Tak jak Jaya Gatsby’ego prześladowało wspomnienie o Daisy Buchanan, tak F. Scott Fitzgerald pielęgnował pamięć o swojej pierwszej, wielkiej miłości - Ginewrze, pannie z chicagowskiej elity. Ponętna, kapryśna i niedostępna, stała się jego pierwszą muzą, użyczając swych cech ponadczasowym bohaterkom: Daisy z Wielkiego Gatsby’ego i Isabelle Borge z Po tej stronie raju. Wnikliwość w analizie postaci i kulturowych pejzaży, w jakich się poruszają, pozwala porównać Caroline Preston do takich autorek jak Anne Tyler, Alison Lurie czy Diane Johnson. W swojej najnowszej powieści, ambitnej i bogato zobrazowanej, Preston w zręczny sposób ujmuje epicko całą historię Ginewry, począwszy od pierwszego spotkania ze Scottem aż po dojrzały etap jej życia, czasem pełnego uroku, czasem trosk. W chwili spotkania Ginewra, córka bogatego przedsiębiorcy, miała szesnaście lat i chyba zbyt często słyszała, że jest ładna. Scott miał dziewiętnaście i był ambitnym chłopakiem z biednej rodziny. Poznali się na wieczorku tanecznym w St. Paul w styczniu 1916 roku. Niemal przez rok pisali do siebie listy - pełne uniesienia, tęsknoty i tak długie, że często nie mieściły się w jednej kopercie. Jednakże, mimo intensywnej korespondencji, ich romans nie przetrwał. Ginewra ostatecznie odtrąciła Scotta z "nadzwyczajnym znudzeniem i obojętnością", jak sam to ujął, po czym dość pochopnie poślubiła przystojnego lotnika z wyższych sfer. Rozmyślając, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby zamiast pilota wybrała pisarza, Ginewra śledzi ukradkiem karierę sławnego już Fitzgeralda. Ze zdumieniem rozpoznaje siebie w jego bohaterkach - nie tylko jako rozpieszczoną pannę z towarzystwa, którą znał. Scott w zadziwiający sposób przewidział również, jaką kobietą się stanie i jakie dramaty będą jej udziałem.