To niesamowite, że ludzie po kilku latach starań, spokojnych poszukiwań, wielu bezsennych nocach potrafią trafić na osobę, która akceptuje je ze wszystkimi wadami. Często gdy czytam w książkach historie o wielkich i spełnionych miłościach zaczynam zazdrościć bohaterom, którzy emanują radością, otrzymując od losu to, co najcenniejsze. To zaskakujące, jak drugi człowiek potrafi zmienić całą naszą egzystencję, nadając jej zupełnie innych barw i sprawiając, że w nawet przykrej sprawie można odnaleźć nutkę szczęścia. Lecz zanim uzyska się ten cudowny prezent, jakim jest ciepło ukochanej osoby, potrzeba nieco czasu i woli walki, aby pokonać wszelkie przeciwności. Tak jak w przypadku Agaty i Piotra, bohaterów powieści Magdy Kaczmarczyk „Wyśniona miłość”.

Agata Weber to maturzystka, która zastanawia się nad swoim dalszym życiem, nie mając pojęcia, w którym kierunku pragnie pójść. Dziewczyna zawsze może liczyć na wsparcie swojego starszego brata, Maćka, który dla siostry zrobiłby dosłownie wszystko, oraz przyjaciółki Mirelli. Od pewnego czasu Agata zaczyna interesować się wróżeniem, zarazem coraz bardziej myśląc o tym, aby kontynuować edukację w szkole psychotroniki. Okazuje się, że bliski znajomy Mirelli, Piotr, jest psychoterapeutą, tarocistą i wykładowcą w placówce, do której chce wybrać się ta uczennica. Dlatego też jej przyjaciółka organizuje spotkanie tych dwojga, podczas których pomiędzy maturzystką a dwadzieścia lat starszym żonatym mężczyzną pojawia się dziwna więź. Agata postanawia nawiązać kontakt z Piotrem, pragnąc zarazem dowiedzieć się jak najwięcej na temat wróżbiarstwa. Z czasem na ich wspólnej ezoterycznej ścieżce zaczyna pojawiać się miłość, która od samego początku jest trudna i skomplikowana. W dodatku w niewyjaśnionych okolicznościach znika brat Agaty, którego poszukiwania ogłosiła policja. Karty nie dają jasnych odpowiedzi, a wątek kryminalny przeplata się z tragicznymi wydarzeniami, w których jedynie prawdziwe uczucia mają rację bytu…

Magda Kaczmarczyk to absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, jednakże oprócz tego ukończyła również kurs psychologii alternatywnej, wróżenia z kart klasycznych i tarota oraz numerologii. Zainteresowanie pisarki kartomancją i innymi dziedzinami spowodowało, że jej debiut literacki powiązany jest właśnie z wróżbiarstwem. Trudno znaleźć obecnie książkę, która będzie miała w sobie wątek kryminalny, romans i dodatkowo magię, jaka tkwi w kartach, w jakie odważnie spoglądają bohaterowie. Wszystkie te cechy posiada właśnie „Wyśniona miłość”, która wciąga nas do świata pełnego niebezpieczeństw i niespodzianek od losu. Magda Kaczmarczyk napisała bardzo interesującą książkę, będącą pierwszą częścią tryptyku miłosnego. Akcja rozwija się stopniowo, jednakże od samego początku można zainteresować się Agatą i jej próbą odnalezienia samej siebie oraz podjęcia ważnych decyzji, które zadecydują o jej dalszej egzystencji. Ciężko przewidzieć ciąg zdarzeń, dlatego też prawdopodobnie z tego powodu tę lekturę przeczytałam jednym tchem, co przyznam – zdarza mi się bardzo rzadko. Pisarka posiada lekki styl, który w połączeniu z intrygującą fabułą stworzył powieść, jaka pozwala oderwać się odbiorcy od szarej codzienności. Dodatkowo ezoteryczne ścieżki, tarot i wróżbiarstwo sprawiają, że czytelnik, zazwyczaj nie będący wtajemniczony w tego typu sprawy, z pewnego rodzaju zainteresowaniem śledzą, co też przepowiedzą karty, następnie porównując to z ukazywanymi wydarzeniami.

Czytając „Wyśnioną miłość” spędziłam naprawdę miłe chwile. Owa lektura jest bardzo ciepłą książką, od której już na wstępnie bije pewnego rodzaju sympatia, jakiej nie można wręcz odrzucić. Magda Kaczmarczyk przedstawiła bohaterów jako zwykłych ludzi, borykającymi się z podobnymi problemami jak my każdego dnia. Brak akceptacji u rodziców, problemy rodzinne, zazdrość czy kłótnie wynikające z nieporozumień otaczają postacie z każdej strony, co często komplikuje ich żywot. Miłość maturzystki do mężczyzny, mającego blisko czterdzieści lat, jeszcze niedawno mogła wydawać się czymś niesamowitym, lecz patrząc na to z dzisiejszej perspektywy przyznam, że aż taka różnica wieku nie jest czymś zaskakującym. Jednakże łatwo można zrozumieć postępowanie Agaty i Piotra, którzy początkowo blokowali własne uczucia. Bardzo podobały mi się opisy uczuć młodej dziewczyny, będącej stale na rozstaju dróg. Pani Kaczmarczyk doskonale oddała emocje towarzyszące wszystkim bohaterom, sprawiając, że odbiorca zaczynał spoglądać na wszelkie sprawy ich oczami. Wspaniale została oddana miłość dwojga zakochanych – nie tylko sceny łóżkowe, ale też i szaleństwo, jakie rozgrywało się w ich głowach. Dodatkowo wątek poświecony bratu Agaty – Maćkowi potrafi rozbudzić ciekawość i zarazem ukazać, jakie konsekwencje niesie ze sobą nielojalna przyjaźń. Lecz chyba właśnie wątek wróżenia, tarota i innych elementów psychotroniki najbardziej wyróżnia „Wyśnioną miłość” na tle innych powieści. Myślę, że nigdzie nie można znaleźć drugiej takiej książki, ukazującej zarówno emocje, jak i też powiązanie ludzkiego życia z tym, co można wyczytać w kartach. Wszelkie pojęcia związane z wróżbiarstwem zostało przedstawione bardzo interesująco, aż tak, że odbiorca zaczyna pragnąć sam spróbować swoich sił w tymże zakresie. Nie można się nudzić, czytając o losach postaci, które przede wszystkim nie są zbytnio wyidealizowane. Postępują racjonalnie, dążąc głównie do spełnienia swoich marzeń i niesienia pomocy innym.

Debiut Magdy Kaczmarczyk można zaliczyć do udanych. „Wyśniona miłość” to ciepła historia o tym, że miłość tak naprawdę nie wybiera. Łatwo wciągnąć się do zwariowanego świata bohaterów, gdzie co chwilę występuje burza, aby po niej nastąpiła tęcza, powodująca uśmiech nie tylko na twarzy postaci, ale też i czytelników. Z pewnością przeczytam kolejne części tego tryptyku miłosnego. Polecam.

To niesamowite, że ludzie po kilku latach starań, spokojnych poszukiwań, wielu bezsennych nocach potrafią trafić na osobę, która akceptuje je ze wszystkimi wadami. Często gdy czytam w książkach historie o wielkich i spełnionych miłościach zaczynam zazdrościć bohaterom, którzy emanują radością, otrzymując od losu to, co najcenniejsze. To zaskakujące, jak drugi człowiek...