„The Basketball Diaries” to autobiograficzna powieść nieżyjącego już Jima Carrolla – amerykańskiego pisarza, poety i muzyka punkowego.
Ta kontrowersyjna książka to kronika koszykarskich meczy, opis jego szkolnych lat oraz wstrząsające świadectwo życia na nowojorskiej ulicy. W brutalnie i szokująco szczery sposób – w ogóle nie owijając w bawełnę – Carroll opisuje jak rzucił szkołę i uciekł z domu, zamieszkał na ulicy, uzależnił się od heroiny, jak staczał się na samo dno. Jak kradł i prostytuował się żeby zdobyć pieniądze na narkotyki.

Dziennik obejmuje lata 1963 – 1966 (na początku Jim Carroll ma tylko trzynaście lat) i opisuje jak wyglądało życie tamtego skłóconego ze światem chłopca jakim wówczas był w epoce Dzieci Kwiatów (jak to mówili kiedyś hipisi: turn on, tune in, drop out – włącz się, dostrój, odleć).

Sama po tą książkę nigdy bym nie sięgnęła (ze względu na tematykę: nie interesują mnie książki o środowisku czy życiu ćpunów),ale bardzo zależało mi na obejrzeniu filmu a skoro książka powinna mieć pierwszeństwo, najpierw przeczytałam książkę.
„The Basketball Diaries” to mocna i szokująca autobiografia; ogółem nawet całkiem dobra książka, niemniej moim zdaniem można sobie ją darować i od razu przejść do oglądania filmu który jest po prostu lepszy.

„The Basketball Diaries” to autobiograficzna powieść nieżyjącego już Jima Carrolla – amerykańskiego pisarza, poety i muzyka punkowego.
Ta kontrowersyjna książka to kronika koszykarskich meczy, opis jego szkolnych lat oraz wstrząsające świadectwo życia na nowojorskiej ulicy. W brutalnie i szokująco szczery sposób – w ogóle nie owijając w bawełnę – Carroll opisuje jak rzucił...

Książka obrazoburcza i szokująca, zwłaszcza kiedy weźmiemy pod uwagę wiek głównego bohatera. Mnie kupiła, bo mimo wszystkich strasznych rzeczy, które Jim wyczynia (a upada na prawdę nisko)polubiłam go, za jago ujmująca szczerość i pewne przemyślenia, które pokazują, że w gruncie rzeczy jest całkiem myślącą osobą. Podobało mi się też nienachalne zakończenie, wyrażające się w zasadzie w dwóch ostatnich zdaniach książki.

Książka obrazoburcza i szokująca, zwłaszcza kiedy weźmiemy pod uwagę wiek głównego bohatera. Mnie kupiła, bo mimo wszystkich strasznych rzeczy, które Jim wyczynia (a upada na prawdę nisko)polubiłam go, za jago ujmująca szczerość i pewne przemyślenia, które pokazują, że w gruncie rzeczy jest całkiem myślącą osobą. Podobało mi się też nienachalne zakończenie, wyrażające się w...

Pierwszy raz zetknęłam się z tą historią w gimnazjum. Podczas niezbyt ciekawej pogadanki na temat narkotyków w kręgu samych koleżanek klasowych nauczycielka postanowiła włączyć nam ten film. Minęło tyle czasu, a ja nadal pamiętam, jakie wrażenie wywołał on na mnie. Wrażenie tak wielkie, że po kilku latach obejrzałam go powtórnie, a także postanowiłam odnaleźć książkę, co nie było łatwe ze względu na nieporządek panujący w pobliskiej bibliotece. Jednak w końcu się udało. Zasiadłam do lektury.

I jakież było moje rozczarowanie, kiedy po pierwszych kilkunastu stronach uznałam, że chyba się pomyliłam i poprosiłam o zupełnie inną książkę. Owszem, niektóre postacie lub wydarzenia się zgadzały, ale gdzie był ten ciężki, mroczny, przesycony przemocą, prostytucją i głodem narkotykowym klimat zapamiętany z filmu? Dostałam opowieść o wrażliwym, choć zagubionym chłopaku, pasjonacie koszykówki, będącym w nieustającym konflikcie z całym światem (oprócz swoich kumpli ze szkoły i boiska),który historię snuł w niezwykle nużący sposób. Bardzo się zawiodłam. Wydaje mi się, że jego przygody niewiele różnią się od przygód obecnych nastolatków, tylko po prostu on wolał to wszystko spisać i oddać do wydruku. Na kartach książki nie występują sytuacje, które wywołają w czytelniku szok. Albo ja do takich czytelników nie należę. Nieustanne kradzieże w celu zdobycia zapłaty na kolejną działkę, jakieś seksualne doświadczenia, prostytuowanie się, wspomnienia okraszone różnymi mniej lub bardziej filozoficznymi tekstami. To już było, może w innych formach, ale było. Nie tego się spodziewałam. Ciężkie doświadczenia życiowe są zawsze chwytliwe i dobrze się sprzedają, jednak w tym przypadku język, jakim zostały przedstawione, pozostawia wiele do życzenia.

Film z Leonardo DiCaprio - jak najbardziej polecam. Pierwowzór literacki - nie, jeśli spodziewasz się wbijających w fotel opisów.

Pierwszy raz zetknęłam się z tą historią w gimnazjum. Podczas niezbyt ciekawej pogadanki na temat narkotyków w kręgu samych koleżanek klasowych nauczycielka postanowiła włączyć nam ten film. Minęło tyle czasu, a ja nadal pamiętam, jakie wrażenie wywołał on na mnie. Wrażenie tak wielkie, że po kilku latach obejrzałam go powtórnie, a także postanowiłam odnaleźć książkę, co...

Mała wielka książka - tak najkrócej można ująć w słowa moje wrażenia po jej przeczytaniu. Przetrwać w Nowym Jorku szokuje i oburza, ale potrafi miejscami śmieszyć lub zmusić do płaczu. Jim Carroll opowiada nam historię swego dzieciństwa, począwszy od sukcesów w karierze sportowej po upadek w heroinowym cugu. Jim nie szczędzi nam szczerości i nie próbuje nam wmówić, jak bardzo nie chciał stać się tym kim się stał. To właśnie najbardziej rozbroiło mnie w tej książce. Całkiem subiektywnie oceniłem Jima jako chłopaka, który po prostu urodził się w złym miejscu i czasie, toteż mimo odrazy którą budziły we mnie jego występki, nie przestałem mu współczuć.

Jima można uznać za typowego łobuza z dzielnicy o wątpliwej sławie, jednak nie sposób odmówić mu pewnej dozy inteligencji oraz wrażliwości, co odróżnia go nieco od reszty "Bandytów w Pieluchach". Jest to jednak smutna opowieść o brutalnej dewastacji tych cech i stopniowej wędrówce bohatera na dno. Jim ćpa, pije, pieprzy i kradnie próbując w międzyczasie wieść normalne życie nastolatka grając w koszykówkę i uczęszczając do szkoły, co jakimś cudem mu się udaje. Nie trudno się jednak domyślić, że ten stan rzeczy powoli zacznie się sypać i tak się faktycznie dzieje. Opisując językiem prostym, dobitnym i często wulgarnym autor zwierza się nam z tych wszystkich grzechów, nie oczekując w zamian rozgrzeszenia, nie wiedząc właściwie samemu czego oczekuje.

Opisy dzielnic Nowego Jorku w erze dzieci kwiatów, będące relacją z pierwszej ręki, są znacznie mroczniejsze niż w hollywoodzkich produkcjach filmowych. Co gorsze - są znacznie bardziej przekonujące.
Narkomani, alkoholicy, zboczeńcy i wszyscy inni żyjący kompletnie na uboczu społeczeństwa tworzą pełne gwałtu i anarchii dzielnice, w których liczy się tylko spryt, siła oraz znajomości. Są też oczywiście dzielnice będące jakoby lustrzanym odbiciem tamtych - bogate domy, luksusowe samochody i ci sami zwyrodniali ludzie ukrywających swoje demony w aurze bogactwa i dostojeństwa. Ci bogaci nie różnią się często niczym prócz stanu posiadania, a bywają wręcz gorsi od znajomych obdartusów Jima.

Irytujące bywają pewne techniczne błędy (np. przekłamania czasowe lub tłumaczenia),książka jest też dosyć krótka. Czyta się ją błyskawicznie, raz pokręcając głową na boki a raz kiwając nią z góry na dół. Wydanie jest nieco niechlujne - od okładki począwszy na nieszczęsnych literówkach kończąc.

Pozycja trudna. By ją docenić trzeba mieć dobre chęci i ochotę towarzyszyć - właściwie dziecku - w drodze z znikąd przez dno do piekła. Rozumiem, że nie każdego taka wizja zachęca. Niemniej, ten kto podejmie się tej próby, ten powinien być tą pozycją usatysfakcjonowany.

Mała wielka książka - tak najkrócej można ująć w słowa moje wrażenia po jej przeczytaniu. Przetrwać w Nowym Jorku szokuje i oburza, ale potrafi miejscami śmieszyć lub zmusić do płaczu. Jim Carroll opowiada nam historię swego dzieciństwa, począwszy od sukcesów w karierze sportowej po upadek w heroinowym cugu. Jim nie szczędzi nam szczerości i nie próbuje nam wmówić, jak...

Bardzo dobra książka. Brutalnie opisuje jak nastoletni Jim wciąga się w świat narkotyków, jego pamiętnik to wstrząsające świadectwo życia na nowojorskiej ulicy - Jim należał do ulicznego gangu, brał udział w kradzieżach, siedział w więzieniu. Chodził do katolickiej szkoły i był utalentowanym koszykarzem, należał do reprezentacji, jednak porzucił sport, szkołę, uzależnił się od heroiny. Uciekał z domu, spał gdzie popadnie, kradł i prostytuował się by zdobyć pieniądze na narkotyki.
Opowieść jest napisana prostym, prawdziwym językiem, Jim nie przebiera w słowach, ale daje się zauważyć pewną delikatność i wrażliwość. Jim pokazuje nam także tę część swojej osobowości, którą nie zawładnęła jeszcze heroina. Pisze wiersze...
Zaskakujący jest koniec powieści. Krzyczy do nas i zmienia cały pogląd na sytuację.
Książka warta polecenia.

Bardzo dobra książka. Brutalnie opisuje jak nastoletni Jim wciąga się w świat narkotyków, jego pamiętnik to wstrząsające świadectwo życia na nowojorskiej ulicy - Jim należał do ulicznego gangu, brał udział w kradzieżach, siedział w więzieniu. Chodził do katolickiej szkoły i był utalentowanym koszykarzem, należał do reprezentacji, jednak porzucił sport, szkołę, uzależnił się...