Portret Doriana Graya

Rozumiem, że komuś może się ta książka podobać, sam przeczytałem tylko dlatego, że żona jest wielką fanką Wilde'a. Okropnie mnie ta proza wymęczyła, sytuację lekko podratował lord Henryk i ostatnie kilkadziesiąt stron, poza tym wynudziłem się jak mops.

Rozumiem, że komuś może się ta książka podobać, sam przeczytałem tylko dlatego, że żona jest wielką fanką Wilde'a. Okropnie mnie ta proza wymęczyła, sytuację lekko podratował lord Henryk i ostatnie kilkadziesiąt stron, poza tym wynudziłem się jak mops.

Pokaż mimo to

Na samym początku miałam mieszane uczucia co do tej książki ponieważ zwykle czytam fantastykę ale bardzo zaintrygował mnie pomysł na wątek z obrazem, który przedstawia stopniowy "upadek duszy" głównego bohatera. Muszę przyznać, że po przeczytaniu autor skłonił mnie do licznych refleksji na temat życia. Postać Doriana bardzo mnie zaskoczyła na początku ponieważ byłam nastawiona na poznanie chamskiego narcyza a okazał się osobą nie postrzegającą swojego piękna jako jego głównego wyznacznika wartości i nie wywyższał się nad innymi. Z czasem jednak obserwujemy upadek moralności bohatera - co moim zdaniem jest bardzo dobrze ukazane. Chwilami miałam jednak wrażenie, że Dorian to zwolennik dram. Jego podejście do Sibyli wydało się tak płytkie (oczywiście taki był zamiar). Czytając czułam się jakbym oglądała trudne sprawy albo inny paradokument. Dziwnie się ten wątek czytało. Nie odbiera to jednak całej książce tego jak dużo możemy wartości z niej wynieść i jakie drugie dno ma ta książka, patrząc na historię życia Oscara Wilde'a. Krótka bibliografia na końcu rzuca zupełnie inne światło na to co tak naprawdę skrywa ta książka - warto ją przeczytać. Bardzo polecam :)

Na samym początku miałam mieszane uczucia co do tej książki ponieważ zwykle czytam fantastykę ale bardzo zaintrygował mnie pomysł na wątek z obrazem, który przedstawia stopniowy "upadek duszy" głównego bohatera. Muszę przyznać, że po przeczytaniu autor skłonił mnie do licznych refleksji na temat życia. Postać Doriana bardzo mnie zaskoczyła na początku ponieważ byłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://podrozemiedzyksiazkowe.blogspot.com/2020/05/100-portret-doriana-graya-oscar-wilde.html

https://podrozemiedzyksiazkowe.blogspot.com/2020/05/100-portret-doriana-graya-oscar-wilde.html

Pokaż mimo to

XIX wiek to dla literatury popularnej/użytkowej, także literatury pięknej, czas szczególny. To okres niebywałego wzrostu popularności i w ogóle rozwoju tego typu i rodzajowości dzieł literackich. Do najwybitniejszych twórców tworzących wtenczas odpowiednie, rozwijające skrzydła różnorakich gatunków literatury użytkowej, powieści, zalicza się m. in. Mary Shelley, Brama Stokera, M. G. Lewisa. To ci najbardziej znani kreatorzy nieskończonych możliwości prozy, sławetne wybitności wyłaniające ze zlepku swych myśli liczne twory literackie, działający w okolicy ram tego stulecia, czasu naznaczonego szerokim wpływem rozwoju nauk i technologii, a także obecnym jeszcze wtenczas duchem romantyzmu. To przecież oni kojarzeni są całkiem sprawnie nawet przez niezaznajomionych z teorią i historią literatury czytelników. Jakby nie było są przedstawicielami jednego z flagowych dla końca XVIII wieku i kolejnego stulecia, rodzajów powieści: przede wszystkim prozy z rysem gotyckim – powieści będącej prekursorem współczesnego horroru, zawierającej w sobie elementy tudzież pierwiastki dramatu, niekiedy o naukowej i egzystencjalnej naturze liczne sprzeczności, zaskoczenia, budulec atmosfery posępności i rozpaczy, widocznych najsolidniej w kreacji fabuły, rysie charakteru postaci, specyfiki umiejscowienia w obszarze akcji przestrzeni, opisie ,,rzeczy martwych” stanowiących o tle danej powieści etc. To tylko zwyczajowe cechy, przykłady, będące ogólnymi cegiełkami konstrukcji prozy gotyckiej i temu podobnej gatunkowo i podgatunkowo powieści, gdyż na uwagę i poprawkę trzeba wziąć wartość subiektywną – rozumienie przez czytelników stylu tego czy innego gatunku powieści, jego aury, klimatu epoki tegoż to dzieła, i znaków szczególnych pozostawionych w dziele, przez twórcę.

Poza wyżej wymienionymi klasykami literatury użytkowej, nazywanej dzisiaj, literaturą popularną – choć i tu trwają swego rodzaju dyskusje, oraz są pewne teoretyczne spory – doskonałym przykładem w tym stanie rzeczy, dobrze zakotwiczonym w estetyce i wyjątkowości epoki końca XVIII i całego wieku XIX jest Oscar Wilde – możliwe że wielu czytelnikom twórca nieznany, choć, o ironio, gdzieś tam zasłyszany przez popularne o wyjątkowości ludzkiego jestestwa cytaty, będące rozchwytywane w wielu rodzajach mass mediów. Jednak, co ciekawe, jako pisarza Wilde’a najprędzej skojarzy się i uzmysłowi jego osiągnięcia jako twórcy prozy, słysząc wpierw nazwę tytułu jego najwybitniejszego dzieła, "Portret Doriana Graya". To powieść nie taka zaś typowa, jak na okres jej pierwszego wydania. To dzieło atypowe, bliskie ,,szerokiej wieloznaczności”, i wpisanym w to rysie charakteru współczesnego człowieka. W głębi powieści dosłowne rozumienie jest tak samo istotne, jak skryty pod tytułem dzieła i definicją gatunku, który proza ta reprezentuje, przekaz, styl i pasja.

"Portret Doriana Graya", to klasyk literatury popularnej, w tym sensie, że za to czym jest dla całej gatunkowości beletrystyki – długoletnich dziejach przez literaturę popularną pisaną na przestrzeni ostatnich 200 lat - należy jego unikatową estymę i wartości, które jego zawartość odbija i odzwierciedla w czasach nam współczesnych, uznać niekoniecznie za kanon, który należy ,,umieścić za szczelną osłoną, i go podziwiać”, ale za swego rodzaju część literatury pięknej. Możliwe, że tego typu rozumowanie i rozeznanie nie jest do końca jasne i sprzeczne, i znawcy literatury być może mieliby na temat inne poparte wynikami ich badań i długoletniego zagłębiania się w kulturę, zdanie. Jednakowoż dziełu temu, na poły dramatycznemu, na poły scalającemu dramat, grozę, romantyzm i tragizm jednostki w jedno, należy się zaszufladkowanie go w poczet panteonu, nie na samym szczycie, lecz w okolicy podium ważności – jeśli tak to można określić, i tak wykładnię artystyczną cenionej powieści Wilde’a podsumować – literatury pięknej. W końcu "Portret Doriana Graya" ma w sobie tę wykładnię artystyczną, wyróżniającą ją od myśli innego typu literatury popularnej, nawet spośród literatury pięknej: dzieło Wilde’a, jako jedyna wydana jego powieść, jest ucieczką od empirycznego sposobu poznania świata, szczególnie wyrazistego dla epoki XIX wieku, w której to ucieczce zapisana jest tęsknota za wartościami życia człowieka, co widoczne jest nie tylko w samej powieści, także przeziera to przez psychologię tytułowego bohatera, Doriana Graya, jego decyzje, oraz, co mógłbym rzec szerzej: przez ewolucję bohatera na przestrzeni całego utworu; utworu, którego jedną linią interpretacji podsumować i omówić nie można; utworu, który będzie stanowić wyzwanie dla każdego, kto nie zetknął się z tym spektrum literatury, której wysmakowane piękno będzie przebijać mury epoki, a myśli autora będą się kłębić i zostawać w umyśle na dłuższy czas. Dzisiejszemu światu brak odpoczynku; każdy pędzi jak na złamanie karku, no bo istotne są kariera, pieniądze, awanse i bez liku rozrywki, czyż nie? Czytając studium przypadku Doriana Graya, naszły mnie dość niespodziewane refleksje, i być może Was też to spotkało. Sądzę, że współczesnemu obywatelowi świata – istocie pływającej w tworach technologii, mass mediach, i walucie ,,danych osobowych” - brak jest odrobiny mistycyzmu; nie mamy w sobie tej próby podjęcia, z pasją wnikliwego ,,zagrzebania się” w jakąś tajemnicę czy proces odkrycia innej strony rzeczywistości, tak aby życie człowieka nie było jednoznaczne, ale miało inną naturę i ten ,,urokliwy sens”. Oscar Wilde pisząc tę, co by nie było, kontrowersyjną powieść, nie tylko potwierdził jak nieprzewidywalne, niepewne, nietrwałe i delikatne, może być życie każdego człowieka, bez względu na to czy jest się bogatym, biednym, przezornym czy nieostrożnym. Zdołał również zbudować portret typowego człowieka, którym nie powinniśmy się stać – jestestwa ludzkiego pozbawionego inteligencji emocjonalnej, również samodzielności, sensu zrozumienia własnej osoby, mało tego, jestestwa uzależnionego od budowania samooceny i głębi swojej osoby przez zdanie, opinie innych ludzi.

Niniejsza powieść jest więc silna w tym, co przekłada ona na nasze życie, aby się tego wystrzegać. Klasyk Wilde’a staje się więc swego rodzaju ,,anty-dekalogiem” człowieka, któremu na życiu zależy w stu procentach. Wilde przez całą powieść buduje niezwykłe misterium – coś, co odbija się na życiu w każdej skali: w jego racjonalnym, czy duchowym, romantycznym pojmowaniu. Wilde był zagubionym mężczyzną w nieodpowiednim dla niego świecie. Miał rację pisząc, że ,,żyjemy w epoce, w której zbyt wiele się czyta, by móc być mądrym, zbyt wiele myśli by móc być pięknym”. W "Portrecie Doriana Graya", dziele, w którym te ,,gatunkowe" elementy grozy pojawiają się w drugiej jego formalnej części, i mają charakter nieco subtelny, jakby wyszły z zawieszenia elementu budowy całej powieści, co zaskakujące uderzają nagle, niespodziewanie, z siłą jakiegoś katastroficznego pandemonium. I jest to nader widoczne głównie w postaci szaleńczych i wcale nieprzesadnych opisów fizycznych zmian portretu Doriana Graya, który on sam, po latach, pokazuje jego stwórcy. Taka sytuacja miała miejsce w pewnym punkcie powieści, gdy narrator ,,obserwujący” sytuację, opisywał z perspektywy doznań Bazylego, to jak wizerunek nieprzemijającego, wytwornego piękna utrwalonego na płótnie w postaci Graya, potrafi w jakiś mistyczny sposób wpłynąć na obserwującego portret człowieka, na dodatek będącego twórcą takowego malunku. Wilde przy wytłuszczeniu specyfiki tej sytuacji użył niezwykłej konstrukcji języka, zbitków określeń ukazujących hiperbolizację, wylewność uczuć, oraz mieszających się niekiedy ze ,,stylem makabry” H.P. Lovecrafta – choć to może być nieco subiektywne spostrzeżenie.

To, jakim ,,magiom”, jakim przemianom, w które nikt nie chce uwierzyć, gdy się z tym styka osobiście, ulega obraz, ale i jego pierwowzór - Dorian, ciężko jednoznacznie określić prostymi słowami. Zło, rozkład, nikczemne, negatywne wartości, które można przypisać światu i człowiekowi, i które urzeczywistniały się w płótnie z nakreśloną fizycznością Doriana Graya, sam Gray, choć nie wyszło to w powieści bezpośrednio, uważał za ziszczenie swych wyobrażeń o pięknie. Bohater ten chciał być indywidualistą, jakby niczym nieskalanym i pięknym. Dorian chciał żyć poza percepcją brzydoty, bez skazy, żółci, niczym fizycznego i psychicznego trądu. Myślę, że nie uważał się za wcielenie piękna w każdej postaci, nawet za ostateczną indywidualność. Był ,,fatalnym narcyzem”, postacią – zresztą tak jak Lord Henry Wotton, czy malarz Bazyli Hallward – tragiczną. Na przestrzeni całej powieści zachowywał się jak skonfliktowany wewnętrznie, niezdecydowany człowiek. Jego myśli nie były za zasadami, lecz za indywidualnością – bo tylko indywidualności wstrząsają światem. Anielsko piękny Dorian upadł wtedy kiedy powstał. Portret, w którym zawarła się eskalacja podłych i negatywnych sił, gdzieś skrywających się w każdym człowieku, który można by rzec malował nie tylko Graya, ale i odnosił się do każdej zbłąkanej ludzkiej duszy, musiał powstać. Bo swą istotą zaznaczył to przepastne uzależnienie Doriana od ujęcia jego piękna przez inne osoby – przez jego wyznawców. Czy to w pierwszej części powieści, jako młody adonis, czy to o wiele później, w wieku około 40 lat, nieważne gdzie i w jakim otoczeniu przebywał, zawsze miał swoich ,,poddanych jego pięknu” akolitów. Jednak dopóki nikt nie spojrzał na portret Doriana, który skrywał nadnaturalną wręcz brzydotę istoty adamowego plemienia - przywary jego samego doprowadzającego do szału, a w końcu do naprawdę złych uczynków - dopóty nikt nie podejrzewałby, że ów ,,kwiat o niewypowiedzianym pięknie” mógłby mieć jakąkolwiek wadę.

Potęga powieści Oscara Wilde’a tkwi w jej niezwykłej poetyckiej, nastrojowej, łączącej empirię z filozofią, naturze; w jej języku, stylu, przesadnych manierach i samym wątku Doriana Graya. Bo sylwetka tej postaci pięknie oddaje ducha epoki, w której kształcił się światopogląd Oscara Wilde’a i jego inteligencja emocjonalna. Dorianem Grayem, człowiekiem, który upada bo swój los oddaje w ręce powierzchowności i ,,czar" opinii innych ludzi, ba, całej rzeczywistości, mógłby być każdy z nas. Powierzchowna warstwa ludzkiej tożsamości może pogrążyć nas emocjonalnie i duchowo... chyba że ktoś namaluje nam nasz osobisty ,,grayowski portret".

XIX wiek to dla literatury popularnej/użytkowej, także literatury pięknej, czas szczególny. To okres niebywałego wzrostu popularności i w ogóle rozwoju tego typu i rodzajowości dzieł literackich. Do najwybitniejszych twórców tworzących wtenczas odpowiednie, rozwijające skrzydła różnorakich gatunków literatury użytkowej, powieści, zalicza się m. in. Mary Shelley, Brama...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

dobra książka, mało fabuły jak na taką ilość stron, fajnie się czyta, łatwa w przyswojeniu, przewidziałam zakonczenie

dobra książka, mało fabuły jak na taką ilość stron, fajnie się czyta, łatwa w przyswojeniu, przewidziałam zakonczenie

Pokaż mimo to

Portret Doriana Graya jest książką, o której można myśleć na kilku płaszczyznach. Jest to na pewno książka o próżności, ale i o życiu w społeczeństwie, kształtowaniu przez otaczających ludzi. Wilde z wielkim wyczuciem wykreował cienką granicę po której przekroczeniu tytułowy bohater staje się zupełnie inną osobą. Autor bardzo dobrze przedstawił obsesję, obłęd i obłudę.

Portret Doriana Graya jest książką, o której można myśleć na kilku płaszczyznach. Jest to na pewno książka o próżności, ale i o życiu w społeczeństwie, kształtowaniu przez otaczających ludzi. Wilde z wielkim wyczuciem wykreował cienką granicę po której przekroczeniu tytułowy bohater staje się zupełnie inną osobą. Autor bardzo dobrze przedstawił obsesję, obłęd i obłudę.

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze mi się czytało, książka bardzo dobra jak to na klasyk, taka w sam raz dla każdego. Ta książka zmusiła mnie do refleksji, a niektóre zdania rewelacja.

Bardzo dobrze mi się czytało, książka bardzo dobra jak to na klasyk, taka w sam raz dla każdego. Ta książka zmusiła mnie do refleksji, a niektóre zdania rewelacja.

Pokaż mimo to

Kilka lat temu obejrzałam film "Dorian Gray" będący adaptacją tej powieści i przyznaję, że nieszczególnie mi się spodobał. W przeciwieństwie do książki, która była fantastyczna. Czytając ją, czułam się oczarowana. Ma w sobie pewien magnetyzm. Dialogi pomiędzy Dorianem Grayem a Lordem Harrym były naprawę ciekawe i skłaniające do refleksji. Wiele kwestii przez nich poruszanych z łatwością można by odnieść do współczesnego świata. Świetna książka, po którą na pewno sięgnę ponownie.

Kilka lat temu obejrzałam film "Dorian Gray" będący adaptacją tej powieści i przyznaję, że nieszczególnie mi się spodobał. W przeciwieństwie do książki, która była fantastyczna. Czytając ją, czułam się oczarowana. Ma w sobie pewien magnetyzm. Dialogi pomiędzy Dorianem Grayem a Lordem Harrym były naprawę ciekawe i skłaniające do refleksji. Wiele kwestii przez nich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepszym sposobem, by zwlaczyc pokuse, jest jej ulec...moze niedlokladnie cytuje, ale ksiazka pelna jest przewrotnych mysli, aforyzmow, jednym slowem jest to wielka literatura. Malym minusem jest jej nierownosc, poczatek jest niesamowity, ksiazka bardzo mnie wciagnela, by pod koniec troche znudzic, tj. hrabia Henryk momentami przynudzal.

Najlepszym sposobem, by zwlaczyc pokuse, jest jej ulec...moze niedlokladnie cytuje, ale ksiazka pelna jest przewrotnych mysli, aforyzmow, jednym slowem jest to wielka literatura. Malym minusem jest jej nierownosc, poczatek jest niesamowity, ksiazka bardzo mnie wciagnela, by pod koniec troche znudzic, tj. hrabia Henryk momentami przynudzal.

Pokaż mimo to

Leczyć duszę za pomocą zmysłów a zmysły za pomocą duszy...
Muszę nad tym pomyśleć.

Leczyć duszę za pomocą zmysłów a zmysły za pomocą duszy...
Muszę nad tym pomyśleć.

Pokaż mimo to