Odkąd przeczytałam "Brzydkich" miałam wielką chęć na następną część trylogii. Ochota ta jednak gasła i gasła, aż w końcu nie czułam jej wcale. Widząc jednak "Ślicznych" w bibliotece postanowiłam przypomnieć sobie starą lekturę, z którą miałam styczność blisko ponad dwa i pół roku temu.
Świat "Brzydkich" zdawał mi się naprawdę pomysłowy. Uwielbiałam od zawsze książki, które zaczynały żyć własnym życiem - nowe słownictwo, wynalazki, światy, rośliny i ludzie. Po prostu coś oryginalnego. Pod tym względem pierwsza część bardzo mi się podobała, lecz czy druga? Ciężko stwierdzić. Momentami zdawało mi się, że owszem. W większości chwil sądziłam raczej, że autor zbyt nadużył slangu i jego dzieło stawało się coraz płytsze. Rozumiem oczywiście, że chciał ukazać poziom społeczeństwa, lecz wciąż powtarzające się wyrażenia typu; "Totalnie dośliczniające", "Czuję się pysznie", jakoś obrzydzały mi tą lekturę. Poza tym sama fabuła była łudząco podobna do "Brzydkich". Niby nowe miejsca i postacie, a jednak czytałam to z poczuciem deja vu. Zakończenie przewidywalne i skopiowane z pierwszej części serii. Do tego wręcz beznadziejne retrospekcje. Jeśli nie czyta się tej trylogii ciągiem to wiele zapomnianych wątków trzeba domyślać się samodzielnie. Mogę jednak powiedzieć coś miłego na temat "Ślicznych". Bardzo szybko się ich czytało (pomimo braku czasu z mojej strony) i ogółem historia była ciekawa. Wątpię jednak, czy zasięgnęłabym po następną część. Ta w porównaniu do pierwszej była znacznie gorsza, choć powieść powinna się rozwijać. Rozczarowałam się. Na tym etapie moja "przegięta" podróż się kończy. Nie polecam.

Odkąd przeczytałam "Brzydkich" miałam wielką chęć na następną część trylogii. Ochota ta jednak gasła i gasła, aż w końcu nie czułam jej wcale. Widząc jednak "Ślicznych" w bibliotece postanowiłam przypomnieć sobie starą lekturę, z którą miałam styczność blisko ponad dwa i pół roku temu.
Świat "Brzydkich" zdawał mi się naprawdę pomysłowy. Uwielbiałam od zawsze książki, które...