„Za drzwiami deszczu” to książka mozaika – jednak wykonana z niezbyt trafnie dobranych elementów… Mozaika dlatego, że znaleźć można w niej niezmierzoną ilość wątków. Istny miszmasz. Życie bohaterów jest tak barwne, że niejedna telenowela mogłaby z tego powstać. W książce m.in. znajdziemy: śluby, wesela, rozwody, wypadki, rodzinne waśnie, choroby dzieci, mężów – w tym przeszczep nerki, ciemne interesy, długi, zdrady (w konfiguracji wszelakiej), dziwne przypadki, romanse, wyjazdy służbowe, wyjazdy zagraniczne (Ameryka), mobing, bezrobocie, cudowne przemiany postaci –ze skrajnie złych do nad podziw dobrych, uzależnienia (od seksu, hazardu i alkoholu), wróżbiarstwo, horoskopy, gwałt, tajemnice i wiele innych. Jednak najwięcej jest tych cudownych przypadków… Bohaterowie co rusz wpadają na siebie i nawet gdy wydźwięk sceny zwiastuje, że już nigdy się nie zobaczą, oni i tak się odnajdują i to niejeden raz…

Z samej treści, żeby nie zdradzić wszystkiego, zdradzić mogę niewiele. „Za drzwiami deszczu” to opowieść o kobietach trzydziestokilkuletnich. Religijnej i powściągliwej Magdzie, intrygantce Lidce i Kaśce –fance wróżbiarstwa. Każdą z nich poznajemy w momencie, gdy paroletnie małżeństwo zaczyna ciążyć i chce się czegoś nowego. Powody ich problemów są różne. Zdrada, brak potomstwa, oziębłość współmałżonka, wypalenie uczuciowe… Wszystkie na swój sposób chcą naprawić własne życie. Jak im to wyjdzie, czy odnajdą harmonię i szczęście – tego już każdy musi się dowiedzieć samodzielnie.

Książka miała ciekawe momenty. Miała i takie, które psuły całkiem spójną całość utworu, jakby były wciśnięte na siłę. Po kilkudziesięciu stronach lektury stwierdziłam, że już nic mnie nie zaskoczy. Kolejne niesamowite „wypadki losu” przyjmowałam bez najmniejszego zdziwienia. Być może zawiniła tu ich wielość – bo o ile w kilkuset odcinkowej telenoweli to się jeszcze jakoś może prezentować, o tyle na 300 stronach powieści ociera się o lekką przesadę. Chociaż jakby na to spojrzeć z drugiej strony – to mnogość wydarzeń dodaje książce na atrakcyjności, nadaje jej tempa i wzbudza w czytelniku ciekawość – co będzie dalej, jak to się skończy…?

Powieści autorstwa pani Świderskiej-Pelinko jako takiej nie przekreślam. Nie męczyłam jej przez tydzień - czytało się ją dość szybko i przyjemnie. Jednak oczekiwałam od niej czegoś więcej i tego „czegoś” mi zabrakło. Lepszego odbioru tej książki upatruję w grupie dojrzałych wiekowo czytelników. Myślę, iż lektura ta bardziej przypadłaby do gustu paniom po trzydziestce, około czterdziestki – rówieśnicom głównych bohaterek. Po prostu dla mnie ich problemy były nazbyt odległe.

„Za drzwiami deszczu” to książka mozaika – jednak wykonana z niezbyt trafnie dobranych elementów… Mozaika dlatego, że znaleźć można w niej niezmierzoną ilość wątków. Istny miszmasz. Życie bohaterów jest tak barwne, że niejedna telenowela mogłaby z tego powstać. W książce m.in. znajdziemy: śluby, wesela, rozwody, wypadki, rodzinne waśnie, choroby dzieci, mężów – w tym...