Książkę udostępniła mi koleżanka, za co ogromnie jej dziękuję. Żałuję jednak, że to kolejna książka, którą głównie będę chwalić. Niestety, takie życie recenzenta czytającego dobre książki. =)

Uważam, że jest to pozycja nieznana, bo została wydana niedawno – rok temu. I przyznam się szczerze, że to pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam, a wcześniej nie wiedziałam o istnieniu tak dobrej pisarki polskiej. I żałuję.

Powieść ta opowiada o problemach piętnastoletniej Ani. Wszystko rozpoczyna się od zmiany wychowawczyni jej klasy. Zostaje nią młoda i niedoświadczona pani Wizygalska. Wraz ze swoimi przyjaciółkami starają się dowiedzieć, kim jest i skąd wzięła się w ich szkole. Niestety po odkryciu tej tajemnicy owa nauczycielka wsiąka jak kamfora i zwalnia się z pracy, zostawiając swoich uczniów na pastwę problemów, które ona sama wywlokła na wierzch i uświadomiła o ich istnieniu.

Pomimo, że książka sprawia wrażenie błahej i zwyczajnej, nie jest taka i mogę to szczerze przyznać. Najważniejsze są w niej problemy, te z którymi my spotykamy się na co dzień, i to one grają pierwsze skrzypce. Każda z czwórki głównych bohaterek odkrywa, że ma ich o wiele więcej niż na początku sądziła i z pomocą pani Wizygalskiej stara się je rozwiązać, co kończy się kompletnym fiaskiem.

Teraz czas na jeden z wątków pobocznych. Mianowicie telenowel amerykańskich. Ludzie mają prawdziwie problemy, a w nich te amerykańskie dziewczyny na okrągło: ciuchy, chłopcy itp. Podczas gdy w naszej nawet Polsce są osoby, którym w życiu jest trudniej. Już nie wspomnę o głodujących plemionach afrykańskich czy azjatyckich. Aż łapie za serce.

Niestety w książce zauważyłam parę błędów. Nie było ich dużo, ale jednak. Bodajże nie mogłam rozszyfrować jednego zdania i musiałam je czytać parę razy. Co dziwne było to króciutkie pytanie napisane tak zawile, że aż dziw bierze z całej zaistniałej sytuacji. Chociaż w tej książce jestem to w stanie wybaczyć, ponieważ dostałam do rąk wydanie pierwsze (nie wiem, czy jest inne) i takie rzeczy się mogą zdarzać. Na pocieszenie dodam, że nie znalazłam ani jednej literówki ^^.

Język użyty w książce jest bardzo prosty, co zawdzięczamy autorce i narracji pamiętnikarskiej. Spotykamy się z naszymi (tzn. młodych obywateli polski) codziennymi wyrażeniami, co w tej sytuacji przemawia na korzyść. Łatwo zrozumieć treść i pojąć główną myśl książki.

Na koniec tylko parę słów polecających. Jest to książka dobra, na pewno nie rewelacyjna, ale warto zwrócić na nią uwagę i poświęcić jej swój wolny czas. Nie podobała mi się w niej końcówka, jakby książka kończyła się za szybko i niewyraźnie. Zbyt szybko przemijają kolejne stronice, ale coraz częściej spotykam to w obyczajówkach. Niestety to mi się nie podoba, ale dzielnie to znoszę. Trzymajcie za mnie kciuki ;>

Książkę udostępniła mi koleżanka, za co ogromnie jej dziękuję. Żałuję jednak, że to kolejna książka, którą głównie będę chwalić. Niestety, takie życie recenzenta czytającego dobre książki. =)

Uważam, że jest to pozycja nieznana, bo została wydana niedawno – rok temu. I przyznam się szczerze, że to pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam, a wcześniej nie...