Pierwsza książka z cyklu o Krainie Duszków. Należy przyznać, że książkę czyta się naprawdę świetnie. Moment przeczytania tej książki odwlekałem bardzo długo, sądząc, że jest to typowa książka fantasy jakich wiele. Teraz wiem, że byłem w błędzie. Książka bardzo przykuwa uwagę, a gdy już zacząłem czytać to dosłownie pochłaniałem strony. Cóż mogę dodać, książka w swej naturze przeznaczona jest dla nastolatków, ale sądzę, że i dorośli również dadzą się jej oczarować.

Kraina Duszków jest specyficznym miejscem rządzącym się własnymi prawami. Bardziej przypomina nasz świat w wieku XVII, czy też XIX, lecz obecne są w niej demony i magia. Zamieszkała jest przez Duszki Nocy i Duszki Światła, które nie zawsze żyją w pokoju. Właśnie w takim świecie poznajemy następcę tronu Pyrgusa Malvae, syna Purpurowego Cesarza. Krainie Duszków grozi niebezpieczeństwo, zawiązany jest spisek na życie Cesarza. Pyrgus podczas jednej ze swych przygód popada w konflikt z demonami. Jedynym ratunkiem jest ucieczka do świata równoległego (naszego świata) przez starożytny portal. Jednak Pyrgus trafia w zupełnie inne miejsce niż zamierzał (czyżby doszło do sabotażu w samym pałacu). W naszym świecie poznaje Henry’ego (chłopca w jego wieku) oraz starego pana Fogarty’ego. Początkowo nieufni, pan Fogarty i Henry będą próbowali pomóc Pyrgusowi. Czy uda się Pyrgusowi powrócić do Krainy Duszków? Czy uda się zażegnać niebezpieczeństwo, które grozi nie tylko Krainie Duszków, ale również naszemu światu?

Prawdopodobnie nie sięgnąłbym po tę pozycję, gdyby nie wygrana w konkursie. Sam moment przeczytania książki odwlekałem bardzo długo sądząc, że będzie to kolejna młodzieżowa książka fantasy o jakiś latających stworkach (sam tytuł wskazywał na coś takiego) i ich przygodach. Dlatego też, gdy wreszcie sięgnąłem po tę książkę, to naprawdę zostałem mile zaskoczony. Nie jest to typowa książka z gatunku fantasy. Sama akcja, plastyczność języka oraz kreacja samego świata sprawiają, że książka dosłownie wciąga czytelnika. Natomiast sam czytelnik po przeczytaniu nie może uwierzyć, że to już koniec historii.

Najbardziej urzekła mnie kreacja Krainy Duszków. Bardziej ten świat przypomina nasz świat w czasach kolonialnych, nie jest to typowy świat fantasy. Oczywiście występują tutaj elementy magii, ale raczej w formie zaklęć. Obecne są również dziwne stwory, chociaż w umiarkowanej ilości, czy też demony. Ogólnie podsumowując porównałbym go do XVII-wiecznej Wielkiej Brytanii, ale z mentalnością i wierzeniami średniowiecza.

Kolejną miłą odmianą jest również kreacja samego bohatera, który w odróżnieniu do innych książek tego typu nie jest sierotą, drobnym rzemieślnikiem, młodym chłopcem nie pewnym swego losu, który odkrywa swoje przeznaczenie, czy też zdolności, ale po prostu następcą tronu. Pyrgus wie, że w przyszłości będzie Cesarzem, nie przechodzi on jakiejś wewnętrznej przemiany. Od początku do końca książki jest taki jaki jest. Dodatkowo obecność intryg, czy też zawężenie samej fabuły w obrębie problemów dynastii panującej nadaje książce dodatkowego waloru.

Sam tytuł książki wskazywałby, że będziemy mieli do czynienia z historią o małych ludzikach ze skrzydełkami w przemagicznej krainie. I tutaj czeka nas zaskoczenie, bohaterowie po prostu są ludźmi w innym świecie. Oczywiście w pewnym momencie książki występuję motyw ludzika ze skrzydełkami, ale sprawnie został on wytłumaczony i ma charakter epizodyczny.

Odnośnie samej koncepcji połączenia dwóch różnych światów to nie jest ona nowa, ani nowatorska. Portale między światami istniały już w innych pozycjach. Dlatego też autor nie wymyślał jakiś skomplikowanych mechanizmów podróży między światami, bardziej skupił się na samej akcji, niż na tym aspekcie. Oczywiście połączenie dwóch różnych światów stwarza nie tylko nowe możliwości rozwoju fabuły, ale także wprowadza nowych bohaterów. Dodatkowo występuje nawiązanie naszej kultury ludowej do Krainy Duszków.

W przypadku samej fabuły to toczy się ona bardzo szybko. Czytelnik aż nie może się doczekać co go czeka na kolejnych stronach. Miłym zaskoczeniem był dla mnie fakt , że były momenty książki, które mnie zaskoczyły. Początkowo mamy kilka historii, które dopiero później splatają się w jedną całość, ale nie odniosłem wrażenie, żeby przyjmowały one chaotyczną formę.

Chyba najbardziej urzekającym elementem książki jest jej prostota. Jak wiemy bardzo mało jest rzeczy „czarno-białych”. Mało rzeczy jest czysto dobrych i czysto złych. Zazwyczaj mamy do czynienia z pewnymi odcieniami szarości. Podobnie jest w literaturze. Natomiast w Wojnie Duszków po prostu mamy do czynienia z bohaterami typowo złymi i typowo dobrymi. Autor nie zajmuje się psychologią bohaterów, nie daje im „szarości”. Właśnie w tym przejawia się ta prostota. Współczesny człowiek w tym „szarym” świecie poszukuje tak prostych definicji. Dlatego też Wojny Duszków przynoszą swego rodzaju ukojenie, co sprawia, że stanowią przyjemną lekturę.

Wojny Duszków stanowią pierwszą książkę cyklu, który przez czytelników, czy też znawców porównywany jest do przygód Harrego Pottera, czy też powieści Philipa Pullmana. Raczej powiedziałbym, że jest to dosyć odmienny cykl mający pewne elementy wcześniej wymienionych. Nie trudno współcześnie porównywać książek do innych, bo stworzenie czegoś nowatorskiego, czegoś co nie można porównywać jest dosyć trudne. Cóż, ja np. doszukałem się pewnych elementów wspólnych z krainą Gilead z cyklu Mroczna Wieża Stephena Kinga.

Podsumowując Wojny Duszków są dobrą książką o zabarwieniu fantasy zarówno dla młodych, jak i też starszych czytelników. Zasadniczym elementem książki oprócz interesującej fabuły jest jej prostota, która sprawia, że książka jest tak urzekająca. Osobiście, książka stanowiła dla mnie miłe zaskoczenie czytelnicze.

Pierwsza książka z cyklu o Krainie Duszków. Należy przyznać, że książkę czyta się naprawdę świetnie. Moment przeczytania tej książki odwlekałem bardzo długo, sądząc, że jest to typowa książka fantasy jakich wiele. Teraz wiem, że byłem w błędzie. Książka bardzo przykuwa uwagę, a gdy już zacząłem czytać to dosłownie pochłaniałem strony. Cóż mogę dodać, książka w swej...