Czytałam Hobbita po raz drugi (po wieloletniej przerwie) i okazało się, że niektóre sceny, chociaż nie byłam świadoma, że je pamiętam z tej historii, nadal były w mojej wyobraźni.

Podchodząc do tej książki miałam wielkie oczekiwania, bo z przeszłości pamiętam, że bardzo mi się podobała. Tym razem to chyba była dla mnie trudniejsza lektura, bo przez większą część tekstu nie byłam emocjonalnie związana z bohaterami, mimo, że pan Baggins całkowicie uroczy, to jednak wraz z ekipą byli mi raczej obojętni. Jednak tym razem starałam się patrzeć głębiej i widzieć więcej. W pewnym momencie to ja stałam się panem Bagginsem, do którego norki zapukał dziwny wędrowiec i zaprosił go w podróż. Zastanawiałam się czy wyruszyłabym z nimi ... po skarb? złoto?

Nie, po skarb, który jest materialnym bogactwem z pewnością bym nie wyruszyła, ale stopniowo bogactwo Smauga, (w którego centrum znajdowało się serce)stało się czymś innym. Przestała to być wyprawa po parę mieczy i kilka klejnotów. Każdy ma coś, co jest jego skarbem, Hobbit daje wiele lekcji: lekcji odwagi, wytrwałości, troski o to co w życiu ważne - osoba, relacja, rodzina, a może serce!

Czytałam Hobbita po raz drugi (po wieloletniej przerwie) i okazało się, że niektóre sceny, chociaż nie byłam świadoma, że je pamiętam z tej historii, nadal były w mojej wyobraźni.

Podchodząc do tej książki miałam wielkie oczekiwania, bo z przeszłości pamiętam, że bardzo mi się podobała. Tym razem to chyba była dla mnie trudniejsza lektura, bo przez większą część tekstu...