A Ty ile jesteś w stanie zapłacić aby zniwelować oznaki starzenia? Co możesz poświęcić dla wiecznej młodości? Jak podobno nie boimy się samej śmierci a umierania, tak znacznie bardziej przeraża nas proces starzenia niż sama starość. To właśnie tej formy pośredniej między piękną, przed chwilką ściętą różą wdzięcznie sterczącą w wazonie, a spłaszczoną suszką między kartami opasłego tomiska, tak się lękamy. Któż z nas ze zgrozą w lustrach nie bada pieczołowicie każdą deformacje jaką wyrył na naszej skórze miny dzień? A co jeśli ktoś jak za sprawą dotknięcia czarodziejskiej różdżki, a raczej pędzla mógłby zdjąć z nas to brzemię? Takowy o to dar w formie obrazu otrzymał Dorian Gray. Płótno stało się jego tarczą i to ono przyjmowało na siebie ciosy zadawane przez upływ czasu nieskazitelnej urodzie mężczyzny. Kto oparł by się takiej pokusie? Nie jestem pewna czy ja sama zdołała bym się takowej alternatywie oprzeć. Jednak tym co szpeciło szlachetne rysy obrazu nie było starzenie lecz hańba. Każda krzywda wymierzona w innego człowieka natychmiast znajdował swoje odzwierciedlenie w malowidle. Jak w wierszu Stanisława Wyspiańskiego „Idziesz przez świat i światu dajesz kształt przez twoje czyny.
Spójrz w świat, we świata kształt, a ujrzysz twoje winy.” A co o nas samych mówią nasze twarze i wyryte w nich bruzdy. Są świadectwem jedynie zaniku kolagenu czy też naszych uczynków?

A Ty ile jesteś w stanie zapłacić aby zniwelować oznaki starzenia? Co możesz poświęcić dla wiecznej młodości? Jak podobno nie boimy się samej śmierci a umierania, tak znacznie bardziej przeraża nas proces starzenia niż sama starość. To właśnie tej formy pośredniej między piękną, przed chwilką ściętą różą wdzięcznie sterczącą w wazonie, a spłaszczoną suszką między kartami...