To naprawdę wyjątkowa powieść.

Augusto, jej główny bohater, jawi nam się jako znerwicowany egzystencjalista-romantyk. Jego niepokoje wewnętrzne i duchowe z jednej strony trącą werterowską egzaltacją i -być może- śmiesznością, trochę błazenadą. Można się zacząć zastanawiać nad naturalnością jego emocji - czy są szczere? Czy też są wynikiem kalkulacji, postępowania według wymyślonego przez siebie scenariusza na własne życie i roli, jaką samemu sobie się przypisało? Nawet te pytania na pozór mogą wydawać się wymuszone... Dopóki nie pojawia się w powieści dialog Victora z Augusto, w którym nagle okazuje się, że prawda jest pojęciem względnym, fakt naszego istnienia - wcale nie taki oczywisty, a być może całe nasze jestestwo farsą luster, miraży, zabawy autora. Zwłaszcza końcowa scena jest niepokojąca, gdy sam autor, Miguel de Unamuno, występuje w roli bohatera-kreatora całej scenerii. Nie wiadomo już, w jakim stopniu życie i wola Augusto zależy od niego samego. Wprawia go to w rozpacz, kryzys tożsamości, prowadzi do rozpaczliwej walki.

Czyż my sami nie czujemy się czasem jak bohaterzy teatru kukiełek, bezwładne istnienia? Czy szarpanie za sznurki i sprzeciw wobec takiego ładu świata spowoduje zerwanie się z zależności od fatum? Czy wola Augusta okaże się silniejsza od woli autora, niezależna? Tego nie zdradzę, ale zachęcam do przeczytania tej intrygującej NIVOLI (gatunek literacki wymyślony przez M. de Unamuno), którą czyta się szybko i przyjemnie, ale do której wraca się z uczuciem niepokoju jeszcze długo po jej odłożeniu.

To naprawdę wyjątkowa powieść.

Augusto, jej główny bohater, jawi nam się jako znerwicowany egzystencjalista-romantyk. Jego niepokoje wewnętrzne i duchowe z jednej strony trącą werterowską egzaltacją i -być może- śmiesznością, trochę błazenadą. Można się zacząć zastanawiać nad naturalnością jego emocji - czy są szczere? Czy też są wynikiem kalkulacji, postępowania według...