Czy warto przeczytać książkę, którą autor nazwał najgorszą w swojej karierze? O której autor stwierdził, że zawarł miejscami historie zmyślone i miejscami przypisy, których nie przeczytał? Niech każdy czytelnik sam odpowie na to pytanie. Ja natomiast jestem zdania, że byłaby to pozycja całkiem dobra, gdyby oczywiście usunąć z niej socjo-ekonomiczny pozbawiony treści semantyczny bełkot o teorii systemów.

Czy warto przeczytać książkę, którą autor nazwał najgorszą w swojej karierze? O której autor stwierdził, że zawarł miejscami historie zmyślone i miejscami przypisy, których nie przeczytał? Niech każdy czytelnik sam odpowie na to pytanie. Ja natomiast jestem zdania, że byłaby to pozycja całkiem dobra, gdyby oczywiście usunąć z niej socjo-ekonomiczny pozbawiony treści...

Tekst kluczowy dla performatyki, lingwistyki, teorii literatury, współczesnej filozofii i zapewne kilku innych dziedzin. Ujęty w logiczny przejrzysty wywód. Bardzo interesujące.

Tekst kluczowy dla performatyki, lingwistyki, teorii literatury, współczesnej filozofii i zapewne kilku innych dziedzin. Ujęty w logiczny przejrzysty wywód. Bardzo interesujące.

Nie ma sensu ukrywać, że książka jest lekturą awangardową i trudną, i raczej niewielu pokusi się o przeczytanie jej. Zbiorek pochodzi z 1979 roku i dotyczy opinii J.F. Lyotarda na temat stanu wiedzy. W Polsce jego książka ukazała się pod koniec lat 90tych, czyli z lekkim :) opóźnieniem, jednak analizy filozofa okazały się zaskakująco trafne, a zmiany w podejściu do wiedzy i zdobywaniu informacji, o których pisze działy się na "naszych oczach".
Lyotard jest zwolennikiem tzw. teorii gier języka, co w przypadku stanu wiedzy przekłada się na pogląd, iż nauka to system otwarty na nowe pomysły i reguły językowej gry, który nie zamyka się na dany zestaw teorii tylko dlatego, że podważa on dotychczasowy status quo. W trakcie lektury, filozof wyjaśnia czytelnikowi jak wyglądała ewolucja w obszarze uprawomocnienia wiedzy i reguł temu towarzyszących. Dostaje się filozofii, która pretendując do miana metarefleksji wypracowuje bardzo szczegółowy i restrykcyjny zestaw kryteriów dla każdej dziedziny chcącej zyskać miano nauki, jednakże kiedy w grę wchodzi uprawomocnienie samej siebie, odwołuje się do dyskursu narracyjnego, który z grubsza można porównać do opowiadania bajek. Lyotard wyjaśnia również jak rozumiany na przełomie wcześniejszych lat był postęp, i czemu służył.
Lektura bardzo ciekawa, dla osób interesujących się filozofią współczesną. Trudny język może trochę odstraszać, ale łatwo do niego przywyknąć w trakcie czytania.

Nie ma sensu ukrywać, że książka jest lekturą awangardową i trudną, i raczej niewielu pokusi się o przeczytanie jej. Zbiorek pochodzi z 1979 roku i dotyczy opinii J.F. Lyotarda na temat stanu wiedzy. W Polsce jego książka ukazała się pod koniec lat 90tych, czyli z lekkim :) opóźnieniem, jednak analizy filozofa okazały się zaskakująco trafne, a zmiany w podejściu do wiedzy i...