Po przeczytaniu książki Huxleya "Nowy Wspaniały Świat", to jej recenzję miałam napisać. Jednak przeglądając strony literackie, natknęłam się na milion recenzji i analiz tego dzieła. Wydaje się, że po krótkim przewertowaniu Internetu, można poznać tę książkę od podszewki i pozbyć się trudu w postaci jej przeczytania. Przypadkiem na stronach, gdzie umieszcza się liche ściągi dla licealistów, znalazłam: "Porównanie światów Huxleya i Voltaire'a - "Kandyd" a "Nowy wspaniały świat". Jak to dobrze, że ani Voltaire, ani jego rodzina, nie mogą już uczestniczyć w czymś, co teraz znane jest pod nazwą ACTA, a chodzi po prostu o walkę o prawa autorskie. Dzięki temu, "Kandyda" ściągnęłam legalnie i wzięłam się od razu za czytanie (już drugi raz - w liceum był to przykry obowiązek, a jak wiadomo obowiązków nikt nie stara się zrozumieć, je się po prostu wykonuje).

Voltaire, a właściwie François-Marie Arouet, to filozof. Pisarz. Podróżnik. Satyryk. Historyk. Prawdziwy człowiek oświecenia. Zwolennik tolerancji (Nie zgadzam się z tym co mówisz, ale oddam życie, abyś miał prawo to powiedzieć), liberalizmu i sprawiedliwości. Wykorzystał swoje niezliczone talenty, aby uświadamiać ówczesne społeczeństwo (oraz dzisiejsze, jak pokazuje literatura), w prowokujący sposób, o najważniejsze kwestie, problemy, z którymi podświadomie żyjemy, ale często nie zdajemy sobie z nich sprawy bądź bardziej - nie chcemy sobie zdawać z nich sprawy. Bulwersować, rozjuszać, drażnić, rozwścieczać - to główne cele życia Voltaire'a, dzięki któremu zyskał wiele wrogów, szczególnie wśród duchownych, ale także wielu wielbicieli. Ciekawostką jest, że główny przeciwnik Voltaire'a, Jean-Jacques Rousseau, spoczywa obok niego w Panteonie, w Paryżu. A właśnie Rousseau i jego postawa wobec świata, jego filozofia, stały się podstawą do napisania Kandyda.

Kandyd to powiastka filozoficzna, krótka historia o chłopcu, który z samej góry społecznej drabiny, zsuwa się na sam dół. Chłopiec przekonany o dobroci świata, wraz ze swoim nauczycielem Panglossem, doświadcza każdego możliwego nieszczęścia. Ze świata pełnego okrucieństwa, gwałtów, morderstw, naiwniactwa i braku skrupułów, trafia do Eldorado - krainy wiecznej szczęśliwości. Wydaje się, że Kandyd znalazł miejsce idealne, gdzie jego optymizm wobec świata jest słuszny. Bohater jednak pozostawia ten raj na ziemi dla kobiety, którą w momencie, kiedy w końcu ostatecznie zdobywa, zupełnie nie kocha.

A jak to się ma do Huxleya i jego antyutopii? Huxley przedstawił swój świat, tak jak Voltaire przedstawił w Kandydzie Eldorado. Jednak tak jak i u Voltaire'a, wszystko okazuje się ułudą, kłamstwem, bo jak przekonuje Huxley - nie da się żyć w rzeczywistości, którą fałszywie zakrywamy zgubnym szczęściem, próbując oddalić od siebie uczucia związane z tęsknotą, nostalgią i samotnością. W obydwu dziełach bohaterowie borykają się z podobnym problemem - czy optymizm, który ich wypełnia, jest prawdą i czy dla świętego spokoju duszy, nie wolą po prostu żywić się wyidealizowanym kłamstwem, by nie stanąć na przeciwko prawdziwego świata, tego mniej wygodnego, szarego, smutnego.

Dwóch różnych pisarzy żyjących w odległych od siebie czasach, udowadniają, że przez wieki żyliśmy, żyjemy i będziemy żyli w tej samej rzeczywistości, którą nieudolnie, poprzez podporządkowanie się władzy oraz doczesności, przekształcamy na własne potrzeby.

Po przeczytaniu książki Huxleya "Nowy Wspaniały Świat", to jej recenzję miałam napisać. Jednak przeglądając strony literackie, natknęłam się na milion recenzji i analiz tego dzieła. Wydaje się, że po krótkim przewertowaniu Internetu, można poznać tę książkę od podszewki i pozbyć się trudu w postaci jej przeczytania. Przypadkiem na stronach, gdzie umieszcza się liche ściągi...