Jakby to powiedzieć… "Ostatnie lata Henryka VIII. Spiski i zdrady na dworze tyrana" Roberta Hutchinsona uznaję za lekturę niezłą, ale nie całkiem zadowalającą.
To jedna z tych książek popularnonaukowych, w których autor za pomocą języka chce wzmocnić swoją tezę. Teza jest prosta: rubaszny król Hal był egotycznym psychopatą, manipulantem i człowiekiem, którego nikt by nie zaprosił na chrzciny.
Takie są zresztą fakty i dokładnie to udowadnia prawie każda historia rządów tego monarchy, którą czytałam i nie sądzę, żeby dodatkowo trzeba było stosować róż i szminkę, żeby cała ta historia wyglądała jeszcze upiorniej.

Zacznijmy od tytułu. Książka nie jest tak naprawdę o spiskach na dworze drugiego z Tudorów, tylko o zwyczajach, obyczajach i życiu codziennym na tymże dworze. Spiski są wspominane, ale trzeba przyznać, co zresztą Hutchinson robi, że większość z nich Henry sam wymyślił, żeby pozbyć się swoich… no właśnie, nie przeciwników, nie rywali, nie oponentów. Po prostu pozbywał się, bo chciał i tyle. Te, które nie są jego wymysłem, są dziełem jego urzędników, którzy walczyli o władzę.

W "Ostatnich latach Henryka VIII" Hutchinson rysuje smutny obraz dworu, który pod warstwą drogocennych tkanin, pachnideł i klejnotów kryje strach przed coraz bardziej nieobliczalnym władcą.
Henry VIII choruje, tyje, jego męskość nie jest już tak ewidentna, więc daje upust słynnemu temperamentowi Tudorów i albo urządza awantury, albo uczty, albo egzekucje.

Autor podkreśla ciągle i wciąż zły stan zdrowia króla i jego rosnącą tuszę, nie szczędząc nam nawet szczegółów królewskich defekacji, co akurat jest IMHO niezwykle ciekawe.

Podoba mi się u Hutchinsona to, że w przeciwieństwie do wielu autorów nie ogranicza się do Eustace Chapuys, ambasadora cesarskiego na dworze Henryka, jako do najlepiej poinformowanego źródła z epoki. W "Ostatnich latach Henryka VIII" mamy i listy, i zapiski sądowe i wyimki z królewskich ksiąg rachunkowych. Wszystko to sprawia, że książka na sporą wartość poznawczą.

Co mnie irytuje, to język i upór, z jakim autor nazywa Henryka VIII "starcem". 46 lat, to może nie jest wiek młodzieńczy, i Renesans inaczej patrzył na kwestie dojrzałości, ale, na Boga, nie przesadzajmy!

Zobaczcie jak Hutchison pisze o portrecie Henryka, który namalowano, kiedy władca miał właśnie 46 lat:
"Teraz artysta maluje go jako żałosnego, monstrualnie otyłego starca. Lata zaniedbań i narażania ciała na rozmaite urazy wycisnęły na nim potworne piętno. Z nalanej, pomarszczonej twarzy łypią małe świnskie oczka. W lewej dłoni król ściska ciężką, bogato ozdobioną laskę, którą musi się teraz podpierać. Jest uosobieniem starczego rozkładu. Patrząc na niego, czuje się niemal w nozdrzach gnilny odór ropy, która wycieka z wrzodów, plamiąc bandaże na opuchniętych nogach"[s.113]
Widzicie o co mi chodzi? Co słowo, to nacechowane semantycznie! I nie jest to jedyny fragment książki, gdzie mamy do czynienia z takim… powiedzmy to delikatnie: podkreśleniem osobistych opinii autora o postaci, którą opisuje.

Hutchinson robi wszystko, żeby czytelnik widział w Henrym VIII obrzydliwego osobnika i paskudnego starca. Muszę przyznać, że bardzo mi to przeszkadzało. Stoję na stanowisku, że w powieści można wszystko, ale w książce popularnonaukowej trzeba jednak trzymać fason.

BTW: obraz, o którym Hutchinson pisze, można zobaczyć na stronach npg.org.uk, wyszukajcie Henry VIII, portret z Montacute House.

Jakby to powiedzieć… "Ostatnie lata Henryka VIII. Spiski i zdrady na dworze tyrana" Roberta Hutchinsona uznaję za lekturę niezłą, ale nie całkiem zadowalającą.
To jedna z tych książek popularnonaukowych, w których autor za pomocą języka chce wzmocnić swoją tezę. Teza jest prosta: rubaszny król Hal był egotycznym psychopatą, manipulantem i człowiekiem, którego nikt by nie...

Dowiedziałem się z niej o wielu nieznanych, a czasami przeinaczonych faktach z życia Heńka. Lubię do tej książki wracać.

Dowiedziałem się z niej o wielu nieznanych, a czasami przeinaczonych faktach z życia Heńka. Lubię do tej książki wracać.

Książka warta polecenia, mimo sensacyjnego podtytułu "spiski i zdrady". Zawiera ciekawy obraz dworu, klik i sporów (również religijnych) podczas ostatnich lat panowania władcy. Historia o tyle ciekawsza, że nie dopowiedziana, ani w serialu ani w biografii marmurkowej Henryka VIII.

Książka warta polecenia, mimo sensacyjnego podtytułu "spiski i zdrady". Zawiera ciekawy obraz dworu, klik i sporów (również religijnych) podczas ostatnich lat panowania władcy. Historia o tyle ciekawsza, że nie dopowiedziana, ani w serialu ani w biografii marmurkowej Henryka VIII.

Fantastyczna, zamiast znakomitej literacko ale propagandowej probrytyjskej Mantel (z kata Cromwella robi bohatera, tylko MY chyba tego robić nie możemy) lepiej przeczytać "Ostatnie lata..." jako odtrutkę. Czyta się jednym tchem.

Fantastyczna, zamiast znakomitej literacko ale propagandowej probrytyjskej Mantel (z kata Cromwella robi bohatera, tylko MY chyba tego robić nie możemy) lepiej przeczytać "Ostatnie lata..." jako odtrutkę. Czyta się jednym tchem.

Ciekawe spojrzenie na ostatnie lata życia Henryka VIII i jego najbliższe otoczenie. W książce jest pełno faktów i ciekawostek, które jednak czyta się świetnie, bez cienia nudy. Książka warta przeczytania, zwłaszcza dla osób zainteresowanych historią Tudorów.

Ciekawe spojrzenie na ostatnie lata życia Henryka VIII i jego najbliższe otoczenie. W książce jest pełno faktów i ciekawostek, które jednak czyta się świetnie, bez cienia nudy. Książka warta przeczytania, zwłaszcza dla osób zainteresowanych historią Tudorów.

grudzień 2014

grudzień 2014

Kolejna lektura do polecenia tym, którzy interesują się Tudorami. Najbardziej zaciekawiły mnie wnioski co do stanu zdrowia Henryka. Dobrze się czyta.

Kolejna lektura do polecenia tym, którzy interesują się Tudorami. Najbardziej zaciekawiły mnie wnioski co do stanu zdrowia Henryka. Dobrze się czyta.

Świetna książka, która dostarcza nam informacji na temat ostatnich lat Henryka VIII - ciągłe zmiany nastroju, choroba fizyczna ale przede wszystkim liczne obsesje i lęki - taki był Henryk VIII. Oczywiście są także odniesienia do przeszłości - jaki Henryk był w młodości, krótki opis jego małżonek, ale Robert Hutchinson nigdy nie oddala się zbytnio od głównego tematu, czyli ostatnich lat na dworze Henryka VIII i licznych spisków pod koniec jego panowania. Wspaniała lektura, wciągająca i napisana jasno i zrozumiale.

Świetna książka, która dostarcza nam informacji na temat ostatnich lat Henryka VIII - ciągłe zmiany nastroju, choroba fizyczna ale przede wszystkim liczne obsesje i lęki - taki był Henryk VIII. Oczywiście są także odniesienia do przeszłości - jaki Henryk był w młodości, krótki opis jego małżonek, ale Robert Hutchinson nigdy nie oddala się zbytnio od głównego tematu, czyli...

Warto przeczytać - znalazłam w niej kilka nowych informacji na temat Henryka i jego dworu.
Moim zdaniem podtytuł jest jednak mylący - nie jest książka tylko o zdradach i spiskach. Zawiera opisy funkcjonowania dworu, sposobu sprawowania władzy i - co najważniejsze - informacje dotyczące stanu zdrowia Henryka, który mógł mieć istotny wpływ na decyzje i postępowanie władcy.

Warto przeczytać - znalazłam w niej kilka nowych informacji na temat Henryka i jego dworu.
Moim zdaniem podtytuł jest jednak mylący - nie jest książka tylko o zdradach i spiskach. Zawiera opisy funkcjonowania dworu, sposobu sprawowania władzy i - co najważniejsze - informacje dotyczące stanu zdrowia Henryka, który mógł mieć istotny wpływ na decyzje i postępowanie władcy.