Nieprzygotowana, niedozbrojona armia (choć wydano na nią miliony); nieudolność, niekompetencja dowódców; brak realnych planów wojny (nie było już zaszczutego przez Piłsudskiego generała Tadeusza Rozwadowskiego, jednego z nielicznych wykształconych wyższych oficerów), nie miał ich kto przygotować, więc zostało chciejstwo i wiara w cud; organizacyjny chaos – to obraz Września 1939 roku. I nie zmienią go mity Westerplatte czy Wizny; nie rozjaśnią heroiczne walki oddziałów pułkownika St. Dąbka czy 10 Brygady Kawalerii płk. St. Maczka, to nieliczne wyjątki. Prawdziwa historia zawsze wypłynie, choć równie od zawsze istnieje pokusa interpretatorów i manipulatorów, by napisać ją od nowa, przeinaczając wątki tak, żeby pasowały do tez polityków. Pokusa silna zwłaszcza w Polsce (skąd się to bierze? Jakiś nieznany gen?).
Może dlatego „Polska jesień” Jana Józefa Szczepańskiego, czyli krajobraz klęski nigdy na dobre nie „zadomowiła się” w kanonie polskiej literatury (kiedyś była niewygodna, dziś tym bardziej). A szkoda, bo to powieść, bez patosu, naprawdę dobra.

Nieprzygotowana, niedozbrojona armia (choć wydano na nią miliony); nieudolność, niekompetencja dowódców; brak realnych planów wojny (nie było już zaszczutego przez Piłsudskiego generała Tadeusza Rozwadowskiego, jednego z nielicznych wykształconych wyższych oficerów), nie miał ich kto przygotować, więc zostało chciejstwo i wiara w cud; organizacyjny chaos – to obraz Września...