Książki obyczajowe czytam, by przekonać się o tym, że inni mają gorzej lub przeciwnie, by pozwolić sobie na wiarę, że kiedyś może wreszcie będzie lepiej. Kryminały podczytuję, bo lubię, kiedy dobro jest dobrem, a zło jest złem. Powieści przygodowe, by przeżyć przygodę, na którą nigdy bym się w rzeczywistości nie odważyła. Fantasy natomiast, by oderwać się od rzeczywistości. Gdy zatem nadarzyła się okazja, aby zapoznać się z pozycją Pauliny Koniuk „Dziedzictwo Agwatronu. Sztylet Krwistej Władczyni”, skorzystałam z niej.

Powieść rozpoczyna się w momencie, kiedy czternastoletnia Diana i jej matka Sara przeprowadzają się do nowego domu. „Nowy” dom okazuje się tak naprawdę starą ruderą. Nie powinno zatem zdziwić, że kryje on niezwykłą tajemnicę – portal do innego świata, magicznej krainy zwanej Agwatronem. Przez magiczne przejście do domu Diany przedostaje się niezwykle podobna do niej wampirzyca, Lyra. Okazuje się, że nastolatka i wampirzyca są siostrami. Jedna z nich jest wychowywana przez ojca, druga przez matkę. Nastolatki postanawiają zamienić się miejscami, zupełnie, jak bohaterki disnejowskiego filmu „Nie wierzcie bliźniaczkom”.

Fabuła zawiera sporo zapętleń i zagadek, co jest niewątpliwie atutem powieści. Kolejny plus stanowi bogactwo gatunkowe zaproponowane nam przez autorkę. Wprowadziła do swojej powieści doskonale znane nam z mitów i legend stworzenia – wampiry, wróżki, jednorożce, czarownice, driady, fauny, smoki. Długo by wymieniać. Właściwie prościej zapytać o to, czego w tej książce zabrakło, niż o to, co w niej umieszczono. Zawiera bowiem prawdziwy wachlarz magicznych kreatur. Co więcej, wiele rozwiązań fabularnych i zastosowanych pomysłów posiada indywidualny rys, jak choćby stworzenia zamieszkujące obrazy, czy motyw wykorzystania spadającej gwiazdy.

Niewątpliwie powieść napisana jest z rozmachem, który ilością wykreowanych projektów dorównuje niezwykłej „Niekończącej się historii” Michaela Ende. Tam jednak postaciowy przepych mnie zachwycał, w powieści Pauliny Koniuk wydaje się przytłaczać. Gdzieś w tej całej magicznej menażerii wydaje się gubić wątek główny.

„Dziedzictwo Agwatronu. Sztylet Krwistej Władczyni” jest z całą pewnością lekturą dla tych, którzy nie boją się książek wielowątkowych. Zasługuje na lekturę choćby ze względu na niezwykłą wyobraźnię autorki, której, tu nie mogę zaprzeczyć, należy oddać uszanowanie.

Książki obyczajowe czytam, by przekonać się o tym, że inni mają gorzej lub przeciwnie, by pozwolić sobie na wiarę, że kiedyś może wreszcie będzie lepiej. Kryminały podczytuję, bo lubię, kiedy dobro jest dobrem, a zło jest złem. Powieści przygodowe, by przeżyć przygodę, na którą nigdy bym się w rzeczywistości nie odważyła. Fantasy natomiast, by oderwać się od rzeczywistości....