"Ostatnią noc w Chateau Marmont" miałam już w rękach jakiś czas temu. Wypożyczona wówczas z biblioteki wraz z kilkoma innymi pozycjami do pewnego stopnia umknęła mi. Ale w ubiegłym tygodniu, podczas pobytu w ukochanym Krakowie nie mogłam odmówić sobie wizyty w Dedalusie, gdzie zauważyłam w dość widocznym miejscu powieść pani Weisberger. Ponieważ jej cena (tradycyjnie z resztą dla tego typu składnic) nie była wygórowana stwierdziłam, że ją sobie po prostu kupię i jeszcze raz przeczytam.

Nie będę w tym miejscu streszczała jej fabuły, ponieważ przede mną wielu już to zrobiło. Powiem tylko tyle, że czytelnik ma tutaj do czynienia z ciemną stroną sławy; sytuacją, kiedy zwykły "szary" człowiek nagle staje się obiektem zainteresowania mediów, paparazzich i całej (niekoniecznie pozytywnej)związanej z tym otoczki. Jest to opowieść z której dość jasno można wywnioskować, iż spełnienie marzeń to nie zawsze element do końca pożądany i o tym, że nie wszystko jest takie, jakie mogłoby się wydawać.

Zalety książki zacznijmy od kwestii czysto praktycznych - osobiście mam słabość do lektur wydanych przez Albatrosa w tej serii. Przyciągające wzrok okładki, dobra jakość papieru i druk na tyle duży, że może śmiało być przeczytany nawet w słabym świetle nocnej lampki. Te pozycje aż chce się wziąć do ręki. Kolejna sprawa - to język, jakiego używa pani Weisberger. Jak zawsze nie rozczarowałam się. Ciekawe sformułowania, lekki i zdecydowanie porywający styl działają zdecydowanie na plus. No i bohaterowie - ciekawie skonstruowani, stanowiący interesujące studium psychologiczne. Często wśród czytelników tejże historii pojawia się pogląd, iż główna bohaterka w pewnym momencie staje się irytująca. Ja tak nie uważam - kobieta wg mnie próbowała się w jakiś sposób odnaleźć się w nowej rzeczywistości i walczyć (momentami nieporadnie) o swoją tożsamość i swój związek.

Jeśli chodzi o minusy, znajduję jeden, ale dość znaczący. Jak już wspominałam na samym początku, już kiedyś tą książkę miałam w rękach. I nie bardzo potrafiłam sobie przypomnieć większości wątków. Pamiętałam że było dość sympatycznie, że nie żałowałam spędzonego nad nią czasu - ale to na tyle. I nie sądzę, że za drugim razem będzie inaczej. Cóż, jak dość słusznie zauważono na ostatniej stronie okładki, jest to lektura idealna na okres wakacyjny. Łatwa, lekka i przyjemna - i nic poza tym. Ale trudno było oczekiwać, że będzie inaczej. Ja nie czuję się rozczarowana ani zniechęcona do Lauren Weisberger; wręcz przeciwnie. Wiem że jest autorką, po której utwory śmiało mogę sięgnąć, gdy mam ochotę na chwilę odprężenia spędzoną nad kawałkiem dobrej, typowo kobiecej literatury.

"Ostatnią noc w Chateau Marmont" miałam już w rękach jakiś czas temu. Wypożyczona wówczas z biblioteki wraz z kilkoma innymi pozycjami do pewnego stopnia umknęła mi. Ale w ubiegłym tygodniu, podczas pobytu w ukochanym Krakowie nie mogłam odmówić sobie wizyty w Dedalusie, gdzie zauważyłam w dość widocznym miejscu powieść pani Weisberger. Ponieważ jej cena (tradycyjnie z...