Ponad rok zbierałam się, by przeczytać jedyną powieść Salingera. Ostatecznie nie żałuję, że po nią sięgnęłam, choć to nie jest lektura, do której się często wraca. To książka, którą warto znać, choć jej fabuła jest lekko nudna i dziś nie szokuje tak jak w latach 50.

Trzy dni z życia szesnastolatka, którego wyrzucono z kolejnej szkoły. Holden jest bardzo gadatliwy. Ma jakąś niezrozumiałą dla czytelnika potrzebę wyrzucenia z siebie myśli. Jest wkurzający, arogancki i złośliwy wobec niemal każdego kogo spotka, zwłaszcza dla starszych od siebie. Wydaje mu się, że jest najmądrzejszy, choć jest tylko nastolatkiem, który przeżywa okres buntu.

Mimo, że historia jest dość banalna - kilka dni z życia zbyt dojrzałego ucznia, to jednak wciąga. W myślach bohatera, którego dobrze poznajemy dzięki narracji pierwszoosobowej, Salinger poruszył kilka ważnych kwestii:

- izolację jednostki ze społeczeństwa - Holden czuje się samotny i chce zwiać,
- krytykę kultury masowej - Holden nienawidzi kina i nie podoba mu się, że jego brat pisze scenariusze filmowe,
- konfrontacja świata świata dorosłych i świata dzieci - Holden nie chce być dorosły, co widać po jego stosunku do starszych oraz w relacji z młodszą siostrą.

Podsumowując, jest to jedna z tych książek, która albo się uwielbia, albo nienawidzi. Albo ma się dosyć wybujałej wyobraźni Holdena albo chce się dowiedzieć, co taki wyrostek wie o życiu. Ja jestem gdzieś pośrodku.

Ponad rok zbierałam się, by przeczytać jedyną powieść Salingera. Ostatecznie nie żałuję, że po nią sięgnęłam, choć to nie jest lektura, do której się często wraca. To książka, którą warto znać, choć jej fabuła jest lekko nudna i dziś nie szokuje tak jak w latach 50.

Trzy dni z życia szesnastolatka, którego wyrzucono z kolejnej szkoły. Holden jest bardzo gadatliwy. Ma jakąś...