Cykl Latających Miast jak dla mnie skończył się wręcz imponująco. Ogólnie całość bardzo kojarzyła mi się z trylogią Fundacji i w sumie oba cykle były w podobny sposób zbudowane, obejmowały taki szmat czasu, że każdy skupił się na jakimś ważnym aspekcie, który został tematem głównym i w następnym tomie akcja zaczynała się już dawno dawno za poruszonym w poprzednim tomie temacie, dlatego cykl Latających Miast kojarzy mi się z Fundacją i Diuną... Bardzo lubię czytać powieści, które mają niestandardowe zakończenia a ten tom miał właśnie takie zakończenie, w życiu nic nie jest czarne ani białe dlatego same dobre zakończenia przyprawiają mnie o mdłości, a złych jest w literaturze jak na lekarstwo, natomiast takich w kolorze szarym praktycznie nie ma, dlatego polecam tą powieść ludziom z krzywym gustem literackim, nie zawiedzie ich tak jak i mnie. Triumf czasu można czytać właściwie jako osobną powieść z resztą jak każdą z jego części. Każda z części cyklu operują specjalistycznym słownictwem i tematami z zakresu biologi, fizyki, chemii, dlatego często jest dosyć trudna a miejscami niezrozumiała. Ostatnia część porusza temat antymaterii i muszę przyznać, że jak dla mnie poruszane tu tematy i ich wytłumaczenia były bardzo trudne i niewiele zrozumiałam.. jednak i tak mi się podobała, niestety przez to może co niektórych zniechęcać.. jednak zaprawdę powiadam wam Warto ją przeczytać!

Cykl Latających Miast jak dla mnie skończył się wręcz imponująco. Ogólnie całość bardzo kojarzyła mi się z trylogią Fundacji i w sumie oba cykle były w podobny sposób zbudowane, obejmowały taki szmat czasu, że każdy skupił się na jakimś ważnym aspekcie, który został tematem głównym i w następnym tomie akcja zaczynała się już dawno dawno za poruszonym w poprzednim tomie...