Rzadko kiedy zdarza mi się nie doczytać książki do końca, tym razem jednak przekracza to moje możliwości. Wydawało się, że jej autor, którego "Strach" przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem, również i tym razem wzbudzi moją ciekawość. Przebrnęłam przez 100 stron i dalej nie jestem w stanie "podróżować" pociągiem z repatriantami do nowego miejsca ich życia. I dlatego też nie oceniam tej książki, bo byłoby to nieuczciwe.
Akcja, o ile można nazwać to akcją, dzieje się w pociągu, którym "podróżują" przesiedlani z terenów Wołynia, Podola czy Ukrainy ich dotychczasowi mieszkańcy. Narratorem jest siedmioletni Łazarz, w którego umyśle snują się makabryczne wizje mordów, upodlenia, barbarzyńskich akcji skierowanych przeciw jego bliskim, sąsiadom czy żołnierzom. Obrazy okrutne i wstrząsające, jak ze współczesnych horrorów, ale sposób i forma ich przekazu przez autora nie dają nadziei, że na kolejnych stronach cokolwiek może się zmienić. Nie jestem w stanie przebrnąć przez tak dołujące opisy dziecięcych wizji, wspomnień czy zapamiętanej rzeczywistości.
Książka ma dość wysokie oceny, ale nie zachęca mnie to do jej kontynuowania; może w przyszłości wrócę do niej, ale dziś nie.

Rzadko kiedy zdarza mi się nie doczytać książki do końca, tym razem jednak przekracza to moje możliwości. Wydawało się, że jej autor, którego "Strach" przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem, również i tym razem wzbudzi moją ciekawość. Przebrnęłam przez 100 stron i dalej nie jestem w stanie "podróżować" pociągiem z repatriantami do nowego miejsca ich życia. I dlatego też...