Filozofia jako należne

Profesurka, zapewniony stołek na uniwerku, ciepłe kapcie, ławeczka w lokalnej ezoterycznej loży, rozbudowana biblioteka, cierpliwie i pedantycznie zbierana za naturalnie godziwe wynagrodzenie. Generalnie nuda, biurokratyczna rutyna i przede wszystkim poczucie, ze się NALEŻY, bo według Gadamera filozofia to kwestia wradzanie się w tradycję, czyli w sumie coś, co się dzieje samo i bez własnego wysiłku. Dlatego według niego powinno się zawiesić jakiekolwiek (jakby się to dzisiaj powiedziało, "toksyczne" czy "wykluczające") tendencje do oceny, krytyki, bo przeszkadza to w pasywnej kontemplacji de facto bezosobowego procesu stawania się tradycji. Inaczej mówiąc, Gadamer rozumuje jak ezoteryk w stylu Nietzschego, Husserla czy Derridy, nie człowiek racjonalny. (Karl Simms "Hermetic Poetry Between Hermeneutics and Deconstruction").

Filozofia jako należne

Profesurka, zapewniony stołek na uniwerku, ciepłe kapcie, ławeczka w lokalnej ezoterycznej loży, rozbudowana biblioteka, cierpliwie i pedantycznie zbierana za naturalnie godziwe wynagrodzenie. Generalnie nuda, biurokratyczna rutyna i przede wszystkim poczucie, ze się NALEŻY, bo według Gadamera filozofia to kwestia wradzanie się w tradycję, czyli w...

"Często wysuwano pod adresem moich badań zarzut, że ich język jest zbyt nieprecyzyjny. Widzę w tym nie tylko wykrycie pewnego braku - zapewne dość tu częstego. Raczej wydaje mi się, że adekwatne dla zadań filozoficznego języka pojęciowego jest, by nawet za cenę nieprecyzyjnego określania pojęć zachowywać wtopienie w całościowy splot językowej znajomości świata, a przez to podtrzymywać żywe odniesienie do tej całości. Jest to pozytywna implikacja 'potrzeby języka', która jest filozofii od samego początku przyrodzona."

"[...] wtopienie w całościowy splot językowej znajomości świata..." - no właśnie. Zawiłe tłumaczenie mętnego.

Chyba pierwszy raz przydarzyło mi się przeczytać dzieło, z którego ideą się zgadzam i jednocześnie odnieść wrażenie, że zostało w jakimś stopniu wybełkotane. Może nie aż „wybełkotane”, ale zawoalowane, rozmazane opisem. Bo głębia jest tam rozmazana i wraz z postępem treści nie tyle idziemy w głąb, ile po powierzchni opisu. Mamy więc do czynienia z opisem obrazu myśli, przez który dopiero trzeba się przedrzeć, żeby zobaczyć ją samą. Przy czym nie jest to obrazowanie. Gadamer nie posługuje się metaforami i analogiami. Porusza się po różnych dyskursach filozoficznych. Nie warto podchodzić do „Prawdy i metody” bez znajomości elementarnych pojęć filozoficznych i ich losów. Dzieło Gadamera jest kontynuacją badań nad hermeneutyką i nie jest samowystarczalne merytorycznie. Nie tłumaczy wszystkich swoich narzędzi, opiera się na „wynalazkach” poprzedników. Z pomocą przychodzą przykłady z rzeczywistości, które autor co jakiś czas wrzuca i robi to z zaskakująco dobrym wyczuciem.
Wiele zdań wydaje się być zbędnymi. Niby już wiadomo o co chodzi, zdania tłumaczą myśl, a mimo to następują zdania kolejne, które niejako kibicują tamtym. Jakby autor cyzelował kontury pozoru swoich myśli, udzieławiał (od: dzieło) książkę. Gdyby nie przykłady, książka byłaby nieczytalna. Ale to tylko moje subiektywne zdanie - jak mawiają obiektywni komentatorzy fejsbukowi.

„Prawdę i metodę” należałoby przepisać. Napisać ją drugi raz. Zamiast 700 stron, zrobić 500.

Bo jest potrzebna.

"Często wysuwano pod adresem moich badań zarzut, że ich język jest zbyt nieprecyzyjny. Widzę w tym nie tylko wykrycie pewnego braku - zapewne dość tu częstego. Raczej wydaje mi się, że adekwatne dla zadań filozoficznego języka pojęciowego jest, by nawet za cenę nieprecyzyjnego określania pojęć zachowywać wtopienie w całościowy splot językowej znajomości świata, a przez to...

Są książki dla ludzi normalnych i dla ludzi wybitnych. Ta książka jest dla ludzi wybitnych. Ja jestem człowiekiem normalnym i co z tego wynika tej książki nie rozumiem. Filozofia na najwyższym poziomie, napisana niezwykle mądrze, ale co za tym idzie filozofia niezrozumiała dla milionów i zupełnie nieużyteczna. Z racji mojego zawodu muszę stąpać twardo po ziemi i być pragmatykiem. Nie jestem osobą niewykształconą - mam doktorat, ale czytając tę książkę zastanawiam się komu ona jest potrzebna ? Co dobrego dla ludzi, zwierząt, natury, ziemi może wynikać z jej przeczytania i zrozumienia ? Czy jakieś dziecko dzięki temu nie umrze z głodu, czy jakieś zwierzę nie straci życia, czy będę oddychał czystszym powietrzem ? Moim sensem życia jest czynienie dobra. Ta książka nie przekłada się na dobro, co gorsza jest czysto teoretyczną dywagacją na tematy, które w najmniejszym stopniu nie dotyczą życia, nie wyjaśniają go, nie kształtują, nie opisują, nie zmieniają. Może dla wybitnych filozofów i teoretyków - tak. Dla ojca i dziadka, który przejmuje się przyszłością swoich dzieci i wnuków - nie.

Są książki dla ludzi normalnych i dla ludzi wybitnych. Ta książka jest dla ludzi wybitnych. Ja jestem człowiekiem normalnym i co z tego wynika tej książki nie rozumiem. Filozofia na najwyższym poziomie, napisana niezwykle mądrze, ale co za tym idzie filozofia niezrozumiała dla milionów i zupełnie nieużyteczna. Z racji mojego zawodu muszę stąpać twardo po ziemi i być...

Nie ma czegoś takiego jak rozumienie. Są tylko nakładające się narracje, które tworzymy. A nad nimi są przesądy, z których nie uwolnimy się nigdy. I nie, nie mamy dostępu do "świata". Tutaj Gadamer mówi jak Wittgenstein: "bytem, który może być rozumiany, jest język."
Jedna z ważniejszych postaci współczesnej filozofii w jednym z lepiej, precyzyjniej napisanych dzieł. Lektura obowiązkowa. A dobra wiadomość jest taka, że wraca się do niej regularnie.

Nie ma czegoś takiego jak rozumienie. Są tylko nakładające się narracje, które tworzymy. A nad nimi są przesądy, z których nie uwolnimy się nigdy. I nie, nie mamy dostępu do "świata". Tutaj Gadamer mówi jak Wittgenstein: "bytem, który może być rozumiany, jest język."
Jedna z ważniejszych postaci współczesnej filozofii w jednym z lepiej, precyzyjniej napisanych dzieł....