Źle się czuję po przeczytaniu tej książki, chodzi mi o samopoczucie psychiczne, które wpływa również na ciało.

Wszystkie opowiadania cechuje atmosfera nieokreślonej grozy, upiorności, smutku i niepokoju, która mnie przeraża i doprowadza niemal do szaleństwa.

Szczególnie podczas lektury znakomitego skądinąd opowiadania "Siódme piętro" miałam wrażenie, jakbym czytała "Proces" Kafki przemieszany z "Czarodziejską Górą" Manna. O ile ta ostatnia książka zawierała wg mnie pozytywne przebłyski, to ta pierwsza... Naiwnie się łudziłam, że do surrealistyczno-psychodeliczno-fatalistycznej powieści Kafki nigdy dobrowolnie nie wrócę (czuję wobec niej atawistyczny wstręt i lęk). Niestety spotkałam ją u Dina Buzzatiego. Podobne skojarzenie nasuwa mi się z "Dżumą" Camusa, która również przesycona była atmosferą osaczenia (warto tu wspomnieć, że Camus znał "Siedem Pięter" i przeniósł je na deski teatru).

Kolejnymi opowiadaniami, które mną wstrząsnęły, były:
1. "Ekspres" - nie zapomnę już chyba widoku biednej, kruchutkiej staruszeczki matki, która czeka przez x lat na syna na lodowatym peronie, żeby go zobaczyć raptem przez kilka minut. A potem, licząc się z jego dobrem (czy rzeczywiście?), wysyła go w podróż wbrew swojej woli, a potem stoi bidulka na dworcu i maleje do rozmiaru kropeczki. Serce mnie boli.
To opowiadanie powinno każdemu dać do myślenia - żeby nie zaniedbywać Najbliższych dla swoich egoistycznych pobudek i pogoni za karierą, samospełnieniem, przeznaczeniem. Oczywiście, łatwo się pisze, trudniej wykonać.
2. "Płaszcz" - równie rozdzierające serce opowiadanie jak powyżej. Nie jestem pewna jednak, o co chodzi z tym towarzyszem czekającym na Giovanniego - to śmierć?

Dla odmiany, jeśli chodzi o opowiadania, które wzbudziły moje pozytywne odczucia i najbardziej mi się podobały:
1."Wigilia", gdyż chyba jako jedyne zawierało naprawdę optymistyczne przesłanie. :) I motyw Boga na własność i jako hm... Coś, czym można się dzielić w sensie fizycznym mnie zauroczył.
2. "Quiz skazańców" - świetny trik na pokonanie psychologii tłumu! :D

Warte uwagi są jeszcze "Koniec świata", tytułowe "Polowanie na smoka z falkonetem", "Otwarcie drogi" i "Kulka papieru".

Źle się czuję po przeczytaniu tej książki, chodzi mi o samopoczucie psychiczne, które wpływa również na ciało.

Wszystkie opowiadania cechuje atmosfera nieokreślonej grozy, upiorności, smutku i niepokoju, która mnie przeraża i doprowadza niemal do szaleństwa.

Szczególnie podczas lektury znakomitego skądinąd opowiadania "Siódme piętro" miałam wrażenie, jakbym czytała...