Początek bardzo mnie odrzucił, mozoliłem się nad nim jak nigdy: pojawia się postać, która jest katalizatorem zdarzeń w całej powieści. Mąci, męczy i ogółem jest nienaturalnie sztywna oraz bardzo irytująca. Dodając; wstęp mógł być krótszy, bardziej tajemniczy, tak aby ciągnął naprzód, a nie jawił się jako spacer przez las, wraz z przyjaciółmi. Nuda! Podkreśla to fakt, że przygody, które odbyły się w tomie poprzedzającym były genialne, podane w świetnych proporcjach. Autor dodaje kolejne postacie, kamyczki, które mają spowodować lawinę akcji ale robi to, moim zdaniem troszkę nieudolnie. Wszystko się ciągnie, aż w pewnym momencie bąbel pęka i czytelnik wchodzi, dosłownie, w otaczający go świat i śledzi wydarzenia do końca. Wracamy na dobry poziom, poznany w Zabójcy Elfów. Postać Gryzynosa nagle się odblokowuje, wprowadza kolejny wątek, a nie jest cieniem towarzyszącym drużynie. Akcja, która rozpędza się po przekroczeniu linii fortu ratuje, a raczej poprawia cały wydźwięk książki, zaś finał miażdży zakończeniem.

Początek bardzo mnie odrzucił, mozoliłem się nad nim jak nigdy: pojawia się postać, która jest katalizatorem zdarzeń w całej powieści. Mąci, męczy i ogółem jest nienaturalnie sztywna oraz bardzo irytująca. Dodając; wstęp mógł być krótszy, bardziej tajemniczy, tak aby ciągnął naprzód, a nie jawił się jako spacer przez las, wraz z przyjaciółmi. Nuda! Podkreśla to fakt, że...