Fernando de Rojas

(...) nie ma na świecie rzeczy tak trudnej do zniesienia, która by z czasem nie stała się znośna i godziwa. Nie ma takiej rany, choćby najbardziej bolesnej, która by z czasem nie przestała dolegać; ni rozkoszy tak lubej, by z czasem nie zwątlała. Zło i dobro, pomyślność i niepowodzenie, chwała i cierpienie, wszystko z czasem słabnie i wiotczeje. To, czego pragniemy i podziwiamy, szybko puszczamy w niepamięć, gdy nas przestaje interesować. Co dzień spotykamy coś nowego, co przykuwa naszą uwagę, wkrótce to mijamy zostawiając poza sobą; czas pomniejsza wartość tych rzeczy, aż wreszcie spowszednieją.

(...) nie ma na świecie rzeczy tak trudnej do zniesienia, która by z czasem nie stała się znośna i godziwa. Nie ma takiej rany, choćby najba...

(...) dał ci Bóg po to dwoje uszu, dwoje oczu, a tylko jeden język, byś w dwójnasób patrzył i w dwójnasób słuchał, a gadał jeno to, co należy.

(...) dał ci Bóg po to dwoje uszu, dwoje oczu, a tylko jeden język, byś w dwójnasób patrzył i w dwójnasób słuchał, a gadał jeno to, co należ...

Lepiej zostać samemu niż w złej kompanii.

Lepiej zostać samemu niż w złej kompanii.