Lecz odpowiedź w tym obszarze wiedzy na moje pytanie: Na czym polega sens mojego życia? – była jedna: jesteś tym, co nazywasz swoim życiem, jesteś przejściowym, przypadkowym zbiorem cząstek. Wzajemne oddziaływanie i zmiany tych cząstek wytwarzają to, co ty nazywasz swoim życiem.

Lecz odpowiedź w tym obszarze wiedzy na moje pytanie: Na czym polega sens mojego życia? – była jedna: jesteś tym, co nazywasz swoim życiem, ...

Pytanie: Dlaczego żyję? Odpowiedź: W nieskończenie wielkiej przestrzeni, w nieskończenie długim czasie, nieskończenie małe cząstki zmieniają się w nieskończonej złożoności i kiedy zrozumiesz prawa rządzące tymi przemianami, zrozumiesz, dlaczego żyjesz.

Pytanie: Dlaczego żyję? Odpowiedź: W nieskończenie wielkiej przestrzeni, w nieskończenie długim czasie, nieskończenie małe cząstki zmienia...

Stało się ze mną mniej więcej coś takiego: nie wiedzieć kiedy posadzony zostałem w łódkę, odepchnięty od jakiegoś nieznanego mi brzegu, pokazano mi kierunek na drugi brzeg, dano mi wiosła w niewprawne ręce i zostawiono samego. Wiosłowałem z całych sił i płynąłem; jednak czym bliżej byłem środka nurtu, tym stawał się on bystrzejszy i oddalał mnie od celu i coraz częściej napotykałem innych płynących, podobnie jak ja unoszonych z prądem. Byli nieliczni, którzy ciągle wiosłowali; byli tacy, którzy porzucili wiosła; były większe łodzie i olbrzymie okręty pełne ludzi; jedni walczyli z prądem, inni mu się poddawali. I im dalej płynąłem, tym bardziej, patrząc w dół potoku wszystkich płynących, zapominałem wyznaczonego kierunku. Na samym środku potoku, w natłoku łodzi i okrętów unoszonych z prądem, zupełnie już zgubiłem kierunek i wyrzuciłem wiosła. Z wszystkich stron wokół mnie, z weselem i tryumfem, płynęli z prądem ludzie na żaglach i na wiosłach, upewniając mnie i siebie nawzajem, że żadnego innego kierunku być nie może. Uwierzyłem im i popłynąłem z nimi. Poniosło mnie daleko, tak daleko, że aż usłyszałem szum progów, o które musiałem się rozbić i zobaczyłem łódki, które już się o nie rozbiły. I oprzytomniałem. Długo nie mogłem pojąć, co się ze mną stało. Przed sobą widziałem tylko zagładę, ku której zmierzałem i której się bałem, nigdzie nie widząc ratunku i nie wiedząc co czynić. Ale obejrzawszy się wstecz, dostrzegłem niezliczone łodzie, które nie zatrzymując się, zawzięcie pokonywały nurt i przypomniałem sobie o brzegu, o wiosłach, o kierunku i zacząłem ponownie wygrzebywać się w górę nurtu ku brzegowi.

Stało się ze mną mniej więcej coś takiego: nie wiedzieć kiedy posadzony zostałem w łódkę, odepchnięty od jakiegoś nieznanego mi brzegu, poka...