Diana Palmer, to autorka, o której pisałam jakiś czas temu <<klik>>. Tak się złożyło, że dotarła do mnie kolejna jej publikacja. Będąc zachwycona poprzednią lekturą, czym prędzej wzięłam się za czytanie "Pewnego razu w Paryżu".
To co od razu zwróciło moją uwagę, to duże podobieństwo do poprzedniej książki. Ewidentnie styl w jakim zostały napisane obie lektury jest do siebie bardzo podobny. Oprócz tego opisy wielu wątków również niewiele odbiegają podobieństwem od "Nora".
Główna bohaterka podchodzi do starszego od siebie mężczyzny, którego poznała jakiś czas temu. Ta widząc na jego twarzy smutek, żal, tęsknotę nie mogła powstrzymać się przed rozpoczęciem konwersacji z przystojnym panem. Pozornie zwyczajna rozmowa przeradza się nagle w coś znacznie większego. Okazuje się, że Brianne "powstrzymała" mężczyznę przed popełnieniem samobójstwa. Później niesfornie ich drogi krzyżują się, kiedy Price, chcąc pomóc młodej niewiaście proponuje jej małżeństwo.
Na jaw wychodzą sprawy, o których nikomu by się nie śniło. Do czynienia mamy z bardzo bogatymi ludźmi, a mało tego wpływowymi, którzy jednym kiwnięciem palcem byliby w stanie wywołać wojnę.
Cała akcja dzieje się w latach XX - stych.
Książka była bardzo przyjemna, lekko się ją czytało, jednak czegoś mi w niej zabrakło. Może bohaterowie byli zbyt mało wyraziści, może zbyt mało inteligentni.
I trochę przeszkadzało mi zbyt duże podobieństwo do poprzedniej książki.
Dla wszystkich, którzy tej autorki nie znają, ta książka może być całkiem dobrym początkiem.

Diana Palmer, to autorka, o której pisałam jakiś czas temu <<klik>>. Tak się złożyło, że dotarła do mnie kolejna jej publikacja. Będąc zachwycona poprzednią lekturą, czym prędzej wzięłam się za czytanie "Pewnego razu w Paryżu".
To co od razu zwróciło moją uwagę, to duże podobieństwo do poprzedniej książki. Ewidentnie styl w jakim zostały napisane obie lektury jest do siebie...