Każdy musi mieć swojego Sherlocka - no to dostaliśmy majora Grota. Czyta się to szybko i całkiem dobrze. Język postaci i ich zachowania nieco infantylne, nie ma tu za bardzo głębokich charakterów. Pierwsza połowa dzieła cliché aż do bólu. No ale nie jest to historia banalna i daje radę zaciekawić czytelnika.

Każdy musi mieć swojego Sherlocka - no to dostaliśmy majora Grota. Czyta się to szybko i całkiem dobrze. Język postaci i ich zachowania nieco infantylne, nie ma tu za bardzo głębokich charakterów. Pierwsza połowa dzieła cliché aż do bólu. No ale nie jest to historia banalna i daje radę zaciekawić czytelnika.

Polska prowincja czasów PRLu jest pełna uroków. Na takiej też prowincji ginie podczas polowania myśliwy, co oczywiście stawia na nogi aparat śledczy pod postacią Milicji Obywatelskiej, której śledczą robotę mamy ukazaną na kartach tejże zacnej powieści. Polecam.

Polska prowincja czasów PRLu jest pełna uroków. Na takiej też prowincji ginie podczas polowania myśliwy, co oczywiście stawia na nogi aparat śledczy pod postacią Milicji Obywatelskiej, której śledczą robotę mamy ukazaną na kartach tejże zacnej powieści. Polecam.

Ta historia nie wydarzyła się w centrum miejskiej metropolii, a w spokojnym, zamieszkiwanym zaledwie przez sześć rodzin Klonowie. Bohaterowie tej historii nie pędzili każdego ranka wprost w paszczę korporacyjnego potwora, a oddawali się spokojnej pracy w lesie lub w polu. Z tej historii jedna osoba… nie wyszła cało. „Jelenie jedzą klejnoty” to fantastycznie prowadzona opowieść pełna niespodziewanych zwrotów akcji. Redaktor Roman Rolak znacząco przyczynił się do rozwikłania zagadki nieoznaczonego paśnika, choć na pewno nie w sposób jakiego by sobie zażyczył. Zainteresowani?

Choć od wydania książki Henryka Gaworskiego minęło już czterdzieści lat, to ciężko jest nie ulec wrażeniu, że jedno się nie zmieniło - wielkie miasta cechuje anonimowość, a małe miasteczka żyją wydarzeniami mieszkańców.

„Harda kocica przemieniła się z chwili na chwilę w przerażoną mysz, na której zacisnęła się pułapka. Nie płakała już, ale suchość warg i bladość policzków były widoczne nawet pod grubą warstwą szminki i pudru. Wydawało się, że zemdleje. – Tak – przerwał milczenie major – Niewesoło panienko. Niewesoło.”

Ta historia nie wydarzyła się w centrum miejskiej metropolii, a w spokojnym, zamieszkiwanym zaledwie przez sześć rodzin Klonowie. Bohaterowie tej historii nie pędzili każdego ranka wprost w paszczę korporacyjnego potwora, a oddawali się spokojnej pracy w lesie lub w polu. Z tej historii jedna osoba… nie wyszła cało. „Jelenie jedzą klejnoty” to fantastycznie prowadzona...