby w Crescendo. Jednak tytuł książki Belitz wskazuje nam coś więcej. Pożeracz snów. Sny jako pokarm. Ja się z czymś takim zetknęłam po raz pierwszy. Zmory żywią się snami (choć niebyle jakimi), aby nasycić głód, mieć energię. Pierwsze pozory dają jednak nam złudzenie, że postacie żywią się krwią, jak później wyjaśnia Colin, przez krew dostają się do duszy, która jest największym źródłem posiłku. Colin jako bohater zły, ale pierwszoplanowy musi mieć coś dobrego, coś co przedstawi go w lepszym świetle na tle innych demonów. Podobnie jak Cullenowie ze Zmierzchu, żywi się krwią i snami zwierząt, pomimo, że ludzkie są bardziej sycące. To ma być jego poświęcenie, jego humanitarność.

Osobiście NIE polecam , choć jak znajdzie się jakiś śmiałek to proszę bardzo DO ODWAŻNYCH ŚWIAT NALEŻY ;)

Mnie ona znudziła i tak sądzę że za wysoko ją oceniłam . Czytając komentarze na jej temat były pół na pół część ją wręcz uwielbiała i polecała , a cała reszta odradzała itp. Czytałam że jest na początku nudna z czym całkowicie się zgadza,a pod sam koniec się dopiero rozkręca , ja przepraszam , ale nie dałam rady dość nawet do połowy jednym słowem NUDA i tyle .
Jak dla...