Chyba za szybko pochłaniam tę Jeżycjadę, bo po prostu zaczynam się powoli nią męczyć i nużyć. Dlatego też zacznę ją sobie powoli dawkować, bo inaczej całkiem zgubię dystans do niej. Albowiem „Tygrys i Róża” pomimo ciekawej historii niekoniecznie przypadło mi do gustu.

W „Imieninach” zasygnalizowano, że będzie problem z Laurą, która buntowniczo wkracza w okres dojrzewania. „W Tygrysie i Róży” skupiamy się właśnie na niej i – szczerze mówiąc – nie czułem za grosz współczucia do niej z powodu jej poczucia wyobcowania, problemów spowodowanych chęcią poznania ojca. A to wszystko za jej charakter, za sposób w jaki przedstawiła ją Musierowicz. Zamiast dziewczyny z problemami, z chaosem uczuciowym i emocjonalnym dostałem napuszoną pannicę, przekonaną o swojej nieomylności, świętej racji, mającej prawo do negowania i krytykowania wszystkiego, ale nie przyjmującą do świadomości reakcji zwrotnej. A może taki był zamysł autorki na tę postać? Co prawda końcówka książki daje nadzieję na poprawę relacji Tygrysa z matką, ale to się jeszcze okaże.

Nie jestem w pełni zadowolony z tej części ale nie potrafię obiektywnie ocenić dlaczego – czy po prostu była słaba, czy po prostu odczuwam przesyt Jeżycjadą. I przede wszystkim nie taką Laurę polubiłem i nie taką Laurę uważałem za jeden z najjaśniejszych punktów całej rodziny.

Chyba za szybko pochłaniam tę Jeżycjadę, bo po prostu zaczynam się powoli nią męczyć i nużyć. Dlatego też zacznę ją sobie powoli dawkować, bo inaczej całkiem zgubię dystans do niej. Albowiem „Tygrys i Róża” pomimo ciekawej historii niekoniecznie przypadło mi do gustu.

W „Imieninach” zasygnalizowano, że będzie problem z Laurą, która buntowniczo wkracza w okres dojrzewania....