Kolejna książka z biblioteki. Leżała na samym wierzchu stosu zwrotów i niemalże krzyczała: „Przeczytaj mnie!”. Wypożyczyłam, przeczytałam w ciągu dwudziestu czterech godzin (a były to godziny bogate w życie rodzinnie, jak to z dwójką dzieci i dwójką zwierząt bywa).
Najprościej rzecz ujmując: Goolrick pisze o dzieciństwie, którego nie było. Ale jak pisze! Od pierwszych wersów ukazuje gorzko-smutny świat alkoholizmu ukrytego za fasadą „szczęśliwej rodziny”. Temat niby trywialny i jak dobrze znany, jednak Amerykanin udowadnia, że najbardziej trywialne nieszczęście pozostaje nieszczęściem, a wzorzec wyniesiony z domu rzutuje na dorosłe życie tak bohatera, jak i jego rodzeństwa.
Goolrick nie pyta w powieści: dlaczego rodzice go krzywdzili, zastanawia się natomiast: jak mogli po całym tym wyrządzonym złu normalnie żyć. Jego opowieść to piękna i smutna proza, tym bardziej, że Amerykanin starannie dobiera słowa i nie tylko ubiera je w piękną formę, ale i nie waha się dokonywać psychicznej wiwisekcji na sobie. Jest szczery do bólu zarówno w rzucaniu oskarżeń pod adresem ojca, jak i w oskarżaniu siebie. Jego życie to typowy scenariusz osoby z syndromem DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) – nieprzystosowanego społecznie i emocjonalnie do życia w „normalnym” społeczeństwie.
Nie jest to książka dla wszystkich, bo nie wszystkich musi interesować kwestia alkoholizmu i przemocy w rodzinie. Zważmy jednak na to, że picie w zaciszu domowym czy łykanie ton tabletek psychotropowych przepisywanych przez lekarzy to nałogi akceptowane społecznie. Pijak chrapiący na ławce w parku jest odrażający, natomiast wykładowca akademicki sączący drinka po prostu „relaksuje się” po ciężkim dniu pracy. Podobnie jest z ulicznym narkomanem i szacowną panią domu wcinającą valium jak pomidory. Dwutorowość postrzegania jakiegoś zjawiska jest typowa dla ludzi i w sumie trudno im się dziwić. Ale patologia pozostaje.
Polecam.

Kolejna książka z biblioteki. Leżała na samym wierzchu stosu zwrotów i niemalże krzyczała: „Przeczytaj mnie!”. Wypożyczyłam, przeczytałam w ciągu dwudziestu czterech godzin (a były to godziny bogate w życie rodzinnie, jak to z dwójką dzieci i dwójką zwierząt bywa).
Najprościej rzecz ujmując: Goolrick pisze o dzieciństwie, którego nie było. Ale jak pisze! Od pierwszych...