Oj słabiutka to była księga. Papciowi Chmielowi chyba zabrakło wówczas pomysłów. Dość sztampowa koncepcja, ograne już chwyty, stępione żarty. No i osadzenie akcji w świecie mrówek tak jakoś znikąd wzięte i do niczego nie pasujące. Bohaterowie nawet nie wyruszają na prawdziwą przygodę, bo wyprawa Formicikusolotem w Góry Mrówkowe jest tylko sennym majakiem Tytusa.

Oj słabiutka to była księga. Papciowi Chmielowi chyba zabrakło wówczas pomysłów. Dość sztampowa koncepcja, ograne już chwyty, stępione żarty. No i osadzenie akcji w świecie mrówek tak jakoś znikąd wzięte i do niczego nie pasujące. Bohaterowie nawet nie wyruszają na prawdziwą przygodę, bo wyprawa Formicikusolotem w Góry Mrówkowe jest tylko sennym majakiem Tytusa.

Tym razem mamy okazję wraz z Tytusem zwiedzić wnętrze mrowiska. Trzeba jednak stwierdzić, że zwykle mało estetyczna kreska Papcia Chmiela w tym tomiku staje się nieco makabryczna, mój siostrzeniec stwierdził nawet, iż ten komiks "to chyba jakiś horror". Na szczęście ten charakterystyczny styl rysunku ma też swój urok

Tym razem mamy okazję wraz z Tytusem zwiedzić wnętrze mrowiska. Trzeba jednak stwierdzić, że zwykle mało estetyczna kreska Papcia Chmiela w tym tomiku staje się nieco makabryczna, mój siostrzeniec stwierdził nawet, iż ten komiks "to chyba jakiś horror". Na szczęście ten charakterystyczny styl rysunku ma też swój urok

Od kilku ostatnich ksiąg mam wrażenie, że Papciowi Chmielowi wyczerpały się pomysły i albo wymyśla coś bezsensownego, albo popełnia autoplagiat nawiązując do poprzednich ksiąg. Z księgi na księgę jest niestety coraz nudniej, bez polotu, bez fantazji.

To już moja dwudziesta pierwsza księga przygód Tytusa, Romka i A’Tomka. Ostatnia, która mi się szczerze podobała, a wręcz zachwyciła to ta o numerze piętnastym. Potem już było tylko gorzej. Zdarzały się mniej koszmarne momenty (księga XVII) ale niestety na ogół byłem niezadowolony.

„Tytus wśród mrówek” niestety zaliczę do grona tych nieudanych części, aczkolwiek chwilami ratują go słynne gry słów jakie upodobał sobie Papcio Chmiel. Ale nawet to, pomimo, że były świetne, nie uratowało całości, która wydała mi się przekombinowana. Na samym poczuciu humoru, któremu nie da się nic zarzucić jechał Papcio zbyt dużo razy, niestety z czasem wymaga się jednak czegoś więcej, czegoś bardziej oryginalnego, odkrywczego, zaskakującego.

Nie polecam.

Od kilku ostatnich ksiąg mam wrażenie, że Papciowi Chmielowi wyczerpały się pomysły i albo wymyśla coś bezsensownego, albo popełnia autoplagiat nawiązując do poprzednich ksiąg. Z księgi na księgę jest niestety coraz nudniej, bez polotu, bez fantazji.

To już moja dwudziesta pierwsza księga przygód Tytusa, Romka i A’Tomka. Ostatnia, która mi się szczerze podobała, a wręcz...

O kurczę, Papcio Chmiel przekroczył tutaj wszelkie granice sucharskości, zbyt abstrakcyjne, całość wygląda jakby Papcio Chmiel eksperymentował podczas kreślenia z jakąś swoją odmianą metaamfetaminy, o czym mogą świadczyć m.in. naćpane oczy mrówek.
Początek jest jeszcze niezły, kiedy Tytus próbuje się zahibernować, ale oparcie całego dalszego komiksu na śnie Tytusa świadczy na braku dobrych pomysłów niestety, cały wątek wojenny ssie. Na szczęście jest sporo niezłych tekstów, ale koniecznie trzeba czytać po kilku głębszych, dla odpowiedniego nastrojenia. Plus jest jeszcze taki, że w tym sucharze po raz pierwszy chłopakom w wyprawie towarzyszy prof. T.Alent oraz Tytus ma swoją maskotkę.

Lepsze suchary - "Zobacz co nasza przyszłość narodu wyczynia", "dobra wojna ale w telewizji", "zjadłem miliony rozumów mrówczych ale nic do mnie nie dociera", "w głowie coś się jej roi", "harcerze? nie słyszałam o takich insektach", "po weselu mąż zostaje pożarty - co? zrywam zaręczyny", "co? ja nie potrafię?"

O kurczę, Papcio Chmiel przekroczył tutaj wszelkie granice sucharskości, zbyt abstrakcyjne, całość wygląda jakby Papcio Chmiel eksperymentował podczas kreślenia z jakąś swoją odmianą metaamfetaminy, o czym mogą świadczyć m.in. naćpane oczy mrówek.
Początek jest jeszcze niezły, kiedy Tytus próbuje się zahibernować, ale oparcie całego dalszego komiksu na śnie Tytusa świadczy...

IMPERIUM MRÓW ATAKUJE

Tytus nie chce się uczyć, bo dochodzi do wniosku, że za kilka lat i tak aktualna wiedza będzie przestarzała. Czemu więc od razu nie poczekać na przyszłość? W wyniku hibernacji domowymi metodami ponosi uszczerbek na zdrowiu, co prowadzi do leczenia przy użyciu spirytusu mrówczanego. Efekt? Tytus zapada w sny, w których z przyjaciółmi badają życie mrówek, wśród których są równego im wzrostu...

Nieco słabszy zeszyt, ale nadal robiący wielkie wrażenie. Chmiel utrzymuje trend opowieści dla nieco starszych czytelników, nauki poprzez zabawę i gierek słownych. Ciekawa strona graficzna, mądra treść, przy tym nie zabrakło także przesłania i nuty satyry w tradycyjnie absurdalnym humorze.

Polecam.

IMPERIUM MRÓW ATAKUJE

Tytus nie chce się uczyć, bo dochodzi do wniosku, że za kilka lat i tak aktualna wiedza będzie przestarzała. Czemu więc od razu nie poczekać na przyszłość? W wyniku hibernacji domowymi metodami ponosi uszczerbek na zdrowiu, co prowadzi do leczenia przy użyciu spirytusu mrówczanego. Efekt? Tytus zapada w sny, w których z przyjaciółmi badają życie...

Słaby komiks. Raczej dla entuzjastów mrówek lub osób chcących poznać życie mrowiska niż fanów Tytusa. Dziwna kreska - miałem wrażenie, że został narysowany w pośpiechu i niechlujnie (na niektórych obrazkach nie były zachowane proporcje). Historyjka sama w sobie niespecjalnie interesująca - przygody w mrowisku (by było łatwiej autor powiększył mrówki do ludzkich rozmiarów). Niewiele w niej humoru, wszystko jest przewidywalne, jakieś uwagi polityczne (zbędne)- to jeszcze jest komiks dla dzieci? Na końcu komiksu słowniczek różnych pojęć (prawdziwych i wymyślonych przez autora).
Przed uznaniem za całkowite dno, ratuje tę całą opowieść mimo wszystko dosyć trafnie przedstawione życie w mrowisku (oczywiście w dużym uproszczeniu i zmodyfikowaniu dla celów komiksowych).

Słaby komiks. Raczej dla entuzjastów mrówek lub osób chcących poznać życie mrowiska niż fanów Tytusa. Dziwna kreska - miałem wrażenie, że został narysowany w pośpiechu i niechlujnie (na niektórych obrazkach nie były zachowane proporcje). Historyjka sama w sobie niespecjalnie interesująca - przygody w mrowisku (by było łatwiej autor powiększył mrówki do ludzkich rozmiarów)....

Księga XXI

Księga XXI

To jest tak pozbawiony sensu epizod, że żeniący się Tytus ma znacznie więcej logiki na sequel. Po co to w ogóle powstało?

To jest tak pozbawiony sensu epizod, że żeniący się Tytus ma znacznie więcej logiki na sequel. Po co to w ogóle powstało?