O książce Krzysztofa Ziemca nie słyszałam nigdy. Naprawdę. Dostałam ją przypadkiem, jako nagrodę za dobry wynik w konkursie geograficznym 2 lata temu. Wydawała się okej, ale nie na tyle ciekawa, by przeczytać ją od razu. Czekała na półce długo, aż wreszcie w weekend nadszedł jej czas.

Krzysztof Ziemiec to człowiek znany wszystkim z telewizji i innych mediów. Nie wszyscy pamiętamy jednak o wypadku z jego udziałem, który miał miejsce w 2008 roku.

W domu Dany i Krzyśka zapaliła się parafina. Nasz bohater najpierw próbował ją przykryć, co skończyło się wybuchem. Później gołymi rękoma wynosił ją z domu. Uratował swoja rodzinę.

"W pewnym momencie było już tak dramatycznie, że myślałem, by żegnać się z najbliższymi, że nie uda się nikogo uratować."

Jednak obrażenia, jakie przy tym poniósł nie należą do małych. Prawie cała jego skóra była poparzona. Trafił do szpitala na ponad miesiąc, gdzie każdego dnia przeżywał katusze związane ze zmianami opatrunku. Przyjmował duże ilości morfiny, ale i tak zwijał się z bólu. Z pewnością miał ochotę się poddać, ale nie zrobił tego, a swoje cierpienie ofiarował zmarłemu ojcu.

Potem walczył o powrót do zdrowia i pełnej sprawności, co, choć trudne, w końcu mu się udało. Ale wcale nie tak łatwo, jak nam wszystkim się wydaje.

"[...] życie to zmagania, ból i cierpienie. [...] Szczęście, przyjemność się zdarzają, ale muszą iść w parze z niepowodzeniami, łzami, a nawet bólem i cierpieniem!"

Dzięki wypadkowi Ziemiec uświadomił sobie kilka ważnych rzeczy, którymi dzieli się z nami w swojej książce.

Kiedy większość z nas słysz słowo wypadek, myślimy o jego aspektach fizycznych.
Nic dziwnego,to nimi najpierw się zajmujemy. Mówimy, że trzeba wyzdrowieć, czyli robić wszystko zgodnie z zaleceniami lekarza, które zwykle ograniczają się do przyjmowania leków i odpoczynku.

Szkoda, że nie myślimy o tym, jak duże znaczenie ma psychika pacjenta. To, że się nie poddaje.
Że przyjmuje ból, który się nie kończy. Że nie ma już dość życia. Że nie chce świętego spokoju.

Że WALCZY.

"Bo najważniejsze rzeczy dzieją się w głowie - jeśli jest w tobie siła woli, chęć walki, to możesz pokonać swoje ciało."

Warto pamiętać, że głowa pacjenta ma kolosalne znaczenie dla jego procesu zdrowienia. Że bez wiary i zaparcia, ciężko o cokolwiek. Że potrzebni są bliscy i przyjaciele, by go wspierać w ciężkich chwilach.
By pamiętał, że nie jest sam. Że są inni, którzy o nim myślą i wierzą w niego.

Bo bez tego naprawdę ciężko.

Książka od samego początku wydawała mi się ciekawa. Główne hasło i jednocześnie tytuł Wszystko jest po coś niezwykle zachęcały do lektury, chociaż ja okazałam się nieco na nie oporna...

Utwór ten to rodzaj wywiadu Miry Suchodolskiej z Krzysztofem Ziemcem. Ona zadaje ciekawe pytania, on odpowiada. Pozycję czyta się bardzo dobrze, może nie aż tak szybko. Niby można ją połknąć w jeden dzień, ale można również delektować się jej przekazem. Bo książka emanuje spokojem i dobrocią. Jest bardzo religijna, co wcale nie musi oznaczać wadę. To piękna i pouczająca historia człowieka, który zrozumiał, że wszystko w życiu człowieka na swój sens i nic nie dzieje się przypadkowo. Polecam każdemu!

Recenzja pochodzi z bloga przygody-mola-ksiazkowego.blogspot.com

O książce Krzysztofa Ziemca nie słyszałam nigdy. Naprawdę. Dostałam ją przypadkiem, jako nagrodę za dobry wynik w konkursie geograficznym 2 lata temu. Wydawała się okej, ale nie na tyle ciekawa, by przeczytać ją od razu. Czekała na półce długo, aż wreszcie w weekend nadszedł jej czas.

Krzysztof Ziemiec to człowiek znany wszystkim z telewizji i innych mediów. Nie wszyscy...