Powieść ogarnia w całości i systematyzuje losy jednego z najciekawszych dyktatorów świata, tj. Napoleona Bonaparte. Czyta się ją szybko, z minimalnym przestojem w środku – kiedy to autor szczegółowo opisuje, jaki był wpływ Napoleona na gospodarkę, naukę, literaturę, sztukę, itp. we Francji.

Książki o tematyce historycznej – wzbudzają we mnie dużą ochotę na dyskusje. Zwłaszcza – gdy są napisane tak subiektywnie, z jawnym uwielbieniem dla Napoleona i gdy takie słowa jak: „genialny”, „wielki”, „inteligentny”, niezwykły” – padają na co trzeciej stronie powieści:). Przy czym – cenię bardzo tę biografię, bo autor udowadnia powody swojego uwielbienia stylem wyjątkowo pięknym i mądrze. Trzeba uważać, by nie dać się bezkrytycznie uwieść opiniom autora:).

Przyznaję, że – z dużym cynizmem – w odróżnieniu od zachwytu autora – widzę początki kariery Napoleona. Raził mnie zwłaszcza sposób opisania relacji Barrasa i Napoleona. Jakby autorowi trudno było zaakceptować trudną prawdę, że gdyby nie kilkukrotna protekcja Barrasa, to Napoleon zaginąłby w meandrach historii. Raziło mnie wybielanie Napoleona odnośnie pacyfikacji Tulonu. Raziło mnie, że autor nie dostrzegał tego – ile osób zdradził Napoleon, aby zdobyć władzę. Choć – podobnie jak w przypadku Talleyranda – uważam, że trudno oddzielić, kiedy Napoleon zdradzał swoich stronników, a kiedy po prostu kierował się instynktem polityka.

Powieść zawiera obszerne i częste podkreślanie stosunku Napoleona do tzw. „sprawy polskiej”:). Przyda się każdemu – kto pisze pracę na temat Napoleona i Polaków:). Myślę, że Polacy, szczególnie, mają „feblika” na punkcie Napoleona, a sympatia ta miesza się z zawiedzionymi nadziejami.

Bardzo raziły mnie w powieści opisy kobiet, które miały styczność z Napoleonem, a autora uważam za męskiego szowinistę, w tym zakresie. Rozumiem, dlaczego autor kpił z pani de Steal – może kpiny te były grubiańskie i nie na miejscu, ale rozumiem powody. Tak zupełnie nie rozumiem poniżania Józefiny czy Dezyderii Clary. Obie uważa autor za puste, głupie, ograniczone kobiety. I tu rozumiem, że obie zawdzięczały swoje pozycje małżeństwom. Autor zapomina jednak, że były to kobiety, które potrafiły budzić miłość i uczucia, i które same wybrały sobie mężów – ZANIM osiągnęli oni swoje pozycje tj. zanim Napoleon został konsulem i cesarzem, i zanim Bernadotte został królem Szwecji. I jakby dla kontrastu – autor z dużym ciepłem pisze o Walewskiej – gdy akurat Walewska, rzeczywiście „poleciała” na pozycję Napoleona. Denerwuje mnie, kiedy autor z przekąsem pisze, jak to w 1814 roku, po abdykacji Napoleona, Józefina bywała na balach – zupełnie jakby zapomniał, że to Napoleon ją porzucił dla Marii Ludwiki. I dziwi mnie, dlaczego autor nie czuje choćby cienia współczucia dla tych kobiet porzuconych przez Napoleona, kiedy już nie były mu potrzebne? Zwłaszcza Dezyderia – wydaje mi się bardzo ciekawą kobietą. Ostatecznie potomkowie Józefiny i Dezyderii nadal władają królestwem Szwecji – gdy dynastia Napoleona dawno zgasła.

PS. Nie mogę odmówić Napoleonowi rozsądku i inteligencji, kiedy wprost nazywa Kościuszkę - głupcem! Zgadzam się z tym, niestety. Kościuszko to najbardziej przereklamowany bohater w historii Polski!

Powieść ogarnia w całości i systematyzuje losy jednego z najciekawszych dyktatorów świata, tj. Napoleona Bonaparte. Czyta się ją szybko, z minimalnym przestojem w środku – kiedy to autor szczegółowo opisuje, jaki był wpływ Napoleona na gospodarkę, naukę, literaturę, sztukę, itp. we Francji.

Książki o tematyce historycznej – wzbudzają we mnie dużą ochotę na dyskusje....