Ze słowami jest trochę jak z oddychaniem. Choć wciąż się nimi posługujemy, rzadko czynimy to świadomie. Raczej czujemy, że powinniśmy powiedzieć właśnie to. A gdy nie czujemy, możemy stwierdzić, że „zapomnieliśmy języka w gębie”. Czasami ten język przypomni się zbyt późno. Francuzi mają pewne ciekawe określenie: l’esprit de l’escalier [dosłownie: duch schodów], oznaczające genialną myśl, celną ripostę, która przychodzi po czasie, a więc: jest bezużyteczna.

Ten pochodzący z Francji duch wywołuje raczej dyskomfort. A można przecież o słowach myśleć świadomie i przyjemnie zarazem – czego najlepszym przykładem jest „Świat przez słowa” Jerzego Bralczyka.

👉Autor podzielił całość na dwa rozdziały: ja i świat. W pierwszej części pisze o słowach odnoszących się do człowieka, w drugiej – właściwie do wszystkiego innego [obok „antymaterii” stoi „dzik”, „labirynt” czy choćby „zapach”].

👉Język mamy wspólny i język mamy własny. Bralczyk wybiera słowa, o których pisze i pisze o nich w sposób dwojaki: przez pryzmat nauki [obiektywny] i wplatając w to swój komentarz [subiektywny]. Nie stroni przy tym od humoru.

👉„Świat przez słowa” zmusza do refleksji. Autor oddaje w słowach nie tylko naukę, ale wręcz całą znaną nam rzeczywistość [bez słów pewnie by ona nie istniała; w końcu „na początku było słowo”]. Czytanie przemyśleń Bralczyka to kontemplacja języka. Świadome bycie z nim przypomina praktykowanie uważności. Literackie sesje dotyczące słów oferują to, co mindfulness – bycie tu i teraz.
Tyle, że z językiem.

Serdecznie polecam.👍❤

Książkę do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dużo dłuższy tekst na mojej stronie – link:
https://karols.pl/swiat-przez-slowa-jerzy-bralczyk-recenzja/

Ze słowami jest trochę jak z oddychaniem. Choć wciąż się nimi posługujemy, rzadko czynimy to świadomie. Raczej czujemy, że powinniśmy powiedzieć właśnie to. A gdy nie czujemy, możemy stwierdzić, że „zapomnieliśmy języka w gębie”. Czasami ten język przypomni się zbyt późno. Francuzi mają pewne ciekawe określenie: l’esprit de l’escalier [dosłownie: duch schodów], oznaczające...

No co ja poradzę, że lubię takie książki? :)

Mała rzecz (choć może nie taka mała),a cieszy. ;)

No co ja poradzę, że lubię takie książki? :)

Mała rzecz (choć może nie taka mała),a cieszy. ;)

W czasie porządkowania starych papierów znalazłem tą książkę i postanowiłem ją przeczytać.
Czytanie stało się chyba moim nałogiem, bo nie dość, że coraz więcej czytam to gdzie spojrzę to widzę książki... nawet jak ktoś inny coś czyta to muszę poznać tytuł. Czasami zadaje sobie pytanie czy ze mną jest wszystko ok...

Co do książki prof. Bralczyka, zawiera ona zestaw słów podzielonych na 2 kategorie: Ja oraz Świat.

Część pt.: 'Ja' zawiera zestaw wyrazów, które są bliskie człowiekowi, a nawet Go definiują oraz są wskaźnikiem Jego przynależności do świata i społeczności.
Natomiast druga część pt.: 'Świat' to kanon słów dotyczący otoczenia człowieka, które w ten czy inny sposób oddziałują na postrzegania rzeczywistości.

Autor przybliża pochodzenie niektórych sformułowań co wzbogaca słownictwo czytelnika nawet o pewne archaizmy, ale także dostarcza pewnego rodzaju rozrywki i poprawia humor, ponieważ wiele z nich naprawdę zabawnie brzmi.

Książkę dobrze się czyta fragmentarycznie oraz nie odstrasza litym tekstem naukowym przez ponad 200stron.

W czasie porządkowania starych papierów znalazłem tą książkę i postanowiłem ją przeczytać.
Czytanie stało się chyba moim nałogiem, bo nie dość, że coraz więcej czytam to gdzie spojrzę to widzę książki... nawet jak ktoś inny coś czyta to muszę poznać tytuł. Czasami zadaje sobie pytanie czy ze mną jest wszystko ok...

Co do książki prof. Bralczyka, zawiera ona zestaw słów...

Należę do osób, które mogą się fascynować jednym słowem, chodzić, powtarzać je sobie, dziwować się jakie ładne i skąd się wzięło: eskapada, manowce. Książka Bralczyka zapewnia taką rozrywkę na długo. Pobudza troskę o swój rodzimy język, świadome jego używanie, a nawet daje podstawy do filozoficznej refleksji. Dlaczego mówi się "sam jak palec", przecież palec jest zawsze wśród innych palców? Czemu przedrostek "samo-" zwykle jest powiązany z czymś negatywnym: samozagłada, samozachwyt? Jak brzmi mianownik od słów "dżdżu" czy "omacku" jak w sformułowaniu "po omacku"? Czy nie fajnie byłoby mieć w języku słowo "dżedż" albo "omacek"? :) Jakie były pomysły na nazwę atomu, jaką znamy dzisiaj oprócz "niedziałka"? Książka pełna jest dla mnie takich momentów "aha" np. że "zalecanie się" to pokazywanie zalet! Dla nich i ubogacania swojego języka, bardzo warto przeczytać! Na koniec piękny, odkurzony przez Bralczyka cytat ze staropolskiego tłumaczenia księgi Koheleta: "Jest czas obłapiania się i oddalania się od obłapiania". Chodzi najpewniej o obłapianie książek:)

Należę do osób, które mogą się fascynować jednym słowem, chodzić, powtarzać je sobie, dziwować się jakie ładne i skąd się wzięło: eskapada, manowce. Książka Bralczyka zapewnia taką rozrywkę na długo. Pobudza troskę o swój rodzimy język, świadome jego używanie, a nawet daje podstawy do filozoficznej refleksji. Dlaczego mówi się "sam jak palec", przecież palec jest zawsze...