Mam słabość do postaci Lukrecji Borgii, więc chociaż wiedziałam, że ta licząca zaledwie 175 stron powieść nie będzie bezpośrednio jej dotyczyć, kupiłam ją bez zastanowienia, nie czytając nawet opisu. Kiedy to zrobiłam liczyłam na pikantną historię podszytą intrygami i niemoralnością, bo w końcu Lukrecja Borgia wsławiła się licznymi grzeszkami i została legendą owianą kontrowersją.

Papieska córka inspiruje Nikolę, główną bohaterkę książki, do zdobycia wielkiego majątku morderstwem. Nie jest to pomysł spektakularny, bowiem odwagi starcza jej tylko na dosypywanie wysuszonych roślin do herbaty krewnej swojego męża, dziedziczki ogromnego majątku. Podobieństwa na tym się kończą (o ile w ogóle się zaczęły), bo Nikoli do Borgii wiele brakuje. Lukrecja była przebiegła i piekielnie inteligentna, czego nie można powiedzieć o głównej bohaterce książki. Co tu dużo mówić - jest po prostu głupia. A do tego szalenie irytująca.

Pozostałe postacie książki są płaskie jak uliczny chodnik i irytujące w ten sam sposób, co pan Anderson ze Świata według Ludwiczka. Rozumiem zamysł autorki, żeby przedstawić płytką rodzinę, której życiową ambicją jest tylko wykombinowanie jak tu zarobić, żeby się nie narobić. Odpychające przedstawienie tych postaci wyszło autorce genialnie, bo co rusz miałam ochotę zamknąć książkę. Wytrwałam do końca, bo książkę czyta się szybko i byłam bardzo ciekawa, jak Barańska nawiąże do Lukrecji Borgii, jednak nie ukrywam, że liczyłam na dużo więcej.

Mam słabość do postaci Lukrecji Borgii, więc chociaż wiedziałam, że ta licząca zaledwie 175 stron powieść nie będzie bezpośrednio jej dotyczyć, kupiłam ją bez zastanowienia, nie czytając nawet opisu. Kiedy to zrobiłam liczyłam na pikantną historię podszytą intrygami i niemoralnością, bo w końcu Lukrecja Borgia wsławiła się licznymi grzeszkami i została legendą owianą...