Przedzierając się przez groteskowe i absurdalne sytuacje nagle uświadomiłem sobie, że jestem zauroczony tym bezmiarem niedorzeczności, który mnie otoczył ze wszystkich stron. Może to tylko ta jedna noc, podczas której odłożyłem na półkę opowiadania przyprawiające o złudzenie zmysłów sprawiła, że poczułem się, jakby nie istniały żadne granice intelektualnego poznania. Jakby to, co wydawało mi się naturalnym zakończeniem każdego rozpoczętego wątku, zawsze rozpadało w tajemniczej nieskończoności. Bo przecież na własne oczy widziałem widma całych zdań, rozpływających się pod wpływem pióra mistrza Dino Buzzatiego. Daremnie próbowałem się zbliżyć chociaż do tego, aby uchwycić puentę. Niestety, wejście w alegoryczny świat wielkiego włoskiego pisarza wydaje mi się tak trudne, że aż niemożliwe. I dlatego uważam, że ten prozaik w pracy ze mną osiągnął sukces. Doprowadził do uruchomienia mojej fantazji, która przecież sama potrafi czynić cuda.

"Polowanie na smoka z falkonetem" to zbiór opowiadań z których każde zawiera jakiś sekret. Sekretem może być sposób zakończenia, nagle otwierający przede mną przepaść pełną niedomówień. Może też nim być tysiące znaczeń, które zawzięcie próbowałem rozwikłać aby poznać przewodnią myśl każdego opowiadania. A nawet złowieszcze zwiastuny, których występowanie w tych krótkich powiastkach przyprawiało mnie o zapierającą dech w piersiach fascynację. Jednak to wszystko sprawiło, że chylę czoła przed literaturą wysokich lotów przy której lekturze czasami przydałaby się chwila olśnienia. Bo w tym wypadku naprawdę potrzeba wiele szczęścia by zrozumieć zupełnie inne znaczenie tych samych słów. Można się jedynie domyślać jaki ukryty przekaz posiadają niektóre opowiadania Buzzatiego.

Mam wrażenie, że zanurzając się w Buzzatim osiągnąłem stan kafkowskiej nieuchronności losu. Świat ich obydwóch jest tak nierealny i czasami zimny, że aż odpychający. Jednak każdy kto zapamięta surrealistyczną wizję kropli wspinającej się po schodach, zakocha się w jej tajemniczej nieprzewidywalności. Pewnie wielu z Was patrząc na proces kuracji w siedmiopiętrowym szpitalu w którym ciężko się wyleczyć, odetchnie z ulgą że go tam nie ma. A niektórzy zadziwią się nad otwarciem drogi, której tak naprawdę nigdy nie było. I taki właśnie jest Dino Buzzati. Tworzy coś, czego końca nie ma i nawet samego horyzontu wszelkich zdarzeń należy się domyślać.

Spodziewałem się, że po wspaniałej "Pustyni Tatarów" kolejna książka włoskiego klasyka, którą przeczytam będzie równie dobra. Tymczasem moje oczekiwania zostały przekroczone na wszystkich poziomach. "Polowanie na smoka z falkonetem" można smakować i czcić jedynie będąc sam na sam ze sobą i swoimi myślami. Najdrobniejszy szczegół nie może nam przeszkadzać w wyłuskiwaniu puenty czy też rozpoznawaniu komizmu sytuacji. Nie można wierzyć w nic, co ten wirtuoz powieści chce nam przekazać. Moim zdaniem na tym to ma polegać. Abyśmy sami dokończyli każde rozpoczęte przez pisarza opowiadanie i stworzyli zakończenie odpowiadające naszym wyobrażeniom o otaczającym nas świecie.

Przedzierając się przez groteskowe i absurdalne sytuacje nagle uświadomiłem sobie, że jestem zauroczony tym bezmiarem niedorzeczności, który mnie otoczył ze wszystkich stron. Może to tylko ta jedna noc, podczas której odłożyłem na półkę opowiadania przyprawiające o złudzenie zmysłów sprawiła, że poczułem się, jakby nie istniały żadne granice intelektualnego poznania. Jakby...