Kontynuacja Lawendowego Pyłu mnie nie rozczarowała, wręcz przeciwnie chyba bardziej zachwyciła niż część pierwsza.
Autorki po raz kolejny przemawiają w imieniu kobiet, portretując kilka ich pokoleń. To te z nich, które podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu pozostały na kresach, po przesunięciu granic starały się zachować polskość, stawić czoła nowym porządkom, nowej władzy, a zarazem życiu i srogiemu losowi. A ten ich nie oszczędzał.

Wydarzenia historyczne przeplatają się z życiem codziennym dwóch rodzin, w których to kobiety po raz kolejny obdarzone są siłą, uporem, kobiety ponownie dźwigają na swoich barkach ciężar utrzymania rodziny, dbania o dzieci.

Bohaterki tej powieści są jeszcze bardziej nieszczęśliwe niż w części poprzedniej. Żadna nie stworzyła udanego i szczęśliwego małżeństwa, żadna nie osiągnęła tego, o czym marzyła. Doświadczały śmierci mężów, śmierci dzieci, rozstań z bliskimi, którzy uciekali do nowej Polski. Musiały same brać odpowiedzialność za codzienne wybory i same poświęcać się w imię dobra dzieci.
Zastanawiam się tylko czy taka naprawdę była rzeczywistość tamtych czasów? Skąd tyle smutku, tyle nieszczęśliwych życiorysów i to w obrębie jednej rodziny? Matki, córki, synowe…

Do tego przejmująca walka o zachowanie tożsamości w czasach stalinowskim represji, zsyłek i przesiedleń. Gdy ciągle zmiany władzy, języka urzędowego, nazw ulic sprawiają, że ludzie nie wiedzą w jakim kraju żyją, kim są. Nie rozumieją też konieczności tych wszystkich przemian, bo ta wielka historia jest jakby poza nimi choć silne poczucie patriotyzmu i odpowiedzialności za ukochaną ojczyznę istnieje zarówno w ich umysłach i sercach.
Niektóre, jak Anna, nie chcą opuszczać rodzinnych stron, innym – Anieli – się nie udaje, Halina długi czas się waha. Tęsknią za rodziną, która zamieszkała w nowej Polsce, widzą ten kraj jako raj, niespełnione marzenie. Czy rzeczywiście? Może jednak, jak mówi Grażyna, nie ważne jak nazywa się miejsce, w którym żyjemy, ważne czy umiemy je pokochać. Ważny jest też nasz dom, ten, który tworzymy wewnątrz siebie, w swoim sercu i swojej pamięci. To jest dom ,do którego zawsze możemy wrócić.

Prostym i codziennym językiem Dorota Marcinkowska-Schmidt i Danuta Marcinkowska przedstawiają na tle powojennych zawirowań losy zwykłych ludzi. Nostalgicznie, z nutką zamyślenia i melancholii widzimy jak życie ludzi zmienia się w zależności od tego jak zmienia się świat. A ten wszak nie stoi w miejscu. Wraz z nadejściem nowych czasów, zmieniają się zwyczaje, tradycje, priorytety i nic już nigdy nie będzie takie samo. Nie wszyscy potrafią się z tym pogodzić, żyjąc wspomnieniami.
Losy naszych bohaterek, Anny, Jadwigi, Czesi czy Haliny doskonale ukazują nam znaczenie małych drobiazgów w codziennym życiu. Ukazują nam, że na losy człowieka wpływ może mieć każdy szczegół, każda najmniej błaha decyzja i trzeba się liczyć ze wszystkim.

Tocząc się w szybszym tempie niż część pierwsza Zapach rozmarynu wzrusza, porusza, opowiada wielopokoleniową historię uporu, walki o tożsamość, poświęcenia i siły więzów rodzinnych.

Kontynuacja Lawendowego Pyłu mnie nie rozczarowała, wręcz przeciwnie chyba bardziej zachwyciła niż część pierwsza.
Autorki po raz kolejny przemawiają w imieniu kobiet, portretując kilka ich pokoleń. To te z nich, które podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu pozostały na kresach, po przesunięciu granic starały się zachować polskość, stawić czoła nowym porządkom,...