??????????????????????????????????????????????????????????
??????????????????????????????????????????????????????????
??????????????????????????????????????????????????????????

Tym znakiem kończymy zdanie, jeśli chcemy o coś zapytać, uzyskać odpowiedź na kołyszącą się w naszych myślach wątpliwość, pokusić się o rozpoczęcie dyskusji, całkiem banalnej, bądź wręcz przeciwnie, szalenie wartościowej...
Przede wszystkim "?" zaspokaja naszą ciekawość. Choć pytając kogoś, nie zawsze odpowiedź otrzymamy,,,

"Pytania są niebezpieczne, nie ruszaj ich, będą spały. Zapytasz - zbudzisz, i znacznie więcej niż myślisz pytań powstanie."
JONATHAN CARROLL - KRAINA CHICHÓW

Polegając na słowach Jonathana Carrolla, czytanie książek należy upatrywać jako coś szalenie niebezpiecznego. Przekraczając tę cienką czerwoną linię bezpieczeństwa, stąpając raz po raz w strefie zagrożenia, każdy czytelnik pragnie, by to ryzyko było jak największe, by zerwać ze stalowych kajdan wszystkie najważniejsze pytania, jakie przywiązane zostały przez autora do treści. To wszystko, by odkryć i uwolnić, w taki sposób, by w naszym umyśle i błądzących w nim myślach, rozpętać prawdziwą Sodomę I Gomorę, nasza świadomość w końcu się obudziła, z zakłamania, udawania, obłudy, by porzuciła raz na zawsze dyby mistyfikacja, bez względu na to, czy skazała się na to sama, czy też uległa presji i manipulcja otoczenia. Świadomość powinna karmić się pytaniami bez końca, powinna przepływać przez ocean pytań, aby w nich zanurzać się po same uszy. Doznając tak gigantycznego bombardowania, mamy szanse wyłuskać z nich samą esencję, która sprawi, że poprowadzimy życie właściwie, ale przede wszystkim prawdziwie.

Także książka im bardziej wartościowa, tym więcej kryje w swym wnętrzu znaków zapytania. Natomiast my czytelnicy musimy je znaleźć i sobie na nie odpowiedzieć, sprawdzić, co kryje się za ich kurtyną. Nagromadzenie pytań, tego o jak wiele tematów zaczepiają, prowokując czytającego do dyskusji stanowi o jakości książki. Czasami zdarza się, że pytania krążą wokół jednego tematu i ze szwajcarską precyzją drążą jego problematykę. Nie wszystkie pytania zostawiają nam gotowe odpowiedzi, gdyż potrafią zostawić nas w sferze domysłów, półsłówek i niedpowiedzeń. Od nas wówczas będzie zależeć wszelka interpretacja. Książki o takiej zawartości mają moc kształtowania zmian świadomości swojego czytelnika, a tylko wtedy czytanie ma sens. Jeśli zmieniamy swoje myślenie dzięki książce, jeśli zasypie nas gradem pytań, sprowokuje do zastanowienia się nad czymś i czegoś nauczy, to taka gra jest warta świeczki. W taki układ można wejść bez żadnego wahania i jakichkolwiek wątpliwości...

Z powieścią Charlotte Link "Dom sióstr", wiązałem chyba największe oczekiwania, biorąc pod uwagę książki tej autorki. Nie wiem czym się sugerowałem, ale poziom mojego zaintrygowania tym tytułem, był największy.
Z czystym sumieniem śmiem twierdzić, że w nie zawiodłem się na jakości i według mnie zaraz obok "Nieproszonego gościa" należy do jej najlepszych powieści, choć reszta wcale tak bardzo od tych dwóch nie odstaje.
"Dom sióstr" to przede wszystkim znakomite psychologiczne studium postaci. Tu nie ma jednego, głównego bohatera z zapleczem drugoplanowych postaci. W tej książce każdy odgrywa swoją rolę i ma coś ważnego do przekazania.
Misternie skonstruowana psychika postaci jest znakiem rozpoznawczym Link, a w "Domie sióstr" pokazała swoje mistrzostwo w tej kwestii.

Co człowiek jest w stanie poświęcić, by wieść życie pełne szczęścia, wygody wedle własnych, wcześniej uknutych marzeń? Jakich zasad jest stanie się wyrzec, by zapewnić sobie wszystko to, co najlepsze?
Jak ważne są wspomnienia? Jaka jest ich wartość? Czy żyjąc przeszłością, można zbudować poukładaną przyszłość? Czy trwając umysłem w dawniejszych latach, można przetrwać najtrudniejsze momenty w teraźniejszości? Czy to się może udać? Gdzie leży granica wędrówki pomiędzy przeszłością, a czasem rzeczywistym? Co nam może dać podróż do przeszłości?
Jak sobie poradzić z szansami, gdzieś w przeszlości zgubionymi? Czy łatwo jest przełknąć gorzką lekcję, jaką daje nam życie? Czy w odpowiednim czasie warto jest poświęcić się temu, co znane, pewne? Czy jednak lepiej jest spróbować nieco innego życia, by sprawdzić różne możliwości? Czy warto podjąć ryzyko utraty tego co znane, na rzecz bardziej urozmaiconego posmakowania tego, co może dać życie...
A co można powiedzieć o wojnie, która w pewnym momencie pojawia się treści? Co tak naprawdę dała? Jak wiele krzywdy, cierpienia i bólu po sobie zostawiła...?

To tylko część pytań, jakie sobie zadawałem w trakcie czytania tej książki. Nie sposób wymienić wszystkich. Część z nich powinienem zachować dla siebie...

Kilka słów o wojnie...
"Musiałem patrzeć na śmierć tylu koni. Te konie krzyczały. I płakały. Nie wiedziałem, że konie mogą płakać. Leżały na ziemi i walczyły ze śmiercią, ciała miały poszarpane pociskami, z wielu ran płynęła krew. Niektóre się poddały, czekały na koniec spokojnie, z szeroko otwartymi oczami. Tylko od czasu do czasu parskały cichutko. W ich oczach było tyle smutku. Kiedy mi się śnią, zawsze mam wrażenie, że to najbardziej niewinne ofiary wojny." ( str. 267 )

Jestem na świeżo po obejrzeniu filmu "Czas wojny", o pewnym niezwykłym koniu i jego losach w czasie I wojny światowej. Na samą myśl o cierpieniu tych zwierząt, człowieka skręca, ze złości i wstydu za to, że człowiek może być taką bestią, takim potworem. Ogromny żal kieruje się w stronę zwierząt i tego jak wiele wycierpiały, a co dopiero dzieje się z sercem człowieka, na samą myśl, że tak wiele ludzi umierało i ginęło w koszmarnych męczarniach, niegodnie, bez szacunku dla samego aktu śmierci.
Pytam się więc... W imię czego toczy się takie wojny? By zaspokoić żądne władzy aspiracje jakichś dupków, którzy dorwali się do koryta? By dopieścić ich chore, wynaturzone, ogarnięte szałem nienawiści ego? By poszerzać swoje terytorium?
To przede wszystkim próba pokazania, kto tak naprawdę ma największe jaja. A jak nic z tego nie wyjdzie, to i tak najbardziej ucierpiął na tym niewinni cywile i żołnierze, którzy jak mięso armatnie zostali posłani w ogień bitwy.
Czytając tę część w "Domie sióstr" o I wojnie, od razu przypomniała mi się książka "Ptasi śpiew", którą bardzo gorąco polecam. Tam również autor doskonale ukazał piekło I wojny. Takie książki nie są z pewnością łatwą przeprawą, ale trzeba też sięgać po książki, które niekoniecznie są łatwe w odbierze, będąc ciężką, emocjonalną przeprawą. Same historie o słodkich, wielkich miłościach, gdzie na sam koniec wszyscy bohaterowie są szczęśliwi, nie pokażą tak prawdziwej rzeczywistości. Groza i dramat ukazana w takich właśnie książkach jak "Ptasi śpiew", "Dom sióstr" czy w filmach "Czas wojny", "Testament młodości", "Wojna i miłość" też jest warta literackiego poznania...

Jak drzewo w czasie suszy, traci swe liście. Jeden za drugim usycha, obumiera, odrywa się od gałęzi i spada na ziemię, tuż u stóp jego pnia...
Tak wypalone dusze żołnierzy każdym oddechem swego ciała, z każdą kulą wystrzeloną z karabinu i widokiem upadającego, bezwałdnie, w zalewie krwi ciała, z ostatnim krzykiem, wydawanym, z rodzierającą duszę agonią traciły sens życia. Widząc, słysząc i doświadczając tego wszystkiego zostają pozbawieni życiodajnej energii płynącej z wnętrza...Dusza wypalała się kawałek, po kawałku, a na samym końcu pustka, a obrazy z wojny zostają w nich do końca życia. Dusza staje się zasuszoną pustynią, nic z niej nie wyrośnie. Ciało staje się jej więźniem. Jest przy niej obecne, ale same myśli i świadomość błądzi we mgle, odrywa się od normalnej rzeczywistości, stając się niemym widzem, który od siebie nie jest w stanie nic zaoferować, cokolwiek od siebie dać. Ciało nie jest już później tą glębą, która przynosi urodzaj...!

"Dom sióstr" niesie prawdziwe niebezpieczeństwo. To książka tak groźna, że prawdy ukryte w jej wnętrzu i wylatujące z nich pytania robią w naszych myślach prawdziwe spustoszenie. Ogrom grozy i ludzkich dramatów przygniata nasze emocje, wstrząsa świadomością, by stanęła przed obliczem prawdy o życiu, mroku, który go ogarnia, przykrywa swym ciemnym płaszczem, w pełnym tego słowa znaczeniu...

Zasypcie się pytaniami, niech was przygniotą..., a odkryjecie prawdy, które treść tej książki w swych zakątkach pochowała...

??????????????????????????????????????????????????????????
??????????????????????????????????????????????????????????
??????????????????????????????????????????????????????????

Tym znakiem kończymy zdanie, jeśli chcemy o coś zapytać, uzyskać odpowiedź na kołyszącą się w naszych myślach wątpliwość, pokusić się o rozpoczęcie dyskusji, całkiem banalnej, bądź wręcz przeciwnie,...