Kto czytał opisy heroicznych wypraw pierwszych polarników zapewne poczuł się podbudowany szlachetnością, koleżeńskością i niezachwianą lojalnością członków ekspedycji - oraz zadał sobie pytanie, ile z tego jest prawdą? Mike Stroud, który z Ranem Fiennesem dokonał pierwszego trawersu Antarktydy, pokazuje tę ciemniejszą stronę wyprawy: nie tylko naturalne zmęczenie, wyczerpanie, nieustające zmaganie z głodem i zimnem, ale przede wszystkim psychiczne udręki, z którymi trzeba sobie radzić. Chociaż zawsze taktowny i oddający sprawiedliwość swojemu towarzyszowi, Stroud pisze także o konfliktach, o niesnaskach i sporach - nie po to, żeby zaspokoić nieprzystojną ciekawość czytelnika, ale dla zobrazowania, jak bardzo zmienia się zachowanie i mentalność człowieka w ekstremalnej sytuacji.
Książka Strouda obala też poniekąd bardzo wygodny mit, że dzisiejsze wyprawy polarne, z nowoczesnym sprzętem i możliwościami komunikacji wkraczając na Szósty Kontynent zmagają się z mniejszymi problemami niż wyprawy pionierów. Pewne wyobrażenie o rozmiarach i skali trudności oraz wysiłku daje wstrząsający ostatni rozdział, w którym autor przedstawia proces rekonwalescencji wyniszczonego organizmu.
Na zwyczajowe pytanie "po co?" każdy czytelnik może odpowiedzieć sobie sam - w imieniu autora.

Kto czytał opisy heroicznych wypraw pierwszych polarników zapewne poczuł się podbudowany szlachetnością, koleżeńskością i niezachwianą lojalnością członków ekspedycji - oraz zadał sobie pytanie, ile z tego jest prawdą? Mike Stroud, który z Ranem Fiennesem dokonał pierwszego trawersu Antarktydy, pokazuje tę ciemniejszą stronę wyprawy: nie tylko naturalne zmęczenie,...