Opowieść o osobie zupełnie nieprzystosowanej do życia. Inni piszą "manipulatorka, kombinatorka", a dla mnie Emma to uosobienie naiwności i życia złudzeniami. Fakt, że później robi dużo rzeczy, żeby te złudzenia utrzymać przy sobie, posuwając się do kłamstw i manipulacji... ale to tylko efekt, a nie przyczyna.
A gdy życie wokół niej staje okoniem, gdy kochanek, którego naiwnie uważała za swą bratnią duszę opuszcza ją znienacka - zapada się w żalu, smutku czy nawet - depresji.
Nikt nie nauczył jej życia, zachowań ludzkich, czy nawet - wartości pieniądza. Zamiast jednak z pokorą przyjmować swoje porażki i rozczarowania i wyciagnąć z nich jakiekolwiek wnioski, główna bohaterka zachowuje się jakby pojadła wszystkie rozumy i bezrefleksyjnie brnie w jeszcze większe, idiotyczne katastrofy.

Z całej książki w zasadzie żal mi jedynie Karola, któremu obrywało się przez całe życie, w zasadzie bez powodu. Starał się jak mógł, kochał swoją żonę, a ta odarła go właściwie ze wszystkiego.

Brawo Emmo, jesteś idiotką.

Ps. Flaubert przemyca czasem taki seksizm w stosunku do obu płci, że aż zęby bolą. Poza tym jeśli faktycznie stwierdził "Pani Bovary to ja", to... cóż, cieszę się, że żyję w innej epoce niż on.

Opowieść o osobie zupełnie nieprzystosowanej do życia. Inni piszą "manipulatorka, kombinatorka", a dla mnie Emma to uosobienie naiwności i życia złudzeniami. Fakt, że później robi dużo rzeczy, żeby te złudzenia utrzymać przy sobie, posuwając się do kłamstw i manipulacji... ale to tylko efekt, a nie przyczyna.
A gdy życie wokół niej staje okoniem, gdy kochanek, którego...