Czasem zdarza się, że dostaje się coś, czego się wcale nie chce. W mojej bibliotece to dość powszechne zjawisko. Często dostaję książki z darów, o które nie prosiłam wcale lub takie, na których mi zależało i owszem, ale wieki temu. A w tej chwili mało kto o nie pyta. W sumie przywykłam już, że co jakiś czas (regularnie) dostaję jakieś „starocie”, przeważnie nie poświęcam im więcej uwagi niż to konieczne. Ale tym razem było inaczej.

Dostałam książkę Włodzimierza Majakowskiego (rosyjskiego poety) z listami do Lili Brik z lat 1917 – 1930. Cóż, mała niepozorna książeczka. Brak jej kolorów, brak pięknych ilustracji, treść w zasadzie też nieporywająca. Chyba, że dla jakiegoś pasjonata. „Listy do Lili Brik” to zbiór 125 listów i telegramów do zielonookiej, rudowłosej aktorki, żony literata i wydawcy, Osipa Brika. Majakowski poznał ich w połowie lipca 1915 r. Zakochał się w żonie Osipa, zresztą on też nie był jej obojętny. Sama Lila Brik wspomina: „Kiedy powiedziałam mu (mężowi), że Majakowski i ja pokochaliśmy się, postanowiliśmy wszyscy troje nigdy się nie rozstawać…”. I tak przeżyli razem piętnaście lat, do tragicznego finału – samobójstwa Majakowskiego.

Dlaczego w ogóle zainteresowała mnie ta niewielkich rozmiarów książka? Bo po pierwsze uwielbiam listy. Po drugie uwielbiam listy miłosne. Po trzecie uwielbiam listy ludzi, którzy mają do siebie ogromny dystans i są obdarzeni ogromnym poczuciem humoru. Dodatkowo te drobne liściki, telegramy opatrzone są rysunkami Majakowskiego. Prostymi, często dziecko narysowałoby ładniej czy psa, czy kota, a jednak właśnie te rysunki mają swój urok i czar.

Ponadto jestem teraz na etapie opracowywania książek z literatury pięknej rosyjskiej. Nagminnie wpada mi w oczy nazwisko Majakowskiego. Nigdy nie czytałam żadnego z jego utworów. Ale z tego, co słyszałam o nim, wydaje mi się, że ów poeta jest wart uwagi. Nie tylko dlatego, że pozostawał w dość nietypowym związku, gdzie kochanka i jej mąż w równym stopnu byli darzeni przez niego miłością (zresztą Majakowski dość często się zakochiwał), nie tylko dlatego, że popełnił samobójstwo, nie tylko ze względu na to, czego dokonał. Ale głównie dlatego, że był samotnym, nieszczęśliwym człowiekiem, który wykraczał poza swoją epokę, a przeciwności losu i reżim państwa w jakim przyszło mu żyć, podcinały mu skrzydła.

Początkowo wspierał rewolucję październikową, działał w imię idei komunistycznych. Kiedy okazało się, że rewolucja i sprawa robotnicza nie są w istocie tym, o co walczył poeta, a on sam jest sługusem Stalina, Majakowski popełnił samobójstwo. Choć inna wieść niesie, że to z powodów nieszczęśliwej miłości do Weroniki Połońskiej, poeta odebrał sobie życie. W sumie jak było naprawdę, wie tylko on sam.

A „Listy do Lili Brik”? Listy są piękne. A piękne są dlatego, że wiele w nich uczucia, miłości, wiele niepokoju o dalszy los, o ukochaną, wiele serdeczności dla jej męża, wiele radości i entuzjazmu, planów na całe życie, a przy okazji dużo humoru, samokrytyki. Świetnie czyta się te maleńkie utwory. Dzięki nim poznajemy człowieka.

Czasem zdarza się, że dostaje się coś, czego się wcale nie chce. W mojej bibliotece to dość powszechne zjawisko. Często dostaję książki z darów, o które nie prosiłam wcale lub takie, na których mi zależało i owszem, ale wieki temu. A w tej chwili mało kto o nie pyta. W sumie przywykłam już, że co jakiś czas (regularnie) dostaję jakieś „starocie”, przeważnie nie poświęcam im...